ΚΥΠΕ
Ο κινηματογράφος μόνο θετικός πρεσβευτής της Κύπρου στο εξωτερικό μπορεί να είναι, δηλώνει σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΚΥΠΕ ο σκηνοθέτης Πέτρος Χαραλάμπους, του οποίου η ταινία «Patchwork» θα προβληθεί στο πλαίσιο του 20ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες - Κύπρος 2022.
Ερωτώμενος σχετικά με τα συναισθήματά του για τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ, ο Πέτρος Χαραλάμπους δηλώνει ότι αποτελεί το πιο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ που έχουμε στην Κύπρο και ένα τρόπο προβολής των ταινιών που έχουν ξεκινήσει την πορεία τους στο εξωτερικό. «Αρκετοί θα έχουν την ευκαιρία να δουν την ταινία μου για πρώτη φορά και ανυπομονώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Θέλω να ακούσω τα σχόλιά τους και να δω πώς θα νιώσουν», αναφέρει.
«Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό που προβάλλεται η ταινία στην Κύπρο, επειδή η πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους, ‘’The Boy on the Bridge’’, είχε προβληθεί στο φεστιβάλ τα προηγούμενα χρόνια και επειδή υπήρξα καλλιτεχνικός διευθυντής του παιδικού προγράμματος του φεστιβάλ», λέει ο σκηνοθέτης. «Αγαπώ πολύ το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2022, το οποίο φέτος είναι και επετειακό και θα είναι μια γιορτή του σινεμά, με φυσική παρουσία στις αίθουσες, κάτι που μας έλειψε πάρα πολύ το προηγούμενο διάστημα», προσθέτει.
Μιλώντας για το «Patchwork», που είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Πέτρος αποκαλύπτει ότι άρχισε να δημιουργείται πριν από αρκετά χρόνια. «Ήθελα η δεύτερή μου ταινία να μπαίνει λίγο περισσότερο σε βάθος, να είναι κάτι διαφορετικό, μια μελέτη χαρακτήρων, ένα ταξίδι προσωπικής ανακάλυψης και αυτογνωσίας των πρωταγωνιστών. Δηλαδή ήθελα να μπω στο βάθος του χαρακτήρα, να εξερευνήσω την εσωτερική μάχη που δίνει προκειμένου να φτάσει στον στόχο του», σημειώνει.
Επιπλέον, ο κ. Χαραλάμπους αναφέρει ότι η σεναριογράφος της ταινίας, Janine Teerling, η οποία ήταν μια εκ των παραγωγών του «The Boy on the Bridge», ήθελε να σχολιάσει την πίεση που η κοινωνία ασκεί στις γυναίκες για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους και την ύπαρξή τους. «Για κάποιες γυναίκες η μητρότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Η Janine ήθελε να μιλήσει γι’ αυτές τις αλήθειες που σπάνια συζητούνται ακόμα και μεταξύ στενών φίλων», λέει στο ΚΥΠΕ.
«Το να επιλέγει μια γυναίκα να μη ζει με το παιδί της ή να μην κάνει παιδιά, αποτελεί θέμα ταμπού παντού, όχι μόνο στην Κύπρο, της οποίας η κοινωνία είναι πατριαρχική», δηλώνει, προσθέτοντας ότι τα πράγματα αλλάζουν τώρα, αλλά ακόμα και σήμερα το καθετί κατακρίνεται ακόμα και από γυναίκες. Μια γυναίκα μπορεί να αγαπά το παιδί της μέχρι θανάτου, αλλά παράλληλα να αισθάνεται ότι δεν ήταν φτιαγμένη για τη μητρότητα, μάς αναφέρει.
Δεδομένου ότι έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ο Πέτρος Χαραλάμπους σκηνοθέτησε το «The Boy on the Bridge», τον ρωτάμε αν έχει αλλάξει η σκηνοθετική του προσέγγιση στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει. «Περνάει ο καιρός, αλλάζουν οι εμπειρίες μας. Το ‘’The Boy on the Bridge’’ είχε ένα διαφορετικό χωροχρόνο, μια διαφορετική ματιά. Μετά από πέντε χρόνια θεωρώ ότι έχω αλλάξει αρκετά ως προς τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα ως σκηνοθέτης», δηλώνει στο ΚΥΠΕ.
Από την άλλη, ωστόσο, υποδεικνύει ότι το «The Boy on the Bridge» και το «Patchwork» έχουν ένα κοινό στοιχείο. Η πρώτη ταινία είναι μια ταινία ενηλικίωσης, όπου ένα παιδί διασχίζει συμβολικά και πρακτικά τη γέφυρα από την παιδική ηλικία στην ωρίμαση. Στη δεύτερη ταινία, η πρωταγωνίστρια επιλέγει να μην αντιμετωπίσει κάποια πράγματα μέσα της. Μέσα από τη γνωριμία της με ένα νεαρό κορίτσι, διανύει μια ετεροχρονισμένη ενηλικίωση, τονίζει ο σκηνοθέτης.
Μιλώντας για το καστ της ταινίας «Patchwork», ο Πέτρος μάς λέει ότι είχε την τύχη να συνεργαστεί με εξαιρετικούς ηθοποιούς, όπως η Αγγελική Παπούλια, η οποία έχει παίξει σε ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, η Joy Rieger, η οποία είναι ένα ανερχόμενο ταλέντο στο Ισραήλ, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Ανδρέας Τσέλεπος και η Στέλα Φυρογένη. «Θεωρώ ότι επέλεξα τους ηθοποιούς σκηνοθετικά και με τη βοήθεια της Janine, η οποία γνώριζε τους χαρακτήρες που είχε γράψει και μπορούσε ως γυναίκα να κρατήσει κάποιες λεπτές ισορροπίες που ίσως εγώ ως άνδρας δεν θα μπορούσα να κρατήσω. Θέλαμε να πραγματευτούμε κάποια ευαίσθητα θέματα χωρίς επικριτική ή διδακτική διάθεση», συμπληρώνει.
Σε ό,τι αφορά τα μελλοντικά του σχέδια, ο Πέτρος Χαραλάμπους δηλώνει ότι ολοκληρώνει το ντοκιμαντέρ «The Everest within», το οποίο θα σχηματίσει μια τριλογία με τα ντοκιμαντέρ «The fire within» και «The bullet within» και αποκαλύπτει την επιθυμία του να ασχοληθεί περισσότερο και με το θέατρο. Παράλληλα, αναφέρει ότι στο Dot.on.the.map, στο τμήμα του φεστιβάλ όπου προτείνονται καινούργια projects σε συναδέλφους επαγγελματίες και παραγωγούς από άλλες χώρες, θα παρουσιάσει ένα νέο project που γράφεται τώρα και ονομάζεται «4 ώρες» (4 hours).
«Ο στόχος είναι αυτό το project να γίνει η νέα μου ταινία, την οποία ετοιμάζω μαζί με τον Σταύρο Ράπτη, που συνυπογράφει το σενάριο της ελληνικής ταινίας ‘’Τα μήλα’’, που έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό, και της ταινίας ‘’Fingernails’’, της οποίας παραγωγός είναι η Cate Blanchett», αναφέρει ο Πέτρος. «Ελπίζουμε η ιδέα μας να βρει τον δρόμο της για τη μεγάλη οθόνη», προσθέτει.
Αναπόφευκτα, η συζήτηση με έναν Κύπριο σκηνοθέτη οδηγείται και στο θέμα της πορείας του κινηματογράφου στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ο Πέτρος τονίζει ότι ο κυπριακός κινηματογράφος έχει αρχίσει να ανθίζει, διαγράφοντας μια ανοδική πορεία. «Πάρα πολλές ταινίες ταξιδεύουν στο εξωτερικό και συμμετέχουν σε μεγάλα φεστιβάλ, βραβεύονται, προκαλούν συζητήσεις. Αυτός είναι ένας λόγος για να δημιουργούνται ταινίες: Να προκαλέσουν συζήτηση, να ανοίξουν ένα διάλογο με το κοινό, να σχολιαστούν, να προκαλέσουν συναισθήματα που θα τα θυμάσαι και μετά την προβολή της ταινίας. Πολλές κυπριακές ταινίες το πετυχαίνουν αυτό», αναφέρει.
Επιπρόσθετα, δηλώνει στο ΚΥΠΕ ότι «οι ταινίες γίνονται με τη στήριξη του Υπουργείου Παιδείας -γιατί είναι ο μόνος τρόπος να έχουμε χρηματοδότηση- και το ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό», προσθέτοντας ότι «η Κυβέρνηση θα μπορούσε να στηρίξει ακόμα περισσότερο τον κινηματογράφο αυξάνοντας τα κονδύλια και προσφέροντας κάποια κίνητρα. Ο κινηματογράφος μόνο θετικός πρεσβευτής της Κύπρου στο εξωτερικό μπορεί να είναι».
Για το τέλος, ρωτάμε τον Πέτρο τι σημαίνει ο κινηματογράφος για εκείνον. «Μέσα από τον κινηματογράφο μπορώ να εκφράσω κάποια πράγματα που ίσως στην καθημερινότητα δεν μπορούμε να εκφράσουμε τόσο εύκολα», σημειώνει ο σκηνοθέτης. Παράλληλα, παρομοιάζει τον κινηματογράφο με ένα πολύ όμορφο ταξίδι, που δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά οι δυσκολίες του το κάνουν να ξεχωρίζει, του δίνουν την ομορφιά μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό, που είναι η μεγάλη οθόνη.
«Το σινεμά είναι ένας τρόπος ζωής, η καθημερινότητά μου, οι σκέψεις που με προβληματίζουν, είναι πόνος, είναι χαρά, είναι πολλά πράγματα μαζί που προσπαθώ να τα παρουσιάσω ρεαλιστικά. Ελπίζω να το κάνω για πολλά χρόνια ακόμα και να έχει απήχηση και στον κόσμο», καταλήγει ο Πέτρος Χαραλάμπους.
