Kathimerini.gr
Το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» εξελίσσεται κυριολεκτικά στο επίσημο δόγμα της αμερικανικής κυβέρνησης για τη διάσωση ενός είδους ενδημικού πτηνού.
Προκειμένου να σωθεί ένα ευάλωτο είδος κουκουβάγιας των Ηνωμένων Πολιτειών, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προτείνει τη θανάτωση σχεδόν μισού εκατομμυρίου ενός άλλου είδους κουκουβάγιας, σχέδιο εξαιρετικά αμφιλεγόμενο που έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα.
Η υπηρεσία Αλιείας και Αγριας Ζωής υποστηρίζει πως το σχέδιο αυτό ίσως είναι ο μόνος τρόπος διάσωσης της κηλιδωτής κουκουβάγιας (spotted owl), της οποίας ο πληθυσμός έχει μειωθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως λόγω του διαγκωνισμού για τροφή και «στέγη» με ένα άλλο, χωροκατακτητικό είδος κουκουβάγιας, τη βόρεια κουκουβάγια (barred owl).
Η εξόντωση περίπου 450.000 ατόμων του είδους σε διάστημα τριών δεκαετιών θα μπορούσε να βοηθήσει τις κουκουβάγιες στο βορειοδυτικό τμήμα του Ειρηνικού να ανακάμψουν, σύμφωνα με την κρατική υπηρεσία.
Το σχέδιο έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα, με κάποιους εκπροσώπους της να κατηγορούν την υπηρεσία για ασυνειδησία και άλλους να την υπερασπίζονται με το επιχείρημα πως η μαζική θανάτωση ενός είδους είναι κάποτε απαραίτητη για τη διάσωση ενός άλλου.
«Συνήθως δεν ξεκινάμε αυτή τη δουλειά με αυτό το σκεπτικό. Από την άλλη, βλέπουμε την ανάγκη προστασίας. Και έχουμε τη νομική ευθύνη να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προστατεύσουμε τα ενδημικά και απειλούμενα είδη μας που εξακολουθούν να υπάρχουν σε αυτή τη Γη», τόνισε ο Ρόμπιν Μπάουν, βιολόγος της Υπηρεσίας Αλιείας και Αγριας Ζωής, παραδεχόμενος πως το να καταλήξουν στο ακραίο αυτό μέτρο δεν ήταν εύκολο.
Τον Δεκέμβριο του 2020, η Υπηρεσία Αλιείας και Αγριας Ζωής δήλωσε ότι οι κουκουβάγιες με το πιτσιλωτό φτέρωμα θα πρέπει να επαναταξινομηθούν ως απειλούμενο είδος, αφού ο πληθυσμός τους μειώθηκε κατά περίπου 75 τοις εκατό σε δύο δεκαετίες. Σε ορισμένες περιοχές όπου ζούσαν περίπου 200 τέτοιες κουκουβάγιες στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τώρα έχουν απομείνει μόλις δύο ή τρία πουλιά, δήλωσε ο Μπάουν.
Προτού καταλήξουν στην πρόταση αυτή, οι υπεύθυνοι για την άγρια ζωή εξέτασαν διάφορες επιλογές, οι οποίες ωστόσο θα ήταν ατελέσφορες, όπως εκτιμούν: Η στείρωση στις ξενικές κουκουβάγιες θα ήταν χρονοβόρα, απαιτώντας τουλάχιστον μια δεκαετία για τη μείωσή τους. Η αιχμαλωσία τους σε κλουβιά θα ήταν πρακτικά δύσκολη και κοστοβόρα, ενώ η μετεγκατάστασή τους δεν αποτελούσε καν επιλογή.
Οι πολέμιοι του σχεδίου υποστηρίζουν πως η μαζική θανάτωση στις κουκουβάγιες θα προκαλέσει σοβαρή διαταραχή στα δασικά οικοσυστήματα και θα μπορούσε να οδηγήσει σε εσφαλμένη θανάτωση κι άλλων ειδών – συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των πτηνών των οποίων επιχειρείται η διάσωση. Αμφισβητούν επίσης την άποψη πως οι κουκουβάγιες δεν είναι ιθαγενές είδος της Δυτικής Ακτής, χαρακτηρίζοντας την εξάπλωσή τους ως φυσικό οικολογικό φαινόμενο.
