Kathimerini.gr
Δημήτρης Ρηγόπουλος
Κορυφαίοι δημοσιογράφοι, οι πιο σοβαροί αναλυτές, τα μεγαλύτερα δίκτυα στον πλανήτη συμφώνησαν ότι αυτό που δύο εκατομμύρια Βρετανών παρακολούθησαν από κοντά τη Δευτέρα και πολύ περισσότεροι από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους ήταν μια ιστορική στιγμή και ταυτόχρονα ένα ανυπέρβλητο θέαμα. Η μουσική, ακόμη και η «μουσική» που γεννούσε η καθολική σιωπή του πλήθους, είχε εξέχουσα θέση στη διάρκεια αυτού του γενναιόδωρου ύστατου χαίρε του Ηνωμένου Βασιλείου στη μακροβιότερη βασίλισσα της ιστορίας του.
Καμία έκπληξη, φυσικά, καθώς η βρετανική παράδοση για όλες τις δημόσιες τελετές επιφυλάσσει ιδιαίτερη θέση για τη μουσική τους επένδυση, που μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα δεν έχει. Ύμνοι, ψαλμωδίες, χορωδιακά μέρη, μεγαλειώδεις συνθέσεις κλασικών συνθετών, πένθιμα εμβατήρια απογειώνουν σε κάθε περίσταση το συναίσθημα παρευρισκομένων και θεατών, και αυτό έγινε στη νιοστή τόσο στο Λονδίνο όσο και στο Ουίνδσορ. Πιο μεγαλοπρεπής η ατμόσφαιρα στο αββαείο του Ουεστμίνστερ, με τις τρομπέτες και τις σάλπιγγες να κυριαρχούν, πιο κατανυκτική στο περίφημο κάστρο και τελευταία κατοικία της Ελισάβετ. «Η μουσική είχε κυρίαρχο ρόλο κατά τη διάρκεια όλων των τελετουργικών φάσεων της διαδικασίας», συμφωνεί ο Αλέξανδρος Χαρκιολάκης, μουσικολόγος και διευθυντής του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής». Και συμπληρώνει: «Έργα σημαντικών Βρετανών συνθετών του παρελθόντος με συμβολική σημασία, αλλά και έργα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ανάμεσα σε άλλους συνθέτες, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση έκαναν τα δύο έργα που γράφτηκαν ειδικά για την περίσταση: το πρώτο ήταν το “Like as the Hart” της Τζούντιθ Γουέιρ, μιας από τις αγαπημένες συνθέτριες της Ελισάβετ, ενώ το δεύτερο ήταν ένα έργο του σερ Τζέιμς Mακμίλαν με κείμενο από την Καινή Διαθήκη. Ειδικά για τον δεύτερο, πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής μας».
Καθώς το σύνολο της τελετής είχε την έγκριση της ίδιας της βασίλισσας, το ίδιο συνέβη και με τη μουσική που ακούσαμε. Μεγάλο μέρος της είχε συνθέσει ο σερ Ουίλιαμ Χάρις, ο οποίος για πολλά χρόνια, από το 1933 έως το 1961, έπαιζε μουσική στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Ουίνδσορ. Η νεαρή τότε πριγκίπισσα πολλές φορές επισκεπτόταν το παρεκκλήσι, ενώ πιστεύεται ότι ο σερ Ουίλιαμ Χάρις την έμαθε να παίζει πιάνο. Παρ’ όλα αυτά, ο τελικός ύμνος δεν ήταν επιλογή της. Σκόπιμα το ανέθεσε στον κοσμήτορα του Ουίνδσορ και στον διάδοχό της, τον γιο της και βασιλιά Κάρολο. Επέλεξαν τον ύμνο «Christ is made the sure foundation» του Χένρι Πέρσελ.
