Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Δεν πίστευα ότι το “Για όνομα” θα μπορούσε να ξαναβρεί μια τόσο δυνατή διανομή όσο η πρώτη στην Αθήνα. Ευτυχώς διαψεύστηκα. Η διανομή της παράστασης που ετοιμάζουμε ειδικά για την Κύπρο και κάνουμε πρόβες γι’ αυτήν από τον Φεβρουάριο είναι μια εξίσου δυνατή διανομή με την πρώτη» λέει στην «Κ» ο σκηνοθέτης της παράστασης «Για όνομα» που έρχεται στην Κύπρο τον Ιούνιο για μία σειρά παραστάσεων, με τους ηθοποιούς Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Ρένια Λουιζίδου, Λευτέρη Ζαμπετάκη και Ντόρα Μακρυγιάννη. Ο κ. Μαρκουλάκης αναφέρει πως πρόκειται για ένα έργο που μας κάνει να γελάμε πολύ αλλά και να σκεφτόμαστε επίσης και η απήχηση που είχε όταν ανέβηκε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου παρακολούθησαν την παράσταση 100.000 θεατές πιστεύει ότι οφείλεται στο ότι όλοι οι θεατές βλέπουν τον εαυτό τους ή ταυτίζονται με κάποιον από τους πέντε ήρωες του έργου.
–Για όνομα, για ακόμη μία φορά, τι είναι αυτό που σας έκανε εντύπωση, όταν πρωτοδιαβάσατε το κείμενο;
–Θυμάμαι ότι όταν είχα δει τη γαλλική ταινία που είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία, μου άρεσε πολύ το εκλεπτυσμένο και έξυπνο χιούμορ, κάτι που γενικά χαρακτηρίζει τις γαλλικές κωμωδίες. Όταν αποφασίστηκε ότι θα το ανεβάζαμε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 2015 στο θέατρο «Αλίκη» το στοίχημα ήταν να διατηρηθεί αυτό και στην ελληνική διασκευή. Θεωρώ ότι ο Θοδωρής Πετρόπουλος έκανε μια εξαιρετική διασκευή, κάτι με το οποίο φάνηκε ότι συμφώνησε και το κοινό, αφού είχαμε την ευτυχία να δουν την παράσταση 100.000 θεατές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
–Γιατί είχε τόση απήχηση η παράσταση αυτή, όταν παρουσιάστηκε στην Ελλάδα; Είναι ίσως η ανάγκη να δούμε τους εαυτούς μας έξω από εμάς;
–Η απήχηση πιστεύω ότι οφείλεται στο ότι όλοι οι θεατές βλέπουν τον εαυτό τους ή ταυτίζονται με κάποιον από τους πέντε ήρωες του έργου. Επίσης όλοι μας είμαστε μέλος μια φιλικής παρέας και έχουμε πορευτεί στη ζωή μας με τις φιλικές μας σχέσεις. Σε συνδυασμό με το έξυπνο και λεπτό χιούμορ του έργου αλλά και τις αναπάντεχες καταστάσεις που εξελίσσονται μπροστά μας, έχουμε ένα έργο που μας κάνει να γελάμε πολύ αλλά και να σκεφτόμαστε επίσης.
–Σκηνοθετικά πώς αποφασίσατε να κινηθείτε… πάνω σε μία κωμωδία, που όμως έχει δόσεις παύσης από το γέλιο…;
–Με το να μην την αντιμετωπίσω ως κωμωδία. Θεωρώ ότι το γέλιο και το χιούμορ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και έτσι την αντιμετωπίζω. Δεν το αντιμετωπίζω «ελαφρά», ούτε καταφεύγω σε «ευκολίες» ειδικά όταν είχα ένα κείμενο που δεν καταφεύγει καθόλου σε «ευκολίες» για να βγάλει γέλιο.
–Τι είναι αυτό που διακυβεύεται στο έργο; Η φιλία, οι ειλικρινείς σχέσεις, ή και ελευθερία ίσως;
–Πρόκειται για ένα έργο που ασχολείται με τις κρυμμένες ιδεολογικές διαφορές που ανακύπτουν ως κεραυνός εν αιθρία μόλις τεθεί το ζήτημα του ονόματος αλλά πάνω από όλα είναι ένα ελαφρύ έργο που εξετάζει με ανάλαφρο τρόπο ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: τη βαθιά και πολύχρονη φιλία μεταξύ των ανθρώπων, τις διακυμάνσεις της και την αντοχή της ως κοινωνικού θεσμού παράλληλου ή και ανώτερου από την οικογένεια. Σε όλους μας έχει συμβεί π.χ. σε ένα κυριακάτικο οικογενειακό ή φιλικό τραπέζι ξαφνικά μια ερώτηση ή κάτι που θα ειπωθεί σοβαρά ή αστεία να πυροδοτήσει μια αντίδραση και να δυναμιτίσει την ατμόσφαιρα. Σε όλους μας επίσης μπορεί να έχει συμβεί να πούμε και δυο κουβέντες παραπάνω σε ένα καβγά ή μια διαφωνία με τους φίλους μας.
Μια δυνατή διανομή
–Υπάρχει κάτι που, όταν το ανεβάσατε για πρώτη φορά σκεφτήκατε δύο και τρεις φορές πώς θα το αντιμετωπίσετε;
–Ναι. Σχεδόν πάντα υπάρχει αυτή η πρόκληση. Στον «θεό της σφαγής» ας πούμε που ήταν ένα πολύ δυνατό έργο μου πήρε λίγο καιρό να δω πώς θα το αντιμετωπίσω. Το ίδιο και με το «HUMANS» που σκηνοθέτησα φέτος στην Αθήνα. Πιστεύω ότι η πρόκληση κάθε έργου και αυτή η «αναζήτηση» του πώς θα το αντιμετωπίσω, είναι κάτι που με ιντριγκάρει και με κινητοποιεί σε αυτό που κάνω πάνω στη σκηνοθεσία.
–Αλλάξατε πράγματα ή γραμμή με τη νέα διανομή;
–Αρχικά να πω ότι δεν πίστευα ότι το «Για όνομα» θα μπορούσε να ξαναβρεί μια τόσο δυνατή διανομή όσο η πρώτη στην Αθήνα. Ευτυχώς διαψεύστηκα. Η διανομή της παράστασης που ετοιμάζουμε ειδικά για την Κύπρο και κάνουμε πρόβες γι’ αυτήν από τον Φεβρουάριο είναι μια εξίσου δυνατή διανομή με την πρώτη. Δεν σας κρύβω ότι αυτό με ενθουσίασε και με έκανε να πω το «ναι» και να το κάνω με μεγάλο ενθουσιασμό. Επίσης πιάνω τον εαυτό μου να το βλέπει τώρα με μια πιο ώριμη ματιά – εννέα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα στην Αθήνα. Με τους περισσότερους είχα ξαναδουλέψει ή είναι άνθρωποι που πάντα εκτιμούσα μέσα από τη δουλειά. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και η Ρένια Λουιζίδου ήταν αυτοί που γνώριζα περισσότερο και δεν χρειάζεται να πω κάτι για την ερμηνευτική τους ικανότητα. Άλλωστε τους έχει καταξιώσει ο κόσμος εδώ και τόσα χρόνια. Ο Κρατερός Κατσούλης είναι ιδανικός για τον συγκεκριμένο ρόλο που ουσιαστικά είναι αυτός που βάζει τη «φωτιά» και εξελίσσεται το έργο. Γνωριζόμασταν κοινωνικά αλλά πρώτη φορά δουλεύουμε και είναι εξαιρετικός. Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης είναι ένα «δώρο» για τον σκηνοθέτη. Ένας ηθοποιός που ακούει και ακολουθεί αυτό που του ζητάει ο σκηνοθέτης. Η Ντόρα Μακρυγιάννη επίσης είναι μια αποκάλυψη επί σκηνής. Τώρα γνωριστήκαμε και είναι μια απόλαυση. Άρα καταλαβαίνετε ότι είναι ό,τι καλύτερο για έναν σκηνοθέτη που είναι και ηθοποιός να έχει να δουλέψει και να στήσει μια παράσταση με τόσο καλό έμψυχο υλικό. Δεν αλλάξαμε πολλά πράγματα. Οι αλλαγές έχουν να κάνουν με την προσωπικότητα του κάθε ηθοποιού που παίζει στην τωρινή παράσταση. Αλλιώς δηλαδή μπορεί να προσέγγισε μια σκηνή η Βίκυ Σταυροπούλου στην πρώτη παράσταση και αλλιώς η Ρένια Λουιζίδου τώρα.
–Είναι, πιστεύετε, το θέατρο σήμερα καθρέφτης της κοινωνίας μας;
–Το θέατρο και η κοινωνία είναι αλληλένδετα από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα. Δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Οι θεατρικές παραστάσεις συχνά αντανακλούν τα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά θέματα της εποχής, διερευνώντας τις ανθρώπινες εμπειρίες και τις κοινωνικές δυναμικές. Μέσα από το θέατρο, οι καλλιτέχνες εκφράζουν απόψεις, προκαλούν σκέψεις και προσκαλούν το κοινό να εξετάσει κριτικά τις αξίες και τις πρακτικές της κοινωνίας τους. Επιπλέον, το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο για να αναδείξει τις φωνές των περιθωριοποιημένων ομάδων και να προωθήσει τη συζήτηση γύρω από σημαντικά ζητήματα. Δεν είναι τυχαίο που τη χρονιά που ακολουθήσε την καραντίνα και τον κορωνοϊό τα θέατρα στην Ελλάδα γνώρισαν άνθηση και μαζική προέλευση του κοινού. Το θέατρο ήταν και παραμένει το «οξυγόνο» του πνεύματος μας.
Πληροφορίες
«Για όνομα», σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Παίζουν οι ηθοποιοί Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Ρένια Λουιζίδου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Ντόρα Μακρυγιάννη.
Παραστάσεις:
Δημοτικό θέατρο Λευκωσίας: 5-8 Ιουνίου
Παττίχειο θέατρο Λεμεσού: 10-12 Ιουνίου
Αμφιθέατρο πανεπιστημίου Uclan Cyprus – Πύλα : 13 και 14 Ιουνίου
Μαρκίδειο θέατρο Πάφου : 15 και 16 Ιουνίου
Εισιτήρια από το ticketmaster.cy & ACS COURIER
