Γράφει ο Σταύρος Τζίμας
H ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι έχει εκπονήσει σχέδιο για την απομάκρυνση, εφόσον παραστεί ανάγκη, των ομογενών μας από τις φλεγόμενες περιοχές της Ουκρανίας.
Το σχέδιο παραμένει μυστικό, αλλά το πιθανότερο είναι η μεταφορά, όσων Ελλήνων κινδυνεύσουν και θελήσουν να φύγουν, διά ξηράς με λεωφορεία σε γειτονικές χώρες.
Ήδη μεταδόθηκε ότι μετακινούνται οι πρώτοι εκατό με κατεύθυνση τη Ρουμανία και την Μολδαβία. Και από εκεί, πιθανότατα στην Ελλάδα.
Ενδεχομένως, και ανάλογα με τις εξελίξεις στα πεδία των ένοπλων συγκρούσεων, να ακολουθήσουν και (πολλοί)άλλοι, με το ΥΠΕΞ να έχει δώσει συγκριμένες οδηγίες για το τι θα πρέπει να κάνουν εάν χρειαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους.
Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι αν υπάρχει σχεδιασμός για το μέλλον των ομογενών μας την «επόμενη μέρα», όταν, δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο πόλεμος θα τελειώσει και θα έχει επιβληθεί στην Ουκρανία μια νέα πραγματικότητα, στην οποία θα έχουν αλλάξει, όπως διαφαίνεται, σχεδόν τα πάντα.
Δίχως αμφιβολία προέχει τούτες τις ώρες η προστασία της ζωής τους και οι ευχές όλων μας είναι να μην χρειαστεί να ενεργοποιηθούν τα επιχειρησιακά σχέδια της Αθήνας.
Τι θα γίνει όμως αν οι συνθήκες επιβάλλουν την «έξοδό» τους από την Μαριούπολη, το Ντονετσκ, την Οδησσό, το Κίεβο με προορισμό την Ελλάδα;
Θα υπάρξει πολιτική μόνιμης εγκατάστασής όσων έρθουν, όπως έγινε με τους Έλληνες της Αμπχαζίας στον εμφύλιο της Γεωργίας, το 1993 και την περίφημη επιχείρηση «Χρυσόμαλλο Δέρας;»
Εκ των υστέρων συνειδητοποιήθηκε, τότε, ότι η μετεγκατάσταση διευκόλυνε τα μέγιστα στο άδειασμα μιας νευραλγικής περιοχής από τους Έλληνες, πολλοί εκ των οποίων κατείχαν σημαντικές θέσεις στα κέντρα εξουσίας, τα πανεπιστήμια, τον επιχειρηματικό κόσμο, ήταν ένα καλό ελληνικό προγεφύρωμα στην διαδρομή προς τα ενεργειακά κέντρα της Κασπίας και την Καύκασο.
Και αν οι Έλληνες της Αμπχαζίας ήταν σχετικά λίγοι – ήρθαν γύρω στις δυο χιλιάδες – δεν ισχύει το ίδιο με την πολυπληθέστερη ομογένεια στην Ουκρανία, που είχε και έχει προαιώνια ισχυρή παρουσία με οργανωμένες δικές της δομές και θεωρείται μετρήσιμη δύναμη στα βορειοδυτικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας.
Το λάθος της Αμπχαζίας δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Η Αθήνα οφείλει να προστατεύσει την ομογένειά της με στόχο, όταν κοπάσει η μπόρα, να συνεχιστεί η παραμονή της στις πατρογονικές εστίες, όπου θα είναι και για το μητροπολιτικό κέντρο χρήσιμη σε πολλά επίπεδα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη των πληθυσμών της σε γεωπολιτικά ευαίσθητες γεωγραφικές περιοχές, όπου διασταυρώνονται συμφέροντα τα οποία την επηρεάζουν και επ ουδενί δεν πρέπει να διευκολύνει τη αφαίμαξη τους.
Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στηριχθούν από την «μητέρα πατρίδα» οικονομικά ώστε να επιβιώσουν και να ορθοποδήσουν, εκεί στον τόπο τους, στην μεταπολεμική Ουκρανία.
Και διπλωματικά, για να αποκτήσουν (και)θεσμική παρεμβατική ισχύ στη νέα εποχή.
