Kathimerini.gr
Βίκυ Κατεχάκη
«Συχνά στον ύπνο μου ξαναζώ όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα. Νιώθω το τράνταγμα από τη σύγκρουση, βλέπω τα πρόσωπα που ήμασταν μαζί στο βαγόνι και άλλα άσχημα πράγματα που έγιναν εκεί μέσα. Υστερα ξυπνάω. Το πρωί φοράω τη “μάσκα” μου για να βγω έξω, δείχνω ότι είμαι καλά, αλλά το βράδυ όταν γυρίζω σπίτι ξεσπάω σε κλάματα».
Ο Αντώνης Κατεχάκης, ένας από τους ελάχιστους επιζώντες από το βαγόνι «2», της μοιραίας επιβατικής αμαξοστοιχίας Αθήνας – Θεσσαλονίκης της Hellenic Train, περιγράφει τους εφιάλτες του ένα χρόνο μετά το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνεπιβάτες του.
Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, ο 22χρονος φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ του ΑΠΘ, ταξίδευε μόνος του, στη θέση 95, όταν το τρένο του συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία που κατέβαινε από τη Θεσσαλονίκη, στο ύψος των Τεμπών. Βρέθηκε ανάμεσα στις φλόγες, μαζί με συνεπιβάτες του, να παλεύουν όλοι μαζί για τη ζωή τους. Λίγες ημέρες μετά, από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας, όπου νοσηλευόταν, περιέγραφε στην «Κ» τις δραματικές στιγμές που έζησε έχοντας πηδήξει στο κενό από ύψος 2,5-3 μέτρων.
(2/3/2023): «Μπροστά μου αντίκρισα φλόγες και συντρίμμια. Είδα φιγούρες να καίγονται και άκουγα δυνατές κραυγές. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι, αφού ήμουν ζωντανός, έπρεπε να αντιδράσω για να σωθώ. Δεν ήθελα να πάθω κάτι για να μην προκαλέσω πόνο στους δικούς μου», είχε πει.
«Ανατριχιάζω στη σκέψη να ξαναμπώ στο τρένο»
Μέχρι εκείνη τη νύχτα, το τρένο ήταν το αγαπημένο του μεταφορικό μέσο. Συνήθιζε να κάνει το ίδιο δρομολόγιο δύο και τρεις φορές τον μήνα, για να συναντά τη φίλη του στην Αθήνα. Μετά το δυστύχημα, όμως, τα πάντα άλλαξαν. Οι σωματικές πληγές –σοβαρά τραύματα στο μάτι και το κεφάλι– μπορεί μετά από μερικούς μήνες να έκλεισαν, όχι όμως και οι ψυχικές.
«Εχω γίνει πιο ανασφαλής στη ζωή μου, κυρίως όταν κυκλοφορώ έξω. Σκέφτομαι πόσο εύκολα μπορεί να συμβεί το κακό. Ξέρω ότι είναι ένα σημάδι που θα το κουβαλάω για πάντα, και μαθαίνω μέρα με τη μέρα να ζω με αυτό», λέει ο Αντώνης.
Οταν του είπαν ότι θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το τρένο για να παρακολουθήσει με άλλους φοιτητές κάποια μαθήματα της σχολής σε γήπεδα εκτός κέντρου, η απάντησή του ήρθε αβίαστα.
«Είπα ότι θα απόσχω. Δεν θέλω ούτε να ξαναμπώ σε τρένο ούτε να πληρώσω εισιτήριο. Ανατριχιάζω ακόμη και στη σκέψη», λέει ο Αντώνης.
Οι καθημερινοί φόβοι
Δεν είναι μόνο η ιδέα του τρένου, όμως, που του προκαλεί φόβο. Την ίδια ανασφάλεια νιώθει κι άλλες φορές μέσα στη μέρα: όταν για παράδειγμα κάθεται σε μια καφετέρια και σκέφτεται ότι ένας οδηγός μπορεί να χάσει τον έλεγχο και να πέσει πάνω του με το αυτοκίνητο. Ενίοτε και όταν παίρνει το λεωφορείο που του είναι απαραίτητο για να πηγαίνει στη σχολή του, στη Θέρμη.
«Ενα πρωί πάτησα το κουμπί για να κατέβω, αλλά αυτό δεν λειτουργούσε και το λεωφορείο αντί να με αφήσει στη στάση της σχολής, με άφησε λίγο παρακάτω. Η περιοχή εκεί δεν έχει καλά πεζοδρόμια, οι δρόμοι είναι σε κακή κατάσταση, οι οδηγοί τρέχουν. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πώς μπορεί ένα απλό πράγμα που δεν λειτουργεί, ένα κουμπί στάσης του λεωφορείου, να γίνει η αιτία για ένα ατύχημα. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα σκέψης που με βασανίζει στην καθημερινότητά μου. Φοβάμαι ότι μπορεί να προκληθεί ένα ατύχημα από ένα κουμπί που κανονικά θα έπρεπε να λειτουργεί», περιγράφει.
Ακόμη και η Θεσσαλονίκη, η αγαπημένη του πόλη, έχει πια συνδεθεί στο μυαλό του με το σιδηροδρομικό δυστύχημα, που έγινε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. «Είναι η πόλη που αγάπησα, αλλά πλέον έχω την τάση να θέλω να φύγω. Νιώθω περισσότερη ασφάλεια εκεί που βρίσκονται οι δικοί μου», εξηγεί και αναφέρεται στη σημαντική στήριξη που πήρε από εκείνους όλο αυτόν τον καιρό.
«Αν δεν είχα τη βοήθεια της οικογένειάς μου, όλα θα ήταν πιο δύσκολα», λέει ο Αντώνης. Στη Θεσσαλονίκη με τον πατέρα του. Φωτογραφικό Αρχείο: Α. Κατεχάκης.
«Με παρακολουθούσε ψυχολόγος, αλλά αν δεν είχα τη βοήθεια της οικογένειάς μου, όλα θα ήταν πιο δύσκολα», εξηγεί. Για να ξεχνιέται γεμίζει την ημέρα του με διάβασμα και παράλληλα με προπονήσεις. «Αρχισα να ασχολούμαι με περισσότερα σπορ στις ακαδημίες της σχολής και ξεκίνησα να δουλεύω κάνοντας προπονήσεις μπάσκετ σε παιδιά. Είναι ένας τρόπος να ξεφεύγει το μυαλό μου και να μη μένω σπίτι αδρανής».
Για αρκετούς μήνες, ο Αντώνης διατηρούσε επαφές με διασωθέντες επιβάτες του δεύτερου βαγονιού. Συνήθως αυτές οι συνομιλίες ήταν σύντομες. Δεν ήθελαν να ξύνουν πληγές και να επαναφέρουν τον πόνο που ένιωθαν. «“Είσαι καλά; Πώς τα πας;” Δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα περισσότερο, καταλαβαινόμασταν».
«Εβαζα τη μητέρα μου στη θέση της κι έκλαιγα»
Από την ημέρα που συστάθηκε η εξεταστική επιτροπή της Βουλής, εδώ και τρεις μήνες, ο Αντώνης παρακολουθεί, έστω και από απόσταση, τις εξελίξεις. Ο ίδιος είχε κληθεί να καταθέσει ως μάρτυρας. Εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην Κύπρο και το ραντεβού δεν ανανεώθηκε ποτέ. Εδωσε ωστόσο πλήρη περιγραφή από όσα θυμόταν στους εμπειρογνώμονες που τον κάλεσαν.
«Ευτυχώς είχα τα λογικά μου και θυμάμαι αρκετά πράγματα. Τα περιέγραψα όλα όπως τα είδα και τα έζησα. Ακόμη και τις μυρωδιές μπόρεσα να θυμηθώ», λέει ο ίδιος.
Από την περίοδο της Εξεταστικής ξεχωρίζει την ημέρα που κατέθεσε η μητέρα της 20χρονης φοιτήτριας Μάρθης, Μαρία Καρυστιανού. Η πρόεδρος της προσωρινής διοίκησης του συλλόγου οικογενειών θυμάτων του δυστυχήματος, πριν από ένα μήνα, είχε συγκλονίσει με τον πύρινο λόγο της ολόκληρη τη χώρα.
«Εβαζα τη μητέρα μου στη θέση της κι έκλαιγα. Με άγγιξαν πολύ τα λόγια της, αλλά φοβάμαι ότι δεν άγγιξαν εκείνους που έπρεπε να τα ακούσουν», λέει ο Αντώνης και ζητά μέσα από την Εξεταστική να αποδοθούν οι ευθύνες σε όλους όσοι έφταιξαν για το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ελλάδα.
Για να διώχνει τις σκοτεινές σκέψεις, ο Αντώνης ασχολείται τακτικά με προπονήσεις στις ακαδημίες της σχολής του.
«Εχω ερωτηματικά, αλλά δεν παίρνω απαντήσεις. Γιατί να μην υπάρχουν οι σωστές υποδομές, ώστε να λειτουργεί με ασφάλεια ο σιδηρόδρομος; Αυτό είναι για εμένα το σημαντικότερο ερώτημα. Αυτό που βλέπω είναι ότι η υπόθεση έχει εξελιχθεί σε ένα ακόμη πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, με τη μία πλευρά να κατηγορεί την άλλη και στο τέλος να χάνεται η ουσία. Και η ουσία για εμένα είναι γιατί δεν έγιναν αυτά που έπρεπε να είχαν γίνει, ώστε να έχουν αποφευχθεί τα λάθη», τονίζει.
«Αν θυμηθώ πόσες φορές στο παρελθόν είχε καθυστερήσει το τρένο, πιθανόν από βλάβη, μάλλον καθεμία από αυτές απλώς στεκόμουν τυχερός», λέει ο Αντώνης που μέσω της οικογένειάς του έχει κινηθεί νομικά για την υπόθεση.
Παρά την Εξεταστική που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο 20χρονος φοιτητής πιστεύει ότι η ιστορία των Τεμπών έχει ήδη «ξεθωριάσει». Φοβάται πως το πόρισμα δεν θα ικανοποιήσει ούτε εκείνον και πολύ περισσότερο τις οικογένειες των θυμάτων.
«Οταν έγινε το δυστύχημα, τους πρώτους μήνες, ένιωθα ότι όλοι είχαμε ενωθεί και αναζητούσαμε μαζί τις λύσεις για να μην επιτρέψουμε ποτέ να συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο. Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, αισθάνομαι πως για πολλούς αυτό που συνέβη είναι πια κάτι ξεθωριασμένο. Βλέπω γύρω μου την αδικία γύρω από αυτή την υπόθεση και το λέω εγώ, που ήμουν ένας απλός τραυματίας. Φαντάσου πώς νιώθουν εκείνοι που έχασαν ένα δικό τους άνθρωπο. Κανείς μας δεν θα μπορέσει ποτέ να μπει στη θέση τους».
