Kathimerini.gr
Μόλις λίγα 24ωρα πριν από τον πρώτο γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών που ξεκινούν την ερχόμενη Κυριακή, το αποτέλεσμα φαντάζει πια σχεδόν… προδιαγεγραμμένο.
Ο Εθνικός Συναγερμός (RN) των Λεπέν και Μπαρντελά θα έρθει πρώτος· το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NFP) των Μελανσόν, Γκλυκσμάν και Ολάντ θα ακολουθήσει στη δεύτερη θέση· και το κεντρώο μπλοκ των κομμάτων υπό τον Εμανουέλ Μακρόν πιο πίσω, στην τρίτη.
Δεν έχει υπάρξει –προσώρας– ούτε μία δημοσκόπηση που να προβλέπει μια κατάταξη διαφορετική από την προαναφερθείσα, ενώ ο πρώτος γύρος των γαλλικών βουλευτικών εκλογών αναμένεται στις 30 Ιουνίου και ο δεύτερος μια εβδομάδα μετά, στις 7 Ιουλίου.
Το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, η παράταξη που προήλθε δηλαδή μέσα από το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο (FN) που είχε ιδρύσει ο πατήρ Ζαν Μαρί Λεπέν πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οδεύει πια προς μια ιστορική πρωτιά καθώς θα είναι η πρώτη φορά που κυριαρχεί σε βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία. Πλην όμως όλα δείχνουν ότι ο Εθνικός Συναγερμός δεν πρόκειται να «πιάσει» και τις 289 έδρες που απαιτούνται για την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση των συνολικά 577 εδρών.
Μετεκλογικά σενάρια
Πού θα οδηγήσει αυτό πρακτικά, μένει να φανεί: Σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας υπό την Ακροδεξιά; Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με κυρίαρχο πυλώνα την Ακροδεξιά; Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας άλλων δυνάμεων που θα έχουν όμως αποκλείσει/απομονώσει την Ακροδεξιά; Σε κάποιο άλλου τύπου μοντέλο «κυβέρνησης προσωπικοτήτων» ή «τεχνοκρατών», η ατζέντα της οποίας θα είναι όμως εκ των πραγμάτων περιορισμένη;
Η γαλλική πολιτική σκηνή κινείται πια, εν μέσω αναταράξεων, σε ένα εν πολλοίς αχαρτογράφητο τοπίο, έχοντας αφήσει πίσω τον άλλοτε κραταιό «Σιράκ vs Μιτεράν» ή «Σαρκοζί vs Ολάντ» δικομματισμό των περασμένων δεκαετιών.
Σε κάθε περίπτωση, ο Μακρόν έχει από την πλευρά του ξεκαθαρίσει ότι δεν προτίθεται να παραδώσει την προεδρία πριν από τις επόμενες προεδρικές κάλπες του 2027.
Ως εκ τούτου και με βάση τα δύο «δεδομένα» που προαναφέρθηκαν, την επικείμενη εκλογική νίκη δηλαδή του λεπενικού Εθνικού Συναγερμού από τη μία πλευρά και τη διακηρυχθείσα παραμονή του Μακρόν στην προεδρία από την άλλη, το κυρίαρχο μετεκλογικό σενάριο πια στη Γαλλία είναι εκείνο της «συγκατοίκησης» (cohabitation).
Συγκατοικήσεις
Ο Μακρόν θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να παραμείνει στην προεδρία έχοντας όμως «δίπλα» του ως πρωθυπουργό τον 28χρονο Ζορντάν Μπαρντελά.
«Συγκατοικήσεις» είχαν βέβαια υπάρξει και άλλες φορές στο παρελθόν: την περίοδο 1986-1988 (Μιτεράν-Σιράκ), 1993-1995 (Μιτεράν-Μπαλαντίρ) και 1997-2002 (Σιράκ-Ζοσπέν).
Σημαντική σημείωση – που ενδεχομένως να εξηγεί σε έναν βαθμό και τους τακτικισμούς που οδήγησαν στην προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών από τον Μακρόν: σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, οι πρωθυπουργοί στις αμέσως επόμενες προεδρικές εκλογές ηττήθηκαν… ο Σιράκ το 1988, ο Μπαλαντίρ το 1995 και ο Ζοσπέν το 2002.
Η λεπενική Δεξιά δεν είχε ωστόσο ποτέ βρεθεί τόσο κοντά στην εξουσία, όπως τώρα.
Διεθνείς απολήξεις
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πολλοί διερωτώνται πια πώς θα είναι τα πράγματα όχι μόνο εντός των γαλλικών συνόρων αλλά και διεθνώς, εάν η παράταξη της Λεπέν γίνει κυβέρνηση στη Γαλλία.
Το ερώτημα προφανώς και έχει βάση καθώς μιλάμε για ένα εθνικό μέτωπο με ισχυρή αμυντική βιομηχανία που επηρεάζει τις διεθνείς εξελίξεις λόγω μεγέθους αλλά και λόγω θέσης, ως η χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στην ΕΕ και τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο αλλά και ως ένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Η εξωτερική πολιτική, η εθνική ασφάλεια και οι υπηρεσίες πληροφοριών «ανήκουν» επισήμως στη δικαιοδοσία του Γάλλου προέδρου, γεγονός το οποίο είχε γίνει σε μεγάλο βαθμό σεβαστό από τους πρωθυπουργούς κατά τις «συγκατοικήσεις» των περασμένων ετών.
Η παράταξη της Λεπέν είναι, όμως, πολύ διαφορετική από τις παρατάξεις που είχαν κυβερνήσει άλλοτε τη Γαλλία αλλά και από τον Μακρόν.
«Ο προσανατολισμένος στην ελεύθερη αγορά, φιλοευρωπαίος Γάλλος πρόεδρος θα έχει απέναντί του έναν εθνικιστή, συντηρητικό και ευρωσκεπτικιστή πρωθυπουργό», σημειώνουν οι Σελιά Μπελάν (ECFR) και Ματιέ Ντρουάν (CSIS) σε ανάλυσή τους για το περιοδικό Foreign Policy.
Η εξωτερική πολιτική του RN
Σύμφωνα με την ίδια ανάλυση, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν και του Ζορντάν Μπαρντελά «θα μπορούσε να μπει στον πειρασμό να προωθήσει (σ.σ. σε υπουργικές θέσεις) εθνικιστικές φωνές τις οποίες ο Μακρόν θα δυσκολευτεί να αποδεχθεί».
Το RN «απορρίπτει την τυραννία της αμερικανικής ηγεμονίας από τη μία πλευρά και της υπερεθνικής εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από την άλλη», προκρίνοντας στον αντίποδα το όραμα μιας Γαλλίας που θα κάνει τις δικές της ανεξάρτητες επιλογές στη διεθνή σκηνή έναντι όλων, της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το κόμμα της Λεπέν απορρίπτει κάθε προοπτική ευρωπαϊκής ένταξης για την Ουκρανία, τη Μολδαβία και τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, αλλά και κάθε διάθεση «ομοσπονδοποίησης» ή ενοποίησης της ευρωπαϊκής άμυνας, όπως άλλωστε και κάθε ενδεχόμενο κινητοποίησης γαλλικών πόρων (βλ. πυρηνικά) υπέρ κοινών ευρωπαϊκών αμυντικών στοχεύσεων θωράκισης της Γηραιάς Ηπείρου συνολικά.
Μέχρι πρότινος, ο γαλλικός Εθνικός Συναγερμός (RN) κήρυττε την ανάγκη εμβάθυνσης και ενίσχυσης των διπλωματικών σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, την απόσυρση της Γαλλίας από τα γαλλογερμανικά αμυντικά πρότζεκτ (για τα νέας γενιάς μαχητικά και άρματα μάχης) αλλά και την έξοδο της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Πλέον όμως αυτές οι θέσεις έχουν πια εξαφανιστεί από τις λίστες με τις προεκλογικές διακηρύξεις του κόμματος, το οποίο όμως διατηρεί επαμφοτερίζουσα/νεφελώδη στάση και σε άλλα μέτωπα όπως είναι εκείνα της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία και του ανταγωνισμού Δύσης-Κίνας.
Με φόντο τη Γάζα, το RN παρουσιάζεται πια να παίρνει θέση στο πλευρό του Ισραήλ, σε μια προσπάθεια μάλλον να αποκηρύξει την αντισημιτική ρετσινιά του φιλοναζιστικού λεπενικού παρελθόντος. Οταν καλείται να τοποθετηθεί έναντι της Κίνας, εκείνο μιλά γενικώς και αορίστως για «οικονομικό πατριωτισμό». Στο θέμα δε του πολέμου στην Ουκρανία, παρουσιάζεται πια να αποδέχεται μεν την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στο Κίεβο, με την προϋπόθεση όμως ότι αυτή η βοήθεια θα είναι μειωμένου βεληνεκούς και περιορισμένη στα απολύτως απαραίτητα.
Η Λεπέν διαφορετική από τη Μελόνι
Η παράταξη της Λεπέν προς το παρόν δεν φαίνεται, με άλλα λόγια, να ακολουθεί το παράδειγμα της –πολύ πιο πραγματίστριας και προσανατολισμένης στη Δύση– Τζόρτζια Μελόνι, ενώ οι δυο τους, Λεπέν και Μελόνι, ανήκουν και σε διαφορετικές ομάδες στην ευρωβουλή, στην ομάδα Ταυτότητας και Δημοκρατίας (ID) η μεν Γαλλίδα, στην ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) η Ιταλίδα.
Οσο για τον Μακρόν, εκείνος έχει μπροστά του το προσεχές διάστημα ευρωπαϊκά και διεθνή ραντεβού (την επόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Ιούλιο, τη Σύνοδο Κορυφής για τα 75 χρόνια του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον επίσης τον Ιούλιο κ.ά.) στα οποία δεν θα μπορεί όμως να πρωταγωνιστήσει καθότι αποδυναμωμένος στο εσωτερικό.
«Οι εταίροι και οι σύμμαχοι της Γαλλίας θα γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ικανότητά του να ενεργεί νομοθετικά και δημοσιονομικά θα μειωθεί σημαντικά εάν εκείνος χρειαστεί να μοιραστεί την εξουσία με έναν πρωθυπουργό από αντίπαλο κόμμα», σχολιάζουν οι Σελιά Μπελάν (ECFR) και Ματιέ Ντρουάν (CSIS).
Εν τω μεταξύ βέβαια, πριν από αυτά τα ραντεβού του Ιουλίου, θα έχει γίνει γνωστό και το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών…
