Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η παράσταση «Άννα Πολιτκόφσκαγια, ένα θεατρικό υπόμνημα» του Στέφανο Μασσίνι σε σκηνοθεσία Διομήδη Κουφτερού, με την Έλενα Αγαθοκλέους επί σκηνής, είναι από εκείνες τις θεατρικές δράσεις που έχουν κατ’ αρχάς κάτι να σου πουν, να σε κάνουν –αν μη τι άλλο– να σκεφτείς για πολλά από τα κακώς κείμενα διεθνώς που σήμερα συμβαίνουν με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με τα σκάνδαλα παρακολούθησης πολιτικών και μη προσώπων, με την αδιαφάνεια με την οποία λειτουργεί η πολιτική νομενκλατούρα, συνεπικουρούμενη πολλές φορές από πρόθυμες ιντελιγκέντσιες.
Το σημαντικό για εμένα ως θεατή της συγκεκριμένης παράστασης ήταν ότι δεν σηκώθηκε κανένα δάκτυλο εν είδει «Εσύ τι κάνεις; Ξεκίνα!», απλώς σού φύτευε τον σπόρο να αναζητήσεις μέσα σου αν ο δικός σου βίος διέπεται από αρχές και αξίες, αν έχεις βρει την αλήθεια σου και πόσο την υπηρετείς –ιδίως αν δημοσιογραφείς ή έχεις ακτιβιστική δραστηριότητα. Η γρήγορη και μη στατική σκηνοθεσία που επέλεξε να κάνει ο Διομήδης Κουφτερός με την Έλενα Αγαθοκλέους να την ακολουθεί δεν άφηναν περιθώρια στον θεατή να κουραστεί από τις πολλές πληροφορίες, από τις άγνωστες τοποθεσίες. Η χρήση των λεγόμενων εποπτικών μέσων, του προτζέκτορα εν προκειμένω βοηθούσαν στην αναγνώριση προσώπων και καταστάσεων κλειδιά του κειμένου, ενώ και η χρήση κάμερας, στην οποία η Αγαθοκλέους σε κάποια στιγμή μιλούσε έδινε μια άλλη ποιότητα στην αφήγηση της ιστορίας της Άννας Πολιτκόφσκαγια.
Η Έλενα Αγαθοκλέους, με τους μορφασμούς του προσώπου της, καταφέρνει να κάνει τον θεατή/τρια να επικεντρώνεται στο πρόσωπο της ηρωίδας της, στο πρόσωπο της Άννας Πολιτκόφσκαγια, και στον αγώνα της για ελεύθερη δημοσιογραφία, για ελευθερία έκφρασης, για έναν Τύπο αδέσμευτο από εθνικά συμφέροντα, που χρησιμοποιούνται μαεστρικά πολλές φορές για να καταπνιγεί η αλήθεια.
Χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις η Έλενα Αγαθοκλέους κατάφερε και με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Διομήδη Κουφτερού να επικεντρωθεί σε ό,τι πρέσβευε η δημοσιογράφος Πολιτκόφσκαγια για να πει και γράψει ό,τι έβλεπε να συμβαίνει γύρω της, στο Γκρόζνι και σε άλλα μικρά χωριά και πόλεις της Τσετσενίας. Σε κάθε λέξη που εκστόμιζε η Αγαθοκλέους, από το κείμενο του Μασσίνι, φαινόταν η αγωνία της Άννας, της δημοσιογράφου που πάλευε μεταξύ τύψεων και απογοήτευσης, μεταξύ του αγώνα για την επιβίωσή της και του αγώνα για την παρουσίαση της αλήθειας, της αλήθειας, που όταν είναι βαμμένη με αίμα, δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε να χωρέσει σε λογής-λογής αφηγήματα. Η αλήθεια της Άννας Πολιτκόφσκαγια που είναι βαμμένη με αίμα και πόνο, δυστυχώς έκλεισε με αίμα, με το δικό της αίμα και οι Κουφτερός και Αγαθοκλέους κατάφεραν να μη το πετάξουν στα καθίσματα των θεατών/τριών, αλλά να το σταλάξουν στη συνείδησή τους.
Στο μυαλό μου ήρθε το «Μπάμπι Γιαρ» του Γεβγκένι Γεφτουσένκο: « Το αίμα χύνεται, στο πάτωμα κυλάει. Μαίνονται οι αρχηγοί στον πάγκο της ταβέρνας μυρίζουν βότκα και κρεμμύδια» (μετάφραση Ελένη Κατσιώλη via Vakxikon).
Υγ.
Η Άννα Πολιτκόφσκαγια (1958-2006), Ρωσίδα ερευνητική δημοσιογράφος της αντιπολιτευόμενης εφημερίδας Novaya Gazeta, κατέκρινε το Κρεμλίνο, εκθέτοντας τις βαρβαρότητες εναντίον αμάχων κατά το δεύτερο πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Τσετσενίας. Στις 7 Οκτωβρίου του 2006, ημέρα των γενεθλίων του Πούτιν, δολοφονήθηκε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας όπου διέμενε. Οι ηθικοί αυτουργοί δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ.
Στο Wherehaus 612, Ιωάννη Κουσουλίδη, Λευκωσία: Παραστάσεις
Παρασκευή 18/11 στις 20:30
Σάββατο 19/11 στις 20:30
Κυριακή 20/11 στις 18:30*
*Για το ιστορικό πλαίσιο της παράστασης, με τον διεθνολόγο και αρθρογράφο Γιάννη Ιωάννου.
Στο Θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό, στο πλαίσιο του FlashArt 2022: Παρασκευή 25/11 στις 20:30
Κρατήσεις στο 96 52 93 46
(Κλήσεις σε ώρες γραφείου ή SMS)
Facebook Event: https://www.facebook.com/events/840347627138297
