Γράφει ο Νικόλας Ζώης
Κάτι το ξεχωριστό, το σπάνιο, πρέπει να διέθετε η «Λιλιπούπολη», η παιδική ραδιοφωνική σειρά που μετέδιδε το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι από το 1976 έως το 1980, για να φτάσει μέχρι σήμερα να αγαπιέται τόσο. Οχι μόνον από τα παιδιά της εποχής της, που δεν την ξέχασαν και ας έγιναν μεγάλοι, αλλά και από όσα ήρθαν αργότερα, που επίσης μεγάλωσαν και ακόμη μεγαλώνουν και που κάπου μεταξύ γραφείου και σπιτιού, ίσως θυμούνται χαμογελώντας τον Χαρχούδα και τον Δυστροπόπιγκα, ίσως χορεύουν τον «Χορό των μπιζελιών» ή ερωτεύονται τη «Ρόζα Ροζαλία». Σύμφωνοι, η «Λιλιπούπολη», έστω υπαινικτικά, αφορούσε από τότε και τους ενηλίκους και είναι μάλλον αστείο παρά περίεργο που ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε διαμαρτυρηθεί για το περιεχόμενό της. Σαν να τη διέκρινε όμως και ένα στοιχείο που, εκτός από ξεχωριστό, ήταν λες και σταθερά αναγκαίο, για μικρούς και μεγάλους.
Οι ομοιοκαταληξίες
Το έβρισκε κανείς στους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, η οποία έφυγε από τη ζωή την Κυριακή σε ηλικία 75 ετών και που μπορούσε να αναδείξει στα απλά ζητήματα την πιο ανθρώπινη πλευρά τους και να μιλάει για καθημερινές τραγωδίες, όχι με στόμφο, αλλά με τρυφερότητα, χιούμορ και χάρη. Τέτοιες αρετές σπανίως εξηγούνται βιογραφικά, αξίζει πάντως να αναφέρουμε ότι η γεννημένη στο Ψυχικό Μαριανίνα Κριεζή, όπως έλεγε σε συνέντευξή της, μιλούσε από νωρίς με ομοιοκαταληξίες και είχε την τύχη, αυτή η γλυκιά παραξενιά να αντιμετωπιστεί με ευμένεια από τους καλλιεργημένους γονείς της. Ηθελε επίσης να γίνει ηθοποιός, η μητέρα της όχι. Πέρασε στην αγγλική φιλολογία, αλλά την εγκατέλειψε για τα εργαστήρια διακοσμητικής και σκηνογραφίας της Καλών Τεχνών. Εμαθε σχέδιο υφάσματος στο Παρίσι και επιστρέφοντας ασχολήθηκε με τη γραφιστική, ώσπου προέκυψε το Τρίτο Πρόγραμμα. Ηδη είχε εκδώσει μερικούς στίχους: κάποιους τους είχε στείλει στον Γιώργο Σεφέρη, μαζί με μια επιστολή που έφερε αυτές τις ημέρες στο φως ο συγγραφέας Ακης Γαβριηλίδης, και που παρά τα μόλις δεκατέσσερα χρόνια της συντάκτριάς της, φανερώνει σπάνια ευαισθησία και ικανότητα στον λόγο.
Η ξεχωριστή στιχουργός της «Λιλιπούπολης», Μαριανίνα Κριεζή, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή σε ηλικία 75 ετών.
Τις εξέλιξε αυτές τις αρετές η Μαριανίνα Κριεζή. Το 1981 το όνομά της εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του σπουδαίου «Σαμποτάζ» της Λένας Πλάτωνος, για το οποίο έγραψε στίχους σπαρακτικούς όσο του «Κοπερτί», επιτακτικούς όσο του «Αν μ’ αγαπάς έλα να κάνουμε έρωτα», αλλά και πυκνούς, σαν σενάριο αλλόκοτης ταινίας, όπως εκείνο το «ζευγάρια κουρδισμένα, μηχανικά/ συμβόλαια κρατώντας ερωτικά» του ομότιτλου τραγουδιού. Στη «Σερενάτα» του Λάκη Παπαδόπουλου, που ερμήνευσε η Αρλέτα, έδωσε υπόσταση στην πίκρα του χωρισμού μέσα από την τετριμμένη ιστορία μιας γάτας, ενώ στο «Πάρε πασά μου», επίσης του Παπαδόπουλου, μίλησε με τη φωνή της Ελένης Δήμου για το στοίχημα της συμβίωσης που κρίνεται σε μία οδοντόβουρτσα. Τα «Ησυχα βράδια» (του ιδίου) θα φώτιζαν τον λυρισμό που κρύβουν η πόλη και οι έρωτές της, όμως η Μαριανίνα Κριεζή διατηρούσε τις σκηνοθετικές ποιότητές της και στο λαϊκό ρεπερτόριο: το «Ενα λεπτό περιπτερά» του Τάκη Μουσαφίρη, με αφηγητή τον Στράτο Διονυσίου, είναι χαρακτηριστικό.
Βιβλία και εκδόσεις
Και ενώ οι στίχοι της τραγουδήθηκαν από πολλούς και διαφορετικούς ερμηνευτές, όπως η Δήμητρα Γαλάνη, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ενώ είχε γράψει κείμενα για επιθεωρήσεις της Ελεύθερης Σκηνής ή παιδικά βιβλία, ενώ είχε επιμεληθεί εκδόσεις όπως ο «Ηλιος, ο ηλιάτορας» του Οδυσσέα Ελύτη (που λέγεται ότι για εκείνη έγραψε το «Μονόγραμμα»), η Μαριανίνα Κριεζή ποτέ δεν ξέχασε εκείνη τη σταθερή ανάγκη των ανθρώπων για το κρίσιμο αλλά και το ανέμελο, το ασήκωτο και το ελαφρύ, ένας συνδυασμός που ίσως φτάνει λίγο πιο κοντά στην αλήθεια. «Φύγε τώρα», έλεγε για παράδειγμα σε ένα τραγούδι της Ελένης Καραΐνδρου από την παράσταση «Ελίζα» της Ξένιας Καλογεροπούλου «και προπαντός μη μου πεις να σου πω αντίο/ Δεν κρατάει για πάντα ο χωρισμός, όπως δεν κρατάει το κρύο».
