Kathimerini.gr
«Αυτό που με έχει συγκλονίσει είναι το ασύλληπτο μέγεθος. Τεράστια καταστροφή. Και όπως πάντα, όσο πιο μεγάλη η καταστροφή, τόσο εντονότερος και ο ανθρώπινος πόνος», περιγράφει από την Αλεξανδρέττα της Τουρκίας, όπου βρίσκεται σήμερα, την κατάσταση, ο βραβευμένος Έλληνας φωτογράφος, Πέτρος Γιαννακούρης.
Ο ίδιος σπεύδει να συμπληρώσει πως τα παραπάνω ακούγονται κλισέ και είναι συνθήκες και εικόνες αναμενόμενες μετά από έναν τέτοιο, θηριώδους μεγέθους σεισμό, όπως όμως σημειώνει ο έμπειρος φωτογράφος: «όσες φορές κι αν τα δεις, δεν σταματούν να σού προκαλούν δέος και να σε σοκάρουν».
Τη στιγμή που πραγματοποιείται αυτή η συνομιλία, ο απεσταλμένος του Associated Press απαθανατίζει με τον φακό του την επιχείρηση διάσωσης μιας ομάδας πέντε πολιτών κάτω από τα συντρίμμια. Οι διασώστες ζητούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, απόλυτη ησυχία από τους παρευρισκόμενους, με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να διακόψουμε προσωρινά την τηλεφωνική μας κλήση.
«Παρότι τόσες μέρες μετά, υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι τα πέντε αυτά άτομα θα διασωθούν. Έχουν δώσει σημεία ζωής», λέει ο φωτογράφος και προσθέτει πως η τούρκικη ομάδα που επιχειρεί σε αυτό το σημείο πιστεύει πως μάλλον θα τα καταφέρει μέχρι το βράδυ. «Μοιάζει παράλογο, αλλά συνεχίζονται ακόμα οι προσπάθειες» σημειώνει ο ίδιος.
Ο κ. Γιαννακούρης εξηγεί πως οι πιο σκληρές εικόνες από το χτύπημα του Εγκέλαδου, έρχονται από το Καχραμανμαράς, εκεί όπου «απορείς πραγματικά με τον τρόπο που έχουν πέσει τα κτίρια. Είναι σαν κάποιος να τα ξερίζωσε. Ολόκληρες πολυκατοικίες που “έγειραν” στο πλάι και έπεσαν συθέμελες ή ευθεία μπροστά. Είναι φοβερό το πόσο “σωστά” και “ευθυγραμμισμένα” έπεσαν. Σαν να ήταν χάρτινα κουτιά».
«Πολύ πιο χαοτικό το τοπίο σε σύγκριση με το 1999»
Ο Πέτρος Γιαννακούρης είχε καλύψει και τον σεισμό της Τουρκίας το 1999. Ήταν μάλιστα η πρώτη του αποστολή στο εξωτερικό.
«Τότε μού φαίνονταν όλα πολύ μεγάλα, πολύ δύσκολα. Αντικειμενικά μιλώντας, η τωρινή εικόνα είναι πολύ πιο χαοτική. Καμία σχέση η μια καταστροφή με την άλλη», λέει στην «Κ» ο φωτογράφος, προσθέτοντας όμως πως για την ισοπέδωση ολόκληρων οικοδομικών τετράγωνων, δεν ευθύνεται μόνο η κακή τους ποιότητα, όπως συχνά λέγεται, αλλά και το τρομακτικό χτύπημα του Εγκέλαδου.
Όσο για την ψυχολογική κατάσταση των πολιτών εκεί, αναφέρει πως όσοι έχουν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους είναι απαρηγόρητοι. «Όσοι έχουν χάσει μόνο το σπίτι τους, “συνδέονται” καλύτερα με την πραγματικότητα».
Η ανθρωπιστική βοήθεια που έχει περάσει στην Τουρκία και οι σκηνές που έχουν στηθεί σε διάσπαρτα σημεία στις πόλεις, για να διαμείνουν οι πολίτες αλλά και οι αποστολές των ΜΚΟ και των διασωστών που δρουν στο πεδίο δρουν ως παυσίπονο. «Επίσης, ιδιώτες μαγειρεύουν αυτοσχέδια για να σιτιστούν τόσο οι πολίτες όσο και τα μέλη των συνεργείων», προσθέτει.
«Είναι ο σεισμός ένας πόλεμος;» ρωτάμε σε αυτό το σημείο τον Πέτρο Γιαννακούρη, ο οποίος έχει καλύψει πολλούς πολέμους και εκτεταμένα αυτόν της Ουκρανίας.
Ο ίδιος απαντά: «Στον πόλεμο οι άνθρωποι ξέρουν λίγο-πολύ τι τους συμβαίνει. Ξέρουν από που έρχεται το κακό και ενίοτε έχουν προετοιμαστεί. Με τον σεισμό, σε δύο λεπτά δεν υπάρχει η οικογένειά σου και το σπίτι σου. Δεν υπάρχει λογική. Φταίει η φύση. Αυτά τα δύο, πόλεμος και σεισμός, είναι οι δύο χειρότερες συνθήκες που μπορούν να συμβούν στον άνθρωπο, όπως βλέπουμε εμείς με τα μάτια μας τα αποτελέσματα αυτών των καταστροφών».
Ο φωτογράφος, θέλει να κλείσει αυτή τη συνομιλία με μία θετική εικόνα μέσα στο μεγάλο δράμα. «Όταν σώζονται άνθρωποι και ειδικά παιδιά από τα συντρίμμια, όλοι ανακουφίζονται για λίγο. Παίρνουν θάρρος, μια ανάσα. Η αίσθηση της ζωής, επιστρέφει».
Όσο για τα δύο καρέ του που ξεχωρίζει μέχρι στιγμής από την αποστολή του στην Τουρκία, αυτά είναι τα ακόλουθα:
«Ένας παππούς κάθεται σε μια καρέκλα και στα συντρίμμια κοντά του, βρίσκονται οι θαμμένοι συγγενείς του. Είναι μια ανθρώπινη στιγμή. Φυσικά κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να βρεθεί στη θέση του. Δεν επικρατεί όμως θεωρώ το σκληρό στοιχείο, επικρατεί η συγκίνηση».
«Αυτή με τον νεκρό μέσα στη δαγκάνα της μπουλντόζας είναι αντιθέτως η σκληρή εικόνα. Είναι πολύ δύσκολο στιγμιότυπο αλλά είναι η πραγματικότητα».
