ΑΝΤΡΟΣ ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ
Νέος χρόνος, νέες ευκαιρίες για όλους μας. Ευκαιρίες για αλλαγές ριζικές ή όχι και τόσο, εμείς αποφασίζουμε. Ευκαιρίες για περιπέτειες, για εμπειρίες και φρέσκες εικόνες στα χρώματα, τα αρώματα και τις γεύσεις του νησιού μας, σε άγνωστους και γνωστούς προορισμούς. Ευκαιρίες για να χαρούμε περπάτημα σε μονοπάτια της φύσης και ποδηλασίες, γιατί όπως είπαμε, φέτος θέλουμε εμπειρίες, πολλές εμπειρίες.
Η παρέα του Roadtrip.cy ξέρει ότι αυτά που αξίζουν να κάνουμε, πρέπει να τα κάνουμε δυνατά, με πάθος. Το Roadtrip.cy έχει πάθος με τις εκδρομές, με το κυπριακό τοπίο, τα μονοπάτια της φύσης, αλλά και με το ποδήλατο. Σήμερα θα πάμε με αυτοκίνητο σε μια πόλη του νησιού μας που όλοι ξέρουμε αλλά και μετά θα χαρούμε ποδηλασία δίπλα στη θάλασσα, καφέ και μια διαδρομή κρυμμένη, με υπέροχη φύση και πανέμορφα τοπία. Θα καταλήξουμε σε ένα χωριό σχεδόν ξεχασμένο, που αξίζει την επίσκεψή μας. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι ο προορισμός μας έχει καταφέρει να διατηρήσει κυπριακό χαρακτήρα. Μια ταβερνούλα καθαρά κυπριακή, ξεχωριστή, υπέροχη.
Είμαστε στον δρόμο για Λάρνακα, θα πάμε στις Φοινικούδες. Ναι, ναι, ξέρω, υποσχεθήκαμε ότι στο roadtrip.cy θα πηγαίνουμε στους μικρούς άγνωστους προορισμούς. Οι Φοινικούδες σίγουρα δεν είναι μικρός άγνωστος προορισμός, σίγουρα δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Περιμένετε, να δείτε την εξέλιξη, την πλοκή… Είμαστε 4 φίλοι μέσα στο αυτοκίνητο, στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας-Λάρνακας και φυσικά σήμερα δεν χρειάζεται να δώσουμε οδηγίες για εσάς τους υπόλοιπους φίλους που θα κάνουν την εκδρομή μας από άλλες πόλεις. Όλοι ξέρουμε πώς πάμε σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία του τόπου μας.
(Φωτογραφία: Οι Φοινικούδες από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και σήμερα αποτελούν το σημείο αναφοράς κάθε Σκαλιώτη.)
Σταματάμε στον χώρο παρκαρίσματος της Μαρίνας, στην αρχή της Λεωφόρου Αθηνών, κατεβάζουμε τα δύο ποδήλατα και χωρίζουμε οι δύο ποδηλάτες από τους κούνους φίλους μας με το αυτοκίνητο. Θα ξεκινήσουμε και οι δύο ομάδες από εδώ, θα ακολουθήσουμε ακριβώς την ίδια διαδρομή και θα συναντηθούμε ξανά σε λίγο για καφέ, μετά από 11 χιλιόμετρα. Η διαφορά είναι ότι εμείς, με τα ποδήλατα, θα χαρούμε παραπάνω Κύπρο.
Διασχίζουμε με τα ποδήλατά μας τη Λεωφόρο Αθηνών, τον δρόμο με τις Φοινικούδες και θαυμάζουμε την παραλία και τη ζωντάνια της θάλασσας, τη ζωντάνια του νερού. Στα δεξιά μας η πλατεία Ευρώπης με το άγαλμα του μεγάλου φιλοσόφου Ζήνωνα, ιδρυτή, στη μητρόπολη Αθήνα, της φιλοσοφικής σχολής των στωικών. Γεννήθηκε στην πόλη της Λάρνακας, το αρχαίο Κίτιο, το 334 π.Χ. Ο Ζήνων δίδασκε πως αποστολή του ανθρώπου είναι η ενάρετη ζωή, εννοώντας τη ζωή που είναι σύμφωνη με τη φύση. Ωραία η φιλοσοφία αλλά είναι πιο ωραία η θάλασσα και εξάλλου ο Ζήνων ο Κιτιεύς δίδασκε να αγαπάμε τη φύση. Προχωρώντας μέχρι το ύψος της Πλατείας Δημαρχείου, στο παραλιακό μέτωπο είναι τοποθετημένη η προτομή του Κίμωνα του Αθηναίου με τη φράση «Και νεκρός ενίκα». Είμαι σίγουρος ότι έχετε ξανακούσει αυτή τη φράση, πιθανόν όμως δεν θυμάστε την προέλευσή της. Το 450 π.Χ. ο Κίμωνας, στην προσπάθειά του να μην αφεθεί καμία ελληνική περιοχή κάτω από τους Πέρσες, έπλευσε προς την Κύπρο με τον Αναξικράτη και 200 συμμαχικές τριήρεις. Κατάφερε αρχικά να ελευθερώσει το Μάριον, τους Σόλους και να πολιορκήσει το Κίτιον. Ενώ πολιορκούσε την πόλη που συνδέθηκε με το όνομά του, όμως, ο Κίμωνας πέθανε. Δεν ξέρουμε την αιτία, άλλοι λένε από την πείνα, άλλοι από βαρύ τραύμα στις μάχες και οι περισσότεροι από αρρώστια. Την ώρα που ξεψυχούσε διέταξε τη φρουρά του να κρατήσουν τον θάνατό του κρυφό για όσο χρειαστεί για να μην πέσει το ηθικό των στρατιωτών του. Ο θάνατός του παρέμεινε κρυφός για περισσότερες από 30 μέρες και με την τελευταία ναυμαχία στη Σαλαμίνα κατάφεραν να νικήσουν τους Πέρσες, χωρίς όμως να καταφέρουν να τους διώξουν από το νησί. Η νίκη αποδόθηκε στον νεκρό Κίμωνα, αφήνοντάς μας ως παρακαταθήκη τη φράση «Και νεκρός ενίκα».
Συνεχίζουμε την ποδηλασία μας, σιγά-σιγά, σε ρυθμούς περιπάτου προς το παρόν. Απολαμβάνουμε την παραλία, τη θάλασσα, την ηρεμία της υπέροχης μέρας. Λίγο πριν από το μεσαιωνικό κάστρο, κοντά στο σημείο όπου δημιουργήθηκε η νέα αποβάθρα, υπάρχει το άγαλμα του λιονταριού το οποίο είναι αφιερωμένο στην αδελφοποίηση της Λάρνακας με τη Βενετία.
Στο τέρμα της Λεωφόρου, εκεί που ο δρόμος πάει δεξιά, σταματάμε και κατεβαίνουμε από τα ποδήλατα. Έχουμε φτάσει στο κάστρο της Λάρνακας, αξίζει να το δούμε.
Το Μεσαιωνικό Κάστρο της Λάρνακας, το επιβλητικό κτίσμα του 14ου αιώνα, κτίστηκε από τον Λουζινιανό Βασιλιά Ιάκωβο Α΄, για λόγους προστασίας του αγκυροβολίου των Αλυκών, στην ουσία για να προστατευθεί το εμπόριο αλατιού. Έχει καταγραφεί σε ιστορικές πηγές ότι πιο παλιά, στην ίδια θέση υπήρχε οχυρωματικό φρούριο του 11ου αιώνα, της εποχής των Κομνηνών. Το κάστρο είχε σημαντικό ρόλο ιστορικά μέχρι το 1570, όταν το κατεδάφισαν οι Ενετοί για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Έτσι, δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η αρχική του μορφή. Σήμερα θα δούμε το κάστρο, το μικρό μουσείο που υπάρχει εδώ και τα κανόνια στην εσωτερική αυλή.
(Φωτογραφία: Το Μεσαιωνικό Κάστρο της Λάρνακας, μεγαλοπρεπές κτίσμα του 14ου αιώνα, κτίστηκε από τον Λουζινιανό Βασιλιά Ιάκωβο Α΄.)
Για μένα, όμως, ο κύριος λόγος επίσκεψης στο κάστρο είναι η θέα όταν στέκεται κάποιος πάνω στο εξωτερικό τείχος. Φανταστείτε ότι μπορώ να δω στα βόρεια όλη τη Λεωφόρο Αθηνών, την παραλία των Φοινικούδων, τη Μαρίνα και σε μια καλή μέρα όλο τον Κόλπο της Λάρνακας μέχρι τις παραλίες της Ορμήδειας και του Ξυλοφάγου. Απίστευτη θέα, ωραία και η θέα της θάλασσας στα ανατολικά από αυτό το ύψος. Φανταστείτε νύχτα καλοκαιρινή με πανσέληνο, το φεγγάρι πάνω από τη θάλασσα. Αυτό που δίνει, όμως, στην επίσκεψή μας ιδιαίτερη σημασία είναι η θέα στα νοτιοδυτικά, προς το αεροδρόμιο. Η θέα προς την οδό Πιαλέ Πασά, που μέρος της σωστά μετονομάστηκε σε οδό Τάσου Μητσόπουλου ως ένδειξη τιμής για την προσφορά του εκλιπόντος προς την πόλη της Λάρνακας. Ένας υπέροχος δρόμος, δίπλα από τη θάλασσα που θα τον χαρούμε σε λίγο με το ποδήλατο.
Βγαίνοντας από το κάστρο απέναντί μας έχουμε το τέμενος Μπουγιούκ ή αλλιώς τζαμί Κεμπίρ-Μπουγιούκ, που ίσως είναι το πρώτο οθωμανικό τέμενος στην Κύπρο. Πρέπει να πούμε ότι αρχικά, πριν μετατραπεί σε τζαμί κατά τον 13ο αιώνα, ήταν καθολική εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Αικατερίνη.
Η παλαιότερη αναφορά για την ύπαρξή του βρίσκεται σε ένα έγγραφο του Μπεκίρ Πασά το 1747. Το έγγραφο ορίζει ότι η δημόσια κρήνη στο τζαμί θα πρέπει να λαμβάνει νερό από το υδραγωγείο. Η δημόσια αυτή κρήνη εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα έξω από το τζαμί. Το τζαμί αξίζει να το επισκεφθεί κάποιος για τον ωραίο και γαλήνιο κήπο του αλλά σήμερα μια τόσο ωραία μέρα έχουμε ενέργεια για άλλα πράγματα. Και να σας πω την αλήθεια, ανυπομονώ να ποδηλατήσω στον ωραιότερο, κατ’ εμένα τουλάχιστον, δρόμο της Λάρνακας. Ξανά στα ποδήλατά μας και συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο, την προέκταση της Λεωφόρου των Φοινικούδων, ο οποίος μας φέρνει στην Πιαλέ Πασά. Ένας πλακόστρωτος δρόμος μονής κατεύθυνσης, με πλατύ πεζοδρόμιο, ό,τι πρέπει για ασφαλισμένη ποδηλασία, αλλά το ωραίο του κομμάτι είναι δυο σκαλιά κάτω από το πεζοδρόμιο. Η περιοχή πεζοπορίας της παραλίας, όπως ονομάστηκε, στην ουσία ακόμα ένας πεζόδρομος, μήκους 2 χιλιομέτρων, συνέχεια δίπλα από τη θάλασσα και λίγο πιο ψηλά από την επιφάνεια του νερού. Ξέρετε πόσο αγαπώ τη θάλασσα και γενικά το νερό. Εδώ, σε μια καλή μέρα όπως την σημερινή, αξίζει να κάτσει κάποιος, με τις ώρες. Καθαρή ατμόσφαιρα, ζωογόνος ήλιος, η αγαπημένη μυρωδιά της θάλασσας, η ήπια κίνηση του νερού, το γαλάζιο-μπλε της Μεσογείου, το ουρανί πάνω από το νερό και ο ορίζοντας, εκείνη η γραμμή μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Ό,τι και να συμβεί, ο ορίζοντας είναι η αμετάβλητη σταθερά μας. Αυτή την εικόνα, θέλω να την έχω μέσα μου, ζωντανή, δυνατή, να είναι διαθέσιμη στα δύσκολα.
Συνεχίζουμε την ποδηλασία, σε έναν από τους ομορφότερους δρόμους του τόπου μας. Είμαστε συνέχεια δίπλα από τη θάλασσα, περνάμε με τα ποδήλατά μας δίπλα από το μικρό αλιευτικό καταφύγιο με τις ψαρόβαρκές του και φτάνουμε στην ακτή Μακένζυ. Ο δρόμος μας, πάει δεξιά και τον ακολουθούμε μέχρι να φτάσουμε στα φώτα τροχαίας. Σταματάμε στα φώτα και γιατί είναι κόκκινο, αλλά και γιατί ακριβώς απέναντί μας είναι η αλυκή. Και ξέρετε τι μπορούμε να δούμε αυτή την εποχή στην αλυκή. Διασταυρώνουμε τον δρόμο από τη διάβαση πεζών και έχουμε μπροστά μας ένα μεγαλειώδες θέαμα. Μια μαγική εικόνα. Ετοιμαστείτε για φωτογραφίες για Instagram και facebook. Το νερό, ήρεμο, γαλήνιο, με τα φλαμίνγκο να κινούνται νωχελικά, θαυμάζουμε από μακριά, δεν θέλουμε να ενοχλήσουμε. Πιστεύω ότι τα φλαμίνγκο, έχουν μια μεγαλοπρέπεια διαφορετική από οποιοδήποτε άλλο πουλί. Δεν ξέρω αν είναι το χρώμα ή το περίγραμμά τους, δεν είμαι σίγουρος ότι παίζει ρόλο ο τρόπος που κινούνται, είτε στη γη είτε στον αέρα. Πιθανόν πάλι, να είναι ο τρόπος που σέβονται το ένα το άλλο, ο τρόπος που συναναστρέφονται. Αυτό, σκεφτείτε το! Σίγουρα, όμως, υπάρχει μια αύρα λαμπρότητας, ένα μεγαλείο γύρω από αυτά τα πουλιά.
(Φωτογραφία: Στην Κύπρο συναντάμε το είδος, μεγάλο φλαμίνγκο, Φοινικόπτερος ο ρόδινος που αποτελεί και το μεγαλύτερο από όλα τα είδη φλαμίνγκο τα οποία υπάρχουν στον πλανήτη.)
Επιστρέφουμε στα ποδήλατά μας και από τα φώτα τροχαίας πάμε αριστερά, προς το παλιό αεροδρόμιο. Στον κυκλικό κόμβο ακολουθούμε τη δεύτερη έξοδο, πάμε προς το καινούργιο δηλαδή και είμαστε σε ένα σημείο όπου ο δρόμος είναι ελαφρά υπερυψωμένος, περνά στην ουσία μέσα από την αλυκή. Πάμε σιγά-σιγά γιατί έχουμε νερό και φλαμίνγκο και στις δυο πλευρές του δρόμου. Υπέροχο!
Μάλιστα, στα δεξιά μας βλέπουμε και το Χαλά Σουλτάν Τεκέ. Είναι απίστευτο πόση ομορφιά υπάρχει σε μια τόσο μικρή διαδρομή. Απολαμβάνουμε και προχωρούμε μέχρι τον επόμενο κυκλοφοριακό κόμβο, τον μικρό. Πάλι δεύτερη έξοδος, στα δεξιά μας ένα δασάκι με πεύκα, στα αριστερά, καταπράσινα χωράφια, ωραία.
Φτάνουμε σε ακόμα ένα κυκλικό κόμβο, κάτω από τον αυτοκινητόδρομο προς καινούργιο αεροδρόμιο, δεύτερη έξοδος, προς Κίτι. Μεγάλο χωριό, με αρκετή ιστορία και ωραία φύση. Στις κοιλάδες του ποταμού Τρέμιθου που διασχίζει την κοινότητα Κιτίου, αρχαιολόγοι διέκριναν προνεολιθικά ίχνη ζωής, χωρίς ωστόσο να γίνουν οποιεσδήποτε ανασκαφικές δραστηριότητες ακόμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόσφατα στον ποταμό Τρέμιθο ανακαλύφθηκαν τυχαία, τάφοι που ανάγονται στην Ύστερη και Μέση Εποχή του Χαλκού, γύρω στο 1900-2000 π.Χ. Έχουμε ιστορία, παντού, σε όλο το νησί μας. Ή για να το θέσω διαφορετικά, όπου υπάρχει ομορφιά στον τόπο μας θα βρούμε και προγόνους. Φυσικά, ομορφιά υπάρχει παντού.
Συνεχίζουμε για το Κίτι και στον κεντρικό δρόμο του χωριού, στα δεξιά μας βλέπουμε το αυτοκίνητο με τους κούνους της παρέας, παρκαρισμένο μπροστά από το 51 Coffee Bar Micro Roastery. Εδώ είχαμε δώσει ραντεβού. Ένα μικρό coffee bar, με ξεχωριστή προσωπικότητα. Ξεχωριστή, γιατί εισάγουν, καβουρδίζουν και αλέθουν οι ίδιοι τον καφέ τους. Μάλιστα, όλη αυτή η διαδικασία, καβούρδισμα και άλεσμα, γίνεται κάθε μέρα, σε μικρές ποσότητες, για να είναι φρέσκος ο καφές και να κρατά όλα τα αρώματά του. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Όσοι αγαπάτε τον καφέ και ειδικά τον espresso, δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε.
Φυσικά, με τις σημερινές συνθήκες δεν μπορούμε να κάτσουμε και να απολαύσουμε τον καφέ μας, παραγγέλλουμε και τον παίρνουμε μαζί μας. Κάτω από κανονικές συνθήκες θα απολαμβάναμε και τη σοκολατίνα, για αυτό κάνουμε ποδηλασία, ή μάλλον και γι’ αυτό, για γλυκές αμαρτίες χωρίς ενοχές. Εμείς απολαμβάνουμε τον καφέ μας δίπλα στο αυτοκίνητό μας.
Είμαστε ακόμα στο Κίτι, και πριν ξεκινήσουμε την ποδηλασία μας, αξίζει να αναφερθούμε και σε κάτι άλλο. Στο χωριό ένα από τα σημαντικότερα μνημεία είναι ο πανέμορφος ναός της Παναγίας της Αγγελόκτιστης, στα βορειοδυτικά του χωριού. Χρονολογείται στον 11ο ή 12ο αιώνα και κτίστηκε στη θέση αρχαιότερης βασιλικής, από την οποία διασώζεται το περίφημο γνωστό ψηφιδωτό του 6ου αιώνα. Τώρα έρχεται το ενδιαφέρον κομμάτι αφού, σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο, οι κάτοικοι ξεκίνησαν να χτίζουν τον ναό αλλού, σε διαφορετική τοποθεσία από αυτή όπου βρίσκεται σήμερα. Όταν είχε ξεκινήσει το χτίσιμο, μια νύχτα, τα θεμέλια της εκκλησίας μετακινήθηκαν από μόνα τους, ήρθαν εδώ που είναι σήμερα έτσι το χτίσιμο συνεχίστηκε με καινούργιο κέφι στον νέο, πιο επιθυμητό τόπο. Επιπλέον, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι κάτοικοι παρατήρησαν πως τη νύχτα οι άγγελοι συνέχιζαν το κτίσιμο της εκκλησίας, ψάλλοντας ταυτόχρονα ύμνους προς την Παναγία. Από εκεί πήρε λοιπόν και το όνομά της η εκκλησία, τα ψηφιδωτά της οποίας λέγεται πως είναι τόσο όμορφα, που μόνο άγγελοι θα μπορούσαν να τα έχουν φτιάξει. Η Αγγελόκτιστη, λοιπόν. Είναι ώρα, όμως, να φύγουμε από το 51 Coffee Bar. Θα μείνουμε στα ίδια οχήματα, όπως ήρθαμε. Οι δύο, όχι και πολύ δραστήριοι φίλοι, οι κούνοι δηλαδή, με το αυτοκίνητο και εμείς με τα ποδήλατά μας, θα συνεχίσουμε στην ίδια διαδρομή. Είμαστε στον κεντρικό δρόμο στο Κίτι, θα τον ακολουθήσουμε μέχρι το τέρμα του στον μικρό κυκλικό κόμβο και θα πάμε δεξιά προς Τερσεφάνου. Ήσυχοι δρόμοι, ιδανικοί για ποδηλασία, στη διαδρομή συναντήσαμε ένα αυτοκίνητο και δυο τρακτέρ.
(Φωτογραφία: Ο ναός της Παναγίας της Αγγελόκτιστης βρίσκεται 12 χιλιόμετρα περίπου νοτιοδυτικά της πόλης της Λάρνακας, βορειοδυτικά του Κιτίου.)
Δύο φίλοι με ποδήλατο και άλλοι δύο φίλοι με το αυτοκίνητο στον δρόμο από Κίτι προς Τερσεφάνου. Περνάμε υπέροχα ποδηλατώντας σε αυτούς τους δρόμους. Σε τέσσερα χιλιόμετρα μπαίνουμε στο χωριό και ακολουθούμε τις ταμπέλες για Κλαυδιά. Η Τερσεφάνου είναι ωραίο, ήσυχο χωριό, με ωραίες ταβερνούλες, ειδικά για το καλοκαίρι. Σήμερα, όμως, ο προορισμός μας είναι μια ταβέρνα αλλού, κάπου εδώ κοντά, στο Καλό Χωριό Λάρνακας.
Το «είναι μια ταβέρνα αλλού», όμως, έχει και άλλη σημασία, είναι και μεταφορικά αλλού, θα δείτε σε λίγο. Γι’ αυτό, συνεχίζουμε την ποδηλασία μας, βγαίνουμε από το χωριό, πάμε προς Κλαυδιά και είμαστε σε ένα καταπληκτικό κάμπο. Κάμπος με μια θάλασσα σπαρτά, καταπράσινα αυτή την εποχή, γεμάτα ζωντάνια και υπόσχεση για ευημερία, να κυματίζουν στον αέρα. Στα δεξιά του δρόμου ο ποταμός Τρέμιθος, στεγνός τώρα, αλλά με τη χαρακτηριστική ποταμίσια βλάστησή του. Στα αριστερά μας ξεκινούν δίπλα από το δρόμο χαμηλοί λόφοι, στην κορυφή τους ανεμογεννήτριες. Έχουν κάτι επιβλητικό οι ανεμογεννήτριες όταν περνάς από κοντά τους. Όπως ποδηλατούμε στον άσφαλτο, είναι λιγότερο από εκατό μέτρα απόσταση από εμάς και επειδή είναι και ψηλά, στην κορυφή του λόφου, αρκετά πιο ψηλά από εμάς, μας μαγνητίζουν με μια μεγαλοπρέπεια εντυπωσιακή. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας εντυπωσιάζει τόσο έντονα πάντα με τις ανεμογεννήτριες, δεν ξέρω αν είναι το ύψος, το μέγεθος, ή η απλότητα στο design. Σκεφτείτε το, δεν μπορώ να φανταστώ πιο απλό σχεδιασμό. Ένας πυλώνας, ο κορμός στήριξης δηλαδή, και μια φτερωτή με τρεις έλικες, τίποτε άλλο, ό,τι πιο απλό... Ποδηλασία σε ένα κάμπο ολοζώντανο με το πράσινο των σπαρτών. Υπέροχη μέρα…
Συνεχίζουμε την ποδηλασία και φτάνουμε σε ένα αλτ όπου αριστερά πάμε Αλεθρικό, δεξιά πάμε Κλαυδιά. Εμείς πάμε δεξιά προς Κλαυδιά και μετά από αυτό το σημείο σταματάμε να ακολουθούμε τις ταμπέλες για αυτό το χωριό. Σε 300 μέτρα υπάρχει πάροδος για Κλαυδιά, δεν την ακολουθούμε, συνεχίζουμε ευθεία. Ο δρόμος που ποδηλατούμε τώρα είναι πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο και σχολιάζουμε με τον φίλο συνποδηλάτη ότι από εδώ πρέπει να φύγουμε γρήγορα, να μην αναπνέουμε το καυσαέριο. Στα 500 μέτρα υπάρχει δρόμος που μας παίρνει κάτω από τον αυτοκινητόδρομο, στην ουσία μέσα από την κοίτη του ποταμού, του Τρέμιθου. Περνάμε και τον ποταμό, που είπαμε ότι είναι στεγνός αυτή την εποχή και είμαστε από την άλλη πλευρά του αυτοκινητόδρομου. Ξανά εδώ ο κάμπος τώρα, ακόμα πιο ήπιος, χωρίς τους λόφους, αλλά πάλι καλυμμένος με σπαρτά, τα ολοζώντανα σπαρτά που μαλακώνουν ακόμα παραπάνω την επιφάνειά του. Σε λίγο θα φτάσουμε στο Καλό Χωριό Λάρνακας. Ένα μικρό χωριό, γραφικό, με ωραία δρομάκια και κυρίως μια εξαιρετική ταβέρνα. Η περιοχή γενικά έχει αρκετές καλές ταβέρνες, αλλά η συγκεκριμένη ξεχωρίζει. Η ταβέρνα «Ο Κουτσονικολιάς» έχει παράδοση στις ξεχωριστές γεύσεις, γεύσεις με χαρακτήρα κυπριακό, από συγκεκριμένη περιοχή του νησιού μας.
(Φωτογραφία:Ταβερνάκι γραφικό και περιποιημένο που προσφέρει διάφορα πιάτα σχάρας αλλά και μαγειρευτά επηρεασμένα από τις αυθεντικές καρπασίτικες γεύσεις.)
Με πολλή ενέργεια, με θετικό τρόπο σκέψης και πολλή αγάπη για τον τόπο μας, σήμερα, πήγαμε στις Φοινικούδες, στο κάστρο, στην αλυκή, απολαύσαμε το espresso μας από ένα ξεχωριστό coffee bar, χαρήκαμε ποδηλασία σε πράσινους κάμπους, ακούσαμε θρύλους του τόπου μας, γνωρίσαμε μια ξεχωριστή ταβέρνα, με λίγα λόγια χαρήκαμε Κύπρο…. Ελπίζω και εσείς, οι φίλοι του roadtrip.cy, να περνάτε τουλάχιστον τόσο καλά όσο εγώ.
Το πιο πάνω κείμενο είναι τμήματα της εκπομπής «Roadtrip.cy». Κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 8 μέχρι τις 10 ακούτε την εκπομπή του Άντρου Σκαλιστή «Roadtrip.cy» στον ΣΠΟΡ FM 95.
