Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
Spencer ★★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2021)
Σκηνοθεσία: Πάµπλο Λαρέιν
Ερμηνείες: Κρίστεν Στιούαρτ, Τίμοθι Σπολ, Σάλι Χόκινς
Η αγαπημένη και ταυτόχρονα τραγική φιγούρα της πριγκίπισσας Νταϊάνα συναρπάζει σταθερά (και) το σινεμά, εμπνέοντας μεταξύ άλλων και μικρά αριστουργήματα, όπως το τελευταίο φιλμ του Πάμπλο Λαρέιν. Ο Χιλιανός κινηματογραφιστής έχει στα χέρια του ένα εξαιρετικό σενάριο του Στίβεν Νάιτ («Peaky Blinders»), το οποίο μετατρέπει χωρίς δισταγμό σε ψυχολογικό θρίλερ υψηλού επιπέδου με μια αληθινή πρωταγωνίστρια. Βρισκόμαστε στην περίοδο όπου οι σχέσεις της Νταϊάνα (Κρίστεν Στιούαρτ) με τον Κάρολο και την υπόλοιπη βασιλική οικογένεια έχουν διαρραγεί οριστικά, ωστόσο εκείνη υποχρεώνεται να φτάσει για άλλη μια φορά στο παλάτι του Σάντριχαμ για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Τα πράγματα όμως θα εξελιχθούν ακόμα χειρότερα από όσο είχε φανταστεί και σύντομα η ίδια θα βυθιστεί σε έναν σκοτεινό εφιάλτη, ενώ οι αναμνήσεις από το παιδικό και νεανικό της παρελθόν στην περιοχή την κατακλύζουν.
Η Κρίστεν Στιούαρτ στη μακράν καλύτερη –και υποψήφια για Οσκαρ– ερμηνεία μέχρι τώρα στην καριέρα της, δημιουργεί μια Νταϊάνα τρομερά ευάλωτη, σχεδόν στοιχειωμένη από φόβους, ψυχοσωματικά σύνδρομα, ακόμα και παραισθήσεις. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η βασιλική οικογένεια, σχεδόν πάντα εκτός πλάνου, θολές φιγούρες, παγερές και αποστασιοποιημένες, οι οποίες ωστόσο βρίσκονται διαρκώς εκεί με τα αυστηρά πρωτόκολλα και τους κανόνες «ασφαλείας», πνίγοντας όλο και περισσότερο την πριγκίπισσα. Στη ροή του λόγου αναφέρονται σταθερά ως «εκείνοι», δίχως να κατονομάζονται, όπως ένα απροσδιόριστο κακό στις ταινίες τρόμου.
Και η ατμόσφαιρα όμως που δημιουργεί ο Πάμπλο Λαρέιν, με την τυλιγμένη στην ομίχλη έπαυλη, τις αγωνιώδεις μουσικές και τις απόκοσμες φιγούρες, μόνο σε θρίλερ παραπέμπει. Αργά και μεθοδικά, μέσα στο τριήμερο της παραμονής της, χτίζεται γύρω από την Νταϊάνα μια πολυτελής φυλακή, που στόχο μοιάζει να έχει να αιχμαλωτίσει περισσότερο το μυαλό παρά το σώμα της. Μοναδικοί σύμμαχοι σε όλα αυτά τα δυο παιδιά της αλλά και μια πονόψυχη υπηρέτρια που τη βοηθάει.
Συνολικά, μπορεί το φιλμ του Λαρέιν να φαίνεται αρκετά μονοδιάστατο, δαιμονοποιώντας επί της ουσίας τη βασιλική οικογένεια (σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την πολύ πιο διπλωματική απεικόνιση του «The Crown»), όμως με καθαρά κινηματογραφικά κριτήρια αυτό που έχουμε εδώ είναι ένα δείγμα πραγματικά καλού σινεμά. Με αρχή, μέση και τέλος, εμπνευσμένη καθοδήγηση και άψογη απόδοση, από βετεράνους σαν τον Τίμοθι Σπολ και τη Σάλι Χόκινς, που σε ρόλους «κλειδιά» πλαισιώνουν τη Στιούαρτ στο διόλου εύκολο, είναι η αλήθεια, έργο της.
