Του Απόστολου Κουρουπάκη
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία από τις τελευταίες παραστάσεις του έργου «Μεγαλοπρέπεια» της Αμπι Μόργκαν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραούλη την Τρίτη το βράδυ, στο WhereHaus 612 στη Λευκωσία και πραγματικά αισθάνθηκα ότι παρακολούθησα κάτι που με αφορούσε. Ένα έργο –θεωρώ– βαθιά πολιτικό, που αν και γράφτηκε το 2000 διατηρεί ακέραιο τον στοχαστικό του ρόλο.
Η χωροχρονική σχετική ασάφεια, οι τέσσερις γυναικείοι χαρακτήρες και οι δεύτερες σκέψεις των πρωταγωνιστών της παράστασης μού άφησαν αρκετό χώρο για να προσπαθήσω να ερμηνεύσω τι εστί τελικά ανθρώπινη υπόσταση, σε εποχές ταραγμένες, όπως αυτές που ζούμε σήμερα. Σκεφτείτε μόνο τους πολέμους στην Ουκρανία και στη Λωρίδα της Γάζας, τους βόρειους και τους νότιους γείτονές τους.
Τέσσερις γυναίκες που είναι «εγκλωβισμένες» σε ένα σαλόνι, τέσσερις γυναίκες με διαφορετικές θέσεις, στην κοινωνική πυραμίδα, αλλά και ως υποστάσεις, εμπλέκονται σε παιχνίδια επιβίωσης, με έναν υπόρρητο τρόπο. Η Νάγια Αναστασιάδου, η Γιόλα Κλείτου, η Ιωάννα Κορδάτου και η Ιωάννα Παπαμιχαλοπούλου κατάφεραν, υπακούοντας στη σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Καραούλη, να δείξουν έναν κόσμο εσωτερικό, αλλά και εκείνον έξω από το σαλόνι, χωρίς αχρείαστες φωνασκίες και τερτίπια. Οι ερμηνείες τους στέκονται στο σημείο που προσωπικά θεωρώ ότι έπρεπε να είναι –σίγουρα ξεχωρίζω τον τρόπο με τον οποίο η Νάγια Αναστασιάδου (Μισλέν) υποδύεται τη σύζυγο του απόντος δικτάτορα. Επίσης, η Γιόλα Κλείτου (Τζένεβιβ ) καταφέρνει να μιλήσει με τον φόβο της, υποτασσόμενη στις συνθήκες, η Ιωάννα Κορδάτου (Γκίλμα) στέκεται στο μεταίχμιο των καταστάσεων, είναι ταυτόχρονα πονηρή, αλλά και φοβισμένη για το άγνωστο… Η Ιωάννα Παπαμιχαλοπούλου ως η φωτορεπόρτερ διατηρεί την ψυχραιμία του επαγγελματία, που έχει στόχο την είδηση, ανεξαρτήτως…
Η προσεγμένη κίνηση της Έλενας Χριστοδουλίδου επίσης βοήθησε τις ηθοποιούς, αλλά και τη ροή της παράστασης, που με την επανάληψη στιγμών, δημιουργεί την αίσθηση της φαυλότητας, της πολιτικής φαυλότητας, που εκτρέφει δικτατορίες.
Η εξαιρετική μουσική του Δημήτρη Ζαχαρίου πρόσθετε στο εγχείρημα της «Μεγαλοπρέπειας», με το σκηνικό της Ελένης Ιωάννου να μην είναι μεγαλόπρεπο, αλλά να καλύπτει πλήρως την έννοια της πτώσης και της παρακμής… μία παρακμή εν εξελίξει.
Μία παράσταση που αφορά το πώς όλα αλλάζουν, με ποιον τρόπο μικρές λεπτομέρειες εκφράζουν συγκεκριμένες καταστάσεις, και πώς η απολυταρχία παλεύει να μείνει ζωντανή μέχρι την τελευταία στιγμή… αλλά και πως ο φόβος μπορεί να μεταμορφωθεί σε θράσος, αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος χρόνος. Η γλώσσα που είναι εμπόδιο έχει επίσης τη δική της συμμετοχή στην παράσταση... ως ένας παραμορφωτικός φακός των καταστάσεων... κακή διερμηνεία, χρήση λέξεων εκτός συγκειμένου...
Η «Μεγαλοπρέπεια» της Άμπι Μόργκαν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραούλη, συνεχίζει για ακόμη τρεις παραστάσεις (22, 25 και 26 Μαΐου, ώρα 8:30 στο WhereHaus 612, Μιχαήλ Κουσουλίδη 5, Παλλουριώτισσα, Λευκωσία).
