Kathimerini.gr
Νικόλας Ζώης
26.06.2022 • 15:25
Είναι σχεδόν αδύνατο να αρέσει σε κάποιον το χαρντ ροκ, το γκλαμ μέταλ, η ποπ της δεκαετίας του ’90 ή όσων ακολούθησαν και να μην έχει ακούσει ένα από τα δεκάδες δημοφιλή τραγούδια που έχει αγγίξει με το μαγικό ραβδί του ο Αμερικανός τραγουδοποιός και μουσικός παραγωγός Ντέσμοντ Τσάιλντ. Μιλάμε για σουξέ όπως «I was made for lovin’ you» των Kiss, «You give love a bad name» των Bon Jovi, «Poison» του Aλις Κούπερ, «Crazy» των Aerosmith, «Livin’ la vida loca» του Ρίκι Μάρτιν και αρκετά ακόμα, ερμηνευμένα από τραγουδιστές όπως οι Μπόνι Τάιλερ, Σερ και Κέιτι Πέρι, τα οποία ο 68χρονος σήμερα Ντέσμοντ Τσάιλντ συνυπέγραψε μαζί τους, ωθώντας τα στις υψηλές θέσεις του καταλόγου επιτυχιών του αμερικανικού Billboard.
Εντυπωσιακές συμμετοχές
Αυτός λοιπόν ο δημιουργός, με αυτά τα καλλιτεχνικά διαπιστευτήρια, έχει τέτοιο πάθος με τα εκπατρισμένα Γλυπτά του Παρθενώνα που σκοπεύει να υποστηρίξει την καμπάνια για την επιστροφή τους με μια μεγάλη συναυλία τη Δευτέρα το βράδυ στο Ηρώδειο, η οποία έχει τον τίτλο «Desmond Child rocks the Parthenon» και περιλαμβάνει ένα πρόγραμμα (σε καλλιτεχνική επιμέλεια του συνθέτη, στιχουργού και παραγωγού Φοίβου) εξίσου εντυπωσιακό: η Μπόνι Τάιλερ και ο Αλις Κούπερ, η Ρίτα Γουίλσον, το συγκρότημα The Rasmus, αλλά και οι Σάκης Ρουβάς και Γιώργος Λεμπέσης, θα ανέβουν στη σκηνή του Ηρωδείου μαζί με άλλους καλλιτέχνες για να ερμηνεύσουν τις επιτυχίες του Ντέσμοντ Τσάιλντ, συνοδεία ροκ μπάντας, ορχήστρας εγχόρδων από μέλη της Athens Philharmonia Pop Orchestra και της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου. Μέρος των εσόδων της συναυλίας, που τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου Αθηναίων, θα δοθούν στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Τι έκανε, όμως, έναν «hitmaker» από την άλλη άκρη του Ατλαντικού να παθιαστεί τόσο έντονα με την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα; Η απάντηση του Ντέσμοντ Τσάιλντ περιλαμβάνει αρκετή από την παραδοσιακή αγάπη των ξένων για την Ελλάδα και ειδικά για τη Φολέγανδρο, που ο Αμερικανός την επισκέπτεται μαζί με τον σύζυγό του και τους δύο γιους τους εδώ και 15 χρόνια – «πλέον, αισθανόμαστε κομμάτι της ζωής της χώρας και το ενδιαφέρον μας για τα Γλυπτά πυροδοτήθηκε από την πρώτη φορά», λέει.
Επειτα, όμως, κάνει λόγο για έναν άλλον Παρθενώνα και συγκεκριμένα για ένα αντίγραφό του σε πραγματική κλίμακα που βρίσκεται στο Νάσβιλ του Τενεσί. «Ο ένας γιος μας τον επισκέφθηκε κάποτε μαζί με τους φίλους του και κοκορευόταν ότι εκείνος έχει δει και τον αληθινό», διηγείται γελώντας ο Αμερικανός. «Νομίζω, πάντως, ότι όλες οι συζητήσεις με φίλους από την Ελλάδα», συνεχίζει, «καταλήγουν πάντα στο θέμα των Γλυπτών. Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος της απώλειας και η ελπίδα της επανένωσης που έχουν γίνει και δική μου υπόθεση».
Για την ακρίβεια, η επανένωση των Γλυπτών έχει γίνει πλέον υπόθεση διεθνής, όχι μόνο ελληνική, σημειώνει ο Τσάιλντ και προσθέτει ότι αυτή ακριβώς τη διεθνοποίηση του ζητήματος επιχειρεί να υπογραμμίσει με τη συναυλία της Δευτέρας. Οχι ότι αγνοεί τις άκαρπες συνομιλίες με το Βρετανικό Μουσείο. «Αν όμως συνεχιστεί η άσκηση πίεσης, κάτι θα γίνει και το ζήτημα δεν θα εξαφανιστεί. Αν παραμείνουν οι συζητήσεις ενεργές, θα συμβεί κάτι καλό».
«Το μάρμαρο έχει ψυχή»
Ο Ντέσμοντ Τσάιλντ επιχειρηματολογεί υπέρ του επαναπατρισμού των Γλυπτών αναφερόμενος ακόμα και στο υλικό τους, το μάρμαρο, που «δεν είναι ένα αδρανές πέτρωμα, αλλά έχει ψυχή, που μπορείς να την ακούσεις να κλαίει, όπως ένα παιδί που θέλει να γυρίσει στους γονείς του». Γελάει με την επισήμανση ότι, συνήθως, οι διεθνείς συναυλίες για παρόμοιους σκοπούς περιλαμβάνουν ρεπερτόριο κλασικής, όχι ροκ μουσικής: «Ναι, αλλά και εγώ είμαι σε αυτή τη δουλειά τόσο καιρό, που μιλάμε πλέον για “κλασικό ροκ”», λέει αστειευόμενος.
Αφού θυμηθεί ιστορίες από τις χαρακτηριστικότερες συνεργασίες του (όπως τότε, στο γκαράζ ενός νεαρού κιθαρίστα ονόματι Ρίτσι Σαμπόρα, στον οποίο ο Ντέσμοντ Τσάιλντ έδειξε το ριφ τού «You give love a bad name», και όταν εκείνος το έπαιξε, ο τραγουδιστής Τζον Μπον Τζόβι «γέλασε με ένα χαμόγελο του ενός εκατομμυρίου»), τελικά φτάνει να σοβαρέψει όταν ερωτάται αν έμαθε, επιτέλους, το μυστικό ενός σουξέ.
«Το βασικό συστατικό ενός τραγουδιού είναι η αλήθεια», καταλήγει ο Αμερικανός τραγουδοποιός. «Οταν συνεργάζεσαι με κάποιον, δεν φέρνετε μόνο τις μουσικές σας κοντά, αλλά και τις ψυχές σας. Και αν βιώσετε τη στιγμή, το αισθάνεται μετά και ο ακροατής, υποσυνείδητα. Αν σκεφτόμουν τι είναι αυτό που δημιουργεί ένα hit, θα κατέρρεα. Δεν μπορείς να γράψεις έτσι μουσική. Γιατί ό,τι σκέφτεσαι σήμερα ότι θα γίνει επιτυχία, έχει γραφτεί δύο χρόνια πριν ή γράφεται ήδη».
