Ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να νοσταλγεί τις ημέρες, που είχε απέναντί του ως αντίπαλο τον Τζο Μπάιντεν. Σε κάθε ευκαιρία ειρωνευόταν τη νωχελικότητα και τις φραστικές… παρεκτροπές του αντιπάλου του, τον οποίο απολάμβανε να αποκαλεί «κοιμισμένο» (“sleepy Joe”). Στόχος του ήταν να φανεί πιο φρέσκος, πιο ακμαίος και ενεργός από τον σημερινό πρόεδρο και η τακτική αυτή φαινόταν να του αποδίδει καρπούς, από τη στιγμή που αρκετές δημοσκοπήσεις του έδιναν προβάδισμα.
Μια δυσάρεστη έκπληξη
Ηταν ακριβώς αυτή η κατάσταση, που οδήγησε τους έντρομους Δημοκρατικούς να πιέσουν τον πρόεδρο να αναθεωρήσει τη στάση του και να παραχωρήσει τη σκυτάλη στην Κάμαλα Χάρις. Αυτό ήταν ό,τι χειρότερο για τον Τραμπ, που είχε προσαρμόσει όλη την εκστρατεία του πάνω στο πρόσωπο του κατά τρία χρόνια γηραιότερου αντιπάλου του. Εφτασε μάλιστα κάποια στιγμή να πει ότι θα ζητήσει και αποζημίωση για την αλλαγή υποψηφίου, που θα τον υποχρέωνε σε αλλαγή γραμμής και απρόβλεπτα επιπλέον έξοδα.
Το πρώτο και προφανέστερο πρόβλημα είναι τώρα ότι, απέναντι σε μια αντίπαλο που είναι κατά 20 χρόνια νεότερή του, είναι ο δισεκατομμυριούχος υποψήφιος που φαντάζει γερασμένος. Το δεύτερο πρόβλημά του είναι ότι οι επιθέσεις του απέναντι στην Χάρις «δεν τον βοηθούν απαραιτήτως να εισχωρήσει σε ομάδες ψηφοφόρων, που έτσι και αλλιώς ήταν πέρα από το δικό του βεληνεκές. «Οι προσβολές του απέναντι σε μια γυναίκα και με δεδομένο το αμαρτωλό του παρελθόν εύκολα φέρνουν στο μυαλό την εικόνα ενός αντιπαθή μισογύνη», σχολιάζει η Deutsche Welle. “Η προσπάθειά του να πείσει ότι η Χάρις «δεν είναι μαύρη» περισσότερο γέλια προκάλεσε, παρά αμφιβολίες στους μαύρους ψηφοφόρους‘. Aλλωστε η Χάρις έχει προ πολλού δηλώσει την καταγωγή της, με μητέρα Ινδή και πατέρα από τη Τζαμάικα.
Ο μπαμπούλας της ακροαριστεράς
Oσο για τις προειδοποιήσεις του περί «ακροαριστερών» αντιλήψεων της Χάρις και του υποψήφιου αντιπροέδρου της Τιμ Γουόλτς μάλλον γραφικές ακούγονται, αφού εκσφενδονίζονται ρητορικά ως δόγματα και όχι ως τεκμηριωμένες εκτιμήσεις. Oσοι τις πιστεύουν θα ψήφιζαν Τραμπ, ακόμα και αν τους έλεγε ότι ο ήλιος βγαίνει στη Δύση. Συνολικά η στάση του διακατέχεται από μια αμηχανία απέναντι στο νέο δίδυμο των αντιπάλων του και αυτό μοιάζει να τον οδηγεί από τη μια σπασμωδική κίνηση στην επόμενη.
“Ο λόγος είναι ότι ο Τραμπ συνηθισμένος στην απλοϊκότητα του τοξικού λόγου δεν έχει βρει εκείνο Το θέμα, πάνω στο οποίο θα εστιάσει τα πυρά του εναντίον του αντιπάλου και αυτό τον κάνει να μοιάζει λίγο απεγνωσμένος, ακόμα και στα μάτια φανατικών οπαδών του, που περιμένουν και αυτοί το σύνθημα για να πιαστούν από κάπου», προσθέτει η DW.
«Ακόμα και ο τρόπος που αντέδρασε, όταν ο Τιμ Γουόλτς τον αποκάλεσε «αλλόκοτο» (weird) αποτέλεσμα αυτής της αμηχανίας ήταν, αν όχι αποκορύφωμά της. «Αλλόκοτοι είναι αυτοί. Πολλά με έχουν πει, αλλά δεν με έχουν ξαναπεί έτσι». Εδώ έμοιαζε να ακούγεται η φωνή ενός πληγωμένου παιδικού εγωισμού, παρά μια στοχευμένη απόκριση, μετά από συστάσεις χρυσοπληρωμένων πολιτικών συμβούλων».
Ικανός να… χάσει
Αυτό που φάνταζε ως το μεγάλο όπλο του Τραμπ, η αμεσότητα, η λαϊκότητα, η «βρώμική« του γλώσσα, η ικανότητά του να λειτουργεί ο ίδιος ατομικά ως «πολιτική δύναμη» μετατρέπεται σε μειονέκτημα. Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων μπορεί ανά πάσα στιγμή να «αυτοσχεδιάσει» και να καταστρέψει λεπτομερώς μελετημένες καμπάνιες. Στο αρχικό ερώτημα για το αν μπορεί να κερδίσει η Χάρις, μπορεί να προσθέσει κανείς και ένα ακόμα. Μήπως τελικά καταφέρει να χάσει ο Τραμπ;
Πηγή Deutsche Welle
