Του Αθανάσιου Έλλις
Με την επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη, πρώην Επιτρόπου με αρμοδιότητα τις ανθρωπιστικές κρίσεις, για την ηγεσία του νεοσυσταθέντος υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, ο πρωθυπουργός για δεύτερη φορά επιμένει σε πρόσωπο καταξιωμένο που υπερβαίνει τα στενά κομματικά όρια, κάτι που ίσχυε και με τον πρώην αρχηγό ΓΕΝ και ΓΕΕΘΑ, ναύαρχο Αποστολάκη.
Λόγω της θητείας του στο συγκεκριμένο αξίωμα στις Βρυξέλλες, και του έργου που παρήγαγε, ο κ. Στυλιανίδης μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση, τη σωστή στιγμή.
Θα είναι λάθος του ΣΥΡΙΖΑ εάν αντιδράσει αρνητικά και σε αυτή την επιλογή, ίσως ακόμη μεγαλύτερο αυτή τη φορά, διότι θα παγιώσει την αίσθηση ότι επιμένει αδικαιολόγητα στη στείρα αντιπολίτευση.
Άλλωστε, ως προσωπικότητα και με δεδομένη την πολιτική του πορεία, ο κ. Στυλιανίδης είναι η περίπτωση ανθρώπου ο οποίος, οπλισμένος με την ευρωπαϊκή εμπειρία, μπορεί να συνεργαστεί με την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Το έκανε άλλωστε επί ΣΥΡΙΖΑ κατά τη θητεία του στην Επιτροπή Γιούνκερ.
Δεν είναι εγκλωβισμένος σε μια στενή κομματική ταυτότητα. Ως φοιτητής υπήρξε μέλος της νεολαίας του Ρήγα Φεραίου, στη συνέχεια ζυμώθηκε στον χώρο της Κεντροαριστεράς, ενώ αργότερα ανέλαβε κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου υπό τον κεντροδεξιό Νίκο Αναστασιάδη. Διαχειρίστηκε με επιτυχία τη δύσκολη συγκυρία της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο, το 2013, και τελικά διορίστηκε Ευρωπαίος Επίτροπος.
Θεωρείτο μεταξύ των πιθανών υποψηφίων για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας στις εκλογές του Φεβρουαρίου του ’23. Από τη μία, η τοποθέτησή του σε ένα τόσο προβεβλημένο υπουργείο τον φέρνει στην πρώτη γραμή της επικαιρότητας. Από την άλλη, τον “εμπλέκει” στην ελλαδική καθημερινότητα με την όποια τριβή αυτό συνεπάγεται.
Σε ό,τι αφορά την ελληνική εσωτερική πολιτική σκηνή, είναι μάλλον μια ευφυής κίνηση του πρωθυπουργού καθώς υπερβαίνει και πάλι τα κομματικά όρια, αποφεύγοντας αυτή τη φορά το σκόπελο της στενής επαφής του επιλεγέντος προσώπου με την αντιπολίτευση.
Η ανάληψη ενός σημαντικού αξιώματος στην Ελλάδα από έναν Ελληνοκύπριο μπορεί να αποδειχθεί το ίδιο επιτυχής με τις προηγούμενες ανάλογες περιπτώσεις, αυτές του Λουκή Ακρίτα από τον Γεώργιο Παπανδρέου, και του Γιάννου Κρανιδιώτη από τον Κώστα Σημίτη.
Με σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση της πανευρωπαϊκής πολιτικής προστασίας και μετρήσιμα αποτελέσματα σε επιχειρησιακό επίπεδο με τη δημιουργία του rescEU που έχει συμβάλει στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, μεταξύ αυτών πυρκαγιών και σεισμών, ενώ αποδείχθηκε χρήσιμο και στην περίπτωση της πανδημίας, ο Χρήστος Στυλιανίδης αναλαμβάνει ένα πολύ δύσκολο έργο.
Η επιλογή Στυλιανίδη προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία, σε όλους: στην κυβέρνηση, που υπέστη σοβαρή ζημία από την ατυχή διαχείριση της περίπτωσης Αποστολάκη, αλλά και στην αντιπολίτευση, η οποία καλείται να αποδείξει ότι όταν μιλά για συναίνεση και αξιοκρατία σε κάποιους ευαίσθητους τομείς, το εννοεί.
Ο νέος υπουργός Πολιτικής Προστασίας διαθέτει αποδεδειγμένα ικανότητες όπως και χρήσιμες διασυνδέσεις στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και υλοποίησης δράσεων. Προφανώς, θα κριθεί από το αποτέλεσμα, ωστόσο ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
