Kathimerini.com.cy
Η προβολή του Κυπριακού -ιδίως σε περιόδους διπλωματικής κινητικότητας με συνομιλίες σε εξέλιξη ή μετά από μακρές παύσεις- στα ελληνοτουρκικά και τις σχέσεις Αθήνας-Άγκυρας υπήρξε, διαχρονικά, ένα πεδίο με επιμέρους κρίσεις, υποκρισία, πολιτικούς τακτικισμούς αλλά και με την ευρεία παραδοχή περί αλληλεπίδρασης των δύο θεμάτων. Όταν το 1996, η άνοδος του Κώστα Σημίτη στην εξουσία στην Ελλάδα συνέπεσε με μια σειρά προσεγγίσεων που συνέδεσαν την ευρωπαϊκή ενταξιακή πορεία της Κύπρου (αλλά και της Τουρκίας σε μια τέτοια συγκυρία για την ΕΕ) με την επίλυση του Κυπριακού δεν προέκυψε μόνο το Ελσίνκι -για κάποιους το «άγιο δισκοπότηρο» των ευρωτουρκικών σχέσεων και για ορισμένους μια «προδοσία», πλέον ένα ιστορικό πλαίσιο χωρίς καμιά ουσιαστική ισχύ- αλλά και η εμπεδωμένη αντίληψη ότι η Ελλάδα στηρίζει επί της αρχής τη Κυπριακή Δημοκρατία αλλά έως εκεί. Με το τελευταίο να εδράζεται φυσικά, πέραν των συναισθηματισμών, στον ρόλο που διαδραματίζει στο Κυπριακό που περιορίζεται μόνο σε μια πτυχή του, αυτή της Ασφάλειας και των Εγγυήσεων, δεδομένης της ιδιότητας της Ελλάδας ως Εγγυήτριας Δύναμης.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
