Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
Elvis ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρµαν
Ερµηνείες: Οστιν Μπάτλερ, Τοµ Χανκς, Ελεν Τόµσον
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος μεγάλων επιτυχιών όπως τα «Μουλέν Ρουζ» και «Υπέροχος Γκάτσμπι», Μπαζ Λούρμαν, αναλαμβάνει εδώ τη μεγάλη πρόκληση να ενορχηστρώσει τη βιογραφία του λαμπρότερου ίσως αστέρα που γέννησε ποτέ η βιομηχανία του θεάματος. Ο σχετικά άγνωστος Οστιν Μπάτλερ υποδύεται τον Ελβις Πρίσλεϊ, καθώς εκείνος ξεκινά να ταράζει για τα καλά τα νερά της αμερικανικής μουσικής σκηνής στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Στο πλευρό του η αινιγματική μορφή του «Συνταγματάρχη» Τομ Πάρκερ (Τομ Χανκς), του ανθρώπου που ανακάλυψε τον Πρίσλεϊ σε κάποιο επαρχιακό πανηγύρι του Τενεσί και υπήρξε μάνατζέρ του για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Μέσα από τα δικά του μάτια επιλέγει στην ουσία ο Λούρμαν να αφηγηθεί την ιστορία του βασιλιά του ροκ εν ρολ, από την απόλυτη δόξα μέχρι το τραγικό, πρόωρο τέλος του.
Μάστορας στα φαντασμαγορικά σκηνικά και στην πασπαλισμένη χρυσόσκονη, ο Μπαζ Λούρμαν μας συστήνει έναν άνθρωπο με το μαγικό χάρισμα να ξεσηκώνει τα πλήθη. Το θρυλικό, σέξι λίκνισμα που προκαλούσε λιποθυμίες στις κορασίδες της εποχής –αλλά και σε αρκετούς πουριτανούς άρχοντες– το βλέπουμε εδώ μέσα από μια σειρά εξαιρετικά καλοστημένων σκηνών που σε κάνουν να θες να ακολουθήσεις τον τρελό μουσικό ρυθμό. Από την άλλη υπάρχει η προσωπικότητα του Ελβις, με τις αδυναμίες, τις μεγάλες αγάπες και τους δαίμονές του. Ο διφορούμενος «Συνταγματάρχης», η μητέρα του, ο θάνατος της οποίας τον ισοπέδωσε, και η αγαπημένη του σύντροφος, η Πρισίλα, είναι όλοι παρόντες σε ένα πολύ ενδιαφέρον γαϊτανάκι χαρακτήρων. Το ίδιο παρούσα δυστυχώς είναι και μια κάποια σύγχυση, ιδιαίτερα στο δεύτερο κομμάτι του φιλμ που είναι περισσότερο φλύαρο, μέχρι τουλάχιστον το πολύ όμορφο φινάλε.
Αγέλη προβάτων ★★½
∆ΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: ∆ηµήτρης Κανελλόπουλος
Ερµηνείες: ∆ηµήτρης Λάλος, Αρης Σερβετάλης, Κίµων Κουρής
Η ταινία που κέρδισε το βραβείο κοινού στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μάς στέλνει στην ελληνική επαρχία, η οποία γίνεται το σκηνικό ενός ιδιότυπου νεογουέστερν. Ο Θανάσης (Δημήτρης Λάλος) είναι καλλιεργητής, ο οποίος χρωστάει χρήματα σε έναν ντόπιο τοκογλύφο. Παρόμοια προβλήματα έχει και ο Αποστόλης (Αρης Σερβετάλης), ιδιοκτήτης μίνι μάρκετ με μεγάλη αδυναμία στο… τσίπουρο. Οι δυο τους θα συμμαχήσουν με μερικούς ακόμα χρεωμένους της περιοχής προκειμένου να διεκδικήσουν καλύτερους όρους. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, στη μικρή πόλη καταφθάνουν δύο παλικάρια του τοκογλύφου, με εντολή να τρίξουν τα δόντια στους «επαναστάτες».
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος δημιουργεί μια σχετικά απλή όσο και στιβαρή ιστορία, με μερικούς πολύ καλά φωτισμένους χαρακτήρες. Στο επίκεντρο εκείνος του Δημήτρη Λάλου, δυναμικός, με αρχηγικές τάσεις αλλά και υπομονή που εξαντλείται σε δευτερόλεπτα. Γύρω του συγκεντρώνεται η «αγέλη», η οποία ωστόσο θα πρέπει σύντομα να αποδείξει αν αποτελείται από «λύκους» ή από «πρόβατα». Οι δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ τους είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ενός φιλμ το οποίο, πάντως, χάνει αρκετά στροφές όσο πλησιάζει προς το τέλος, αφήνοντας ένα μικρό παράπονο σε σχέση με τις αρχικές του υποσχέσεις.
Νεκρό τηλέφωνο ★★
ΘΡΙΛΕΡ (2022)
Σκηνοθεσία: Σκοτ Ντέρικσον
Ερµηνείες: Μέισον Τέιµς, Ιθαν Χοκ, Τζέρεµι Ντέιβις
Ο δημιουργός του υπερηρωικού «Doctor Strange» αλλά και του «Εξορκισμού της Εμιλι Ρόουζ», Σκοτ Ντέρικσον, επιστρέφει στα μονοπάτια του τρόμου με ένα τυπικό θρίλερ απαγωγής. Σε μια μικρή αμερικανική πόλη, νεαρά αγόρια εξαφανίζονται μυστηριωδώς· μέχρι που φτάνει και η σειρά του Φίνι, του 13χρονου ήρωά μας, ο οποίος θα βρεθεί κλειδωμένος σε ένα υπόγειο με μόνη συντροφιά ένα αποσυνδεδεμένο τηλέφωνο. Οταν ωστόσο αυτό αρχίζει να χτυπά και οι φωνές των θυμάτων του απαγωγέα να τον καλούν, εκείνος θα πρέπει να κρατήσει την ψυχραιμία του και να βρει οδό διαφυγής.
Το φιλμ του Ντέρικσον χτίζει με υπομονή τη σωστή ατμόσφαιρα, ενώ δεν διστάζει να εισαγάγει και το μεταφυσικό στοιχείο, με τη συνδρομή και των αυτόχθονων χαρακτήρων στην πλοκή. Αυτό το τελευταίο όμως γίνεται με αρκετή προχειρότητα, ενώ η αληθινή αγωνία μπαίνει στην άκρη προς χάριν μιας μάλλον αχρείαστης επεξηγηματικότητας που κουράζει. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως εδώ βλέπουμε τον Ιθαν Χοκ ξανά στον ρόλο του «κακού», τον οποίο ο Αμερικανός ηθοποιός δείχνει να προτιμά τελευταία.
Αφήνοντας το Λας Βέγκας ★★★½
∆ΡΑΜΑ (1995)
Σκηνοθεσία: Μάικ Φίγκις
Ερµηνείες: Νίκολας Κέιτζ, Ελίζαµπεθ Σου, Βαλέρια Γκολίνο
Μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες της ’90s χολιγουντιανής ελευθεριότητας και σίγουρα η σπουδαιότερη ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ, κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα σε επανέκδοση. Τον Μπεν τον συναντάμε σε κατάσταση μέθης, να κατεβάζει το ένα ποτό πίσω από το άλλο, δίχως να νοιάζεται για τις συνέπειες. Στην πορεία μαθαίνουμε πως έχει χάσει τη γυναίκα και το παιδί του. Τελικά, όταν χάνει και τη δουλειά του ως σεναριογράφος, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: καίει τα υπάρχοντά του και μετακομίζει στο Λας Βέγκας, σκοπεύοντας να πιει μέχρι θανάτου. Εκεί όμως θα γνωρίσει τη Σέρα (Ελίζαμπεθ Σου), μια όμορφη νεαρή πόρνη που τον παίρνει υπό την προστασία της.
Διαθέτοντας μια βίντατζ, αδιαμφισβήτητα ροκ ματιά (δεν τις κάνουν έτσι πια), το «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» είναι ένα φιλμ απλό όσο και βαθιά συγκινητικό. Η γοητεία της αυτοκαταστροφής φτάνει εδώ στα άκρα, με έναν ασυγκράτητο Νίκολας Κέιτζ να μεταμορφώνεται σε μια από τις πιο βασανισμένες μορφές που έχουν εμφανιστεί ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Οι πελώριες ποσότητες αλκοόλ και το χάος που προκαλούν, ωστόσο, είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Στην άλλη υπάρχει αυτός ο γλυκός, απόλυτα ανθρώπινος δεσμός αγάπης που αναπτύσσεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και αποτελεί τη μόνη τους άμυνα απέναντι στο τρομακτικό παράλογο του σύμπαντος.
