ΠΗΓΗ: ΒΒC
Ο Χάτσικο, ο σκύλος που περίμενε καρτερικά έξω από ένα σταθμό τρένου στο Τόκιο τον κηδεμόνα του, παρότι εκείνος είχε πεθάνει, κλείνει τον έναν αιώνα «ζωής».
Το κρεμ Ακίτα Ίνου που αποτελεί για την Ιαπωνία εθνικό θρύλο που έχει υμνηθεί σε βιβλία, ταινίες, σειρές, γεννήθηκε πριν από 100 χρόνια.
Φέτος με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννησή του θα πραγματοποιηθούν μια σειρά από εκδηλώσεις.
Η ιστορία του Χάτσικο
Ο Χάτσικο γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1923 στην πόλη Οντάτε του νομού Ακίτα – από όπου αντλεί την ονομασία της και η ράτσα του, μια από τις αρχαιότερες και πιο δημοφιλείς.
Τα ακίτα, χαρακτηρισμένα από την ιαπωνική κυβέρνηση ως εθνικό σύμβολο το 1931, κάποτε εκπαιδεύονταν για να κυνηγούν ζώα όπως αγριογούρουνα και ελάφια.
«Τα ακίτα είναι ήρεμα, πιστά, ευφυή, γενναία, υπάκουα στα αφεντικά τους. Από την άλλη, είναι πεισματάρικα και επιφυλακτικά απέναντι σε όλους, πλην των κηδεμόνων τους» εξηγεί ο Εϊέτσου Σακουράμπα, συγγραφέας αγγλόφωνου παιδικού βιβλίου για τον Χάτσικο.
Το άγαλμα του Χάτσικο στέκεται αγέρωχο κοντά στη μεγάλη διασταύρωση της Σιμπούγια.
Ο Χιντεσαμπούρο Ουένο, γνωστός καθηγητής και λάτρης των σκυλιών, είχε ζητήσει από έναν φοιτητή του να του βρει ένα κουτάβι Ακίτα. Και κάπως έτσι, οι ζωές του Ουένο και του νεογέννητου Χάτσικο διασταυρώθηκαν.
Μετά από ένα οδυνηρό ταξίδι με τρένο, το κουτάβι έφτασε στην οικεία των Ουένο, στην Σιμπούγια του Τόκιο, κι αρχικά θεωρήθηκε νεκρό. Σύμφωνα με τον βιογράφο του Χάτσικο, ο καθηγητής Μαγιούμι Ιτοχ και η σύζογός του γιατροπόρεψαν το σκυλί για έξι μήνες προκειμένου να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Ο Ουένο το ονόμασε Χάτσι (οκτώ στα ιαπωνικά). Το Ko είναι μια τιμητική διάκριση που απένειμαν οι φοιτητές του Ουένο.
O Ουένο έπαιρνε το τρένο για τη δουλειά του πολλά πρωινά της εβδομάδας. Τον συνόδευαν τα τρία σκυλιά του, μεταξύ αυτών κι ο Χάτσικο, τα οποία τον περίμεναν έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό έως ότου επιστρέψει, το απόγευμα.
Στις 21 Μαΐου του 1925 και με τον Χάτσικο μόλις 16 μήνες μαζί του, ο τότε 53χρονος Ουένο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.
秋田犬が13時をお知らせしました
— LOVE Hachi (@LOVEHachi3) June 27, 2023
山手線の電車も‼️ #akita #hachiko #HACHI100 #ハチ公生誕100年 #秋田犬 #3D #渋谷 #shibuya pic.twitter.com/5aEbbm1J43
«Ενώ ο κόσμος παρακολουθούσε την αγρυπνία, ο Χάτσι μύρισε τον Δρ Ουένο από το σπίτι και μπήκε στο σαλόνι. Σύρθηκε κάτω από το φέρετρο και αρνήθηκε να φύγει από εκεί», γράφει ο καθηγητής Ίτοχ.
Ο Χάτσικο πέρασε τους επόμενους μήνες σε διαφορετικές οικογένειες και περιοχές έως ότου καταλήξει, το καλοκαίρι του 1925, με τον κηπουρό του Ουένο, Κικουσαμπούρο Κομπαγιάσι.
Καθώς είχε επιστρέψει στην περιοχή που ζούσε ο αγαπημένος του Ουένο, ο Χάτσικο σύντομα ξανάρχισε να πηγαίνει καθημερινή, βρέξει χιονίσει, στον σταθμό που αποχαιρετούσε τον καθηγητή.
«Τα απογεύματα, ο Χάτσι σηκωνόταν στην πύλη των εισιτηρίων και παρακολουθούσε καθέναν από τους επιβάτες, σαν να αναζητούσε κάποιον» λέει ο Ίτοχ. Οι υπάλληλοι του σταθμού αρχικά το αντιμετώπιζαν σαν ενόχληση, με τους πωλητές μικρογευμάτων να τον βρέχουν και τα παιδιά να τον κυνηγούν.
Παρόλα αυτά, όταν η καθημερινή εφημερίδα Ασάκι Σιμπούν του έκανε αφιέρωμα, τον Οκτώβριο του 1932, η διάθεση απέναντι στον πιστό Χάτσικο άλλαξε.
Ο σταθμός άρχισε να λαμβάνει καθημερινές δωρεές για τον Χάτσικο, ενώ Ιάπωνες από κάθε γωνιά της χώρας επισκέπτονταν το σημείο για να τον δουν. Γράφτηκαν για αυτόν ποιήματα και χαϊκού, ενώ πάνω από 3.000 άτομα έδωσαν το «παρών» σε μια εκδήλωση συγκέντρωσης χρημάτων για την ανέγερση αγάλματος προς τιμήν του.
Ο θάνατός του, στις 8 Μαρτίου του 1935, έγινε πρωτοσέλιδο σε πολλές ιαπωνικές εφημερίδες.
Ο Χάτσικο σήμερα, 100 χρόνια μετά
Το άγαλμά του, που ανακυκλώθηκε για τις ανάγκες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ξανα-φιλοτεχνήθηκε αργότερα, αποτελεί διαχρονικά ατραξιόν για ντόπιους και τουρίστες, τόπο ραντεβού και μόνιμο λόγο μνήμης των σημαντικών της ζωής.
Οι μαθητές στην Ιαπωνία διδάσκονται την ιστορία του ως παράδειγμα ανιδιοτελούς αγάπης και αφοσίωσης.
O Χάτσικο εκπροσωπεί «το πρότυπο του Ιάπωνα πολίτη» με την «ανυπόκριτη αφοσίωσή του», εξηγεί η καθηγήτρια Κριστίν Γιάνο προσθέτοντας.
«Πιστεύω πως ήξερε πως ο δρ Ουένο δε θα επέστρεφε, όμως συνέχισε να περιμένει. Ο Χάτσικο μας δίδαξε την αξία της πίστης σε κάποιον» έγραψε σε άρθρο του το 1982 ο Τακέσι Οκαμότο, που ως μαθητής Γυμνασίου συνήθιζε να βλέπει καθημερινά τον Χάτσικο στον Σταθμό.
Αν τον θυμάται κανείς σε άλλα 100 χρόνια από σήμερα; «Ναι, γιατί ο ηρωισμός του Χάτσικο δεν καθορίζεται από τα χρόνια, είναι αειθαλής» λέει η Γιάνο.
