Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
Σηµείο βρασµού ★★★
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Φίλιπ Μπαραντίνι
Ερμηνείες: Στίβεν Γκράχαµ, Τζέισον Φλέµινγκ, Ρέι Πάνθακι
Ενα πυρετώδες κινηματογραφικό 90λεπτο, από εκείνα που σε κρατούν στην άκρη του καθίσματος, ενορχηστρώνει εδώ ο πρώην σεφ και νυν σκηνοθέτης Φίλιπ Μπαραντίνι, ο οποίος εμπνέεται από τον δημιουργικό χαμό μιας επαγγελματικής κουζίνας. Ο Αντι είναι επικεφαλής σεφ ενός διακεκριμένου ρεστοράν, το οποίο ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους πελάτες μιας βραδιάς με απίστευτα πολλή δουλειά. Εξαρχής, ωστόσο, τα πράγματα θα πάνε στραβά, με τον Αντι και το υπόλοιπο προσωπικό να αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, ενώ οι κάθε είδους αποκαλύψεις «τρέχουν» μαζί με τις παραγγελίες.
Γυρισμένο με την τεχνική ενός συνεχόμενου μονοπλάνου –δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι πρόκειται όντως για αυθεντικό μονοπλάνο–, το φιλμ πετυχαίνει να αποδώσει στο έπακρο την ένταση και την αδρεναλίνη που κυριαρχούν σε μια πολύ απασχολημένη κουζίνα. Προσθέστε στα παραπάνω τους μάλλον εκρηκτικούς χαρακτήρες και τα προσωπικά ζητήματα αρκετών από τους πρωταγωνιστές, και φτάνετε πολύ κοντά στο «σημείο βρασμού» του τίτλου, το οποίο, φυσικά, παραμένει απολαυστικό για τον θεατή.
Μετά τον Γιανγκ ★★½
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Κογκονάντα
Ερμηνείες: Κόλιν Φάρελ, Τζόντι Τέρνερ-Σµιθ, Τζάστιν Μιν
Ο Κορεάτης σκηνοθέτης Κογκονάντα, ο οποίος έγινε γνωστός με το τρυφερό «Columbus» του 2017, επανέρχεται εδώ χρησιμοποιώντας την επιστημονική φαντασία ως όχημα για να προσεγγίσει τα ψυχολογικά-φιλοσοφικά ζητήματα που θέλει. Βρισκόμαστε στο σχετικά κοντινό μέλλον και η οικογένεια του Τζέικ (Κόλιν Φάρελ) αποτελείται από τη σύζυγο, την κόρη του και τον Γιανγκ, το αγαπημένο τους υπερεξελιγμένο ανδροειδές, το οποίο είναι, ουσιαστικά, και ο μεγάλος αδελφός της Μίκα. Οταν, ωστόσο, ο τελευταίος παθαίνει σοβαρή βλάβη, ο Τζέικ θα ξεκινήσει έναν αγώνα κόντρα στον χρόνο, προκειμένου να καταλάβει τι συνέβη και να προσπαθήσει να τον επισκευάσει.
Η συγκρατημένα φουτουριστική ατμόσφαιρα που χτίζει ο Κογκονάντα θυμίζει κάτι από το λογοτεχνικό «Η Κλάρα και ο Ηλιος» του Καζούο Ισιγκούρο· η αναζήτησή του επικεντρώνεται στα θέματα της προέλευσης, των οικογενειακών δεσμών και, φυσικά, του μεγάλου μυστηρίου-πρόκλησης της τεχνητής νοημοσύνης. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, ο πρωταγωνιστής κάνει μια σειρά από ανακαλύψεις, οι οποίες θα τον εκπλήξουν σχετικά με τη φύση και τις δυνατότητες του Γιανγκ. Η ισορροπία ανάμεσα στο θαυμαστό και στο επικίνδυνο δεν είναι πάντα ξεκάθαρη, το ίδιο ωστόσο συμβαίνει, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, και με το κινηματογραφικό σχέδιο του Κογκονάντα, το οποίο ολοκληρώνεται κάπως απότομα, αφήνοντας μιαν αίσθηση αμηχανίας στον θεατή.
Η µπαλάντα της λευκής αγελάδας ★★★
ΔΡΑΜΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Μαριάµ Μογκαντάµ, Μπετάς Σανέχα
Ερμηνείες: Μαριάµ Μογκαντάµ, Αλιρεζά Σάνι Φαρ
Κορυφαίο σε κοινωνικά φορτισμένα θέματα, το σύγχρονο ιρανικό σινεμά αποδεικνύει ξανά την αξία του, με ένα δράμα πάνω στη θανατική ποινή αλλά και τη δυσχερή θέση της γυναίκας στη χώρα της Μέσης Ανατολής. Η Μίνα χηρεύει όταν ο άνδρας της εκτελείται, έχοντας κριθεί ένοχος για δολοφονία. Στη συνέχεια αποδεικνύεται πως εκείνος ήταν αθώος, με τη νέα γυναίκα να καλείται να μεγαλώσει μόνη την κωφή κόρη της. Κάπου εκεί στη ζωή τους θα μπει ένας πονόψυχος ξένος που θα τις βοηθήσει, κρύβοντας πάντως και τα δικά του μυστικά.
Το φιλμ των κινηματογραφιστών από την Περσία, μία από τους οποίους ερμηνεύει και την πρωταγωνίστρια, διαθέτει ένα από τα χαρακτηριστικά, καλοπλεγμένα σενάρια της ιρανικής σχολής. Ο αναχρονιστικός θεσμός της θανατικής ποινής βάζει εδώ σε κίνηση ένα μηχανισμό όμοιο με εκείνους της αρχαίας τραγωδίας, με τους ανθρώπους να φορτώνουν τα δικά τους λάθη και αδιέξοδα στον «θεό», του οποίου «θέλημα» είναι η αδικία. Από την άλλη υπάρχει η γυναίκα, χήρα μάλιστα, η οποία βρίσκει μπροστά της κάθε πιθανό και απίθανο εμπόδιο προσπαθώντας απλώς να συνεχίσει τη ζωή και να προστατεύσει το παιδί της. Αυτό που θα καθορίσει την έκβαση είναι ένα μάλλον παλιομοδίτικο σχήμα κοσμικής «δικαιοσύνης», το οποίο στο συγκεκριμένο πλαίσιο μοιάζει λιγότερο παράταιρο από όσο θα φαινόταν υπό άλλες συνθήκες.
River ★★★
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2021)
Σκηνοθεσία: Τζένιφερ Πίντοµ
Αφήγηση: Γουίλεµ Νταφόε
Μετά το υποβλητικό «Mountain» του 2018, η Τζένιφερ Πίντομ παρουσιάζει τη δεύτερη συνεργασία της με την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου, σε ένα ντοκιμαντέρ-αποθέωση στους ποταμούς και στη μακραίωνη σχέση τους με την ανθρωπότητα. Αυτό που παρακολουθούμε επί της ουσίας εδώ είναι ένα εντυπωσιακό οπτικό και ακουστικό ταξίδι, το οποίο εκτείνεται χωρικά σε τρεις ηπείρους και 39 διαφορετικές χώρες. Ως προς τον χρόνο, ξεκινάμε από τη δημιουργία των υδάτινων αυτών αρτηριών μέχρι τη σημερινή εποχή, οπότε ο άνθρωπος έχει σε μεγάλο βαθμό –αλλά όχι εντελώς– τιθασεύσει τη ροή και την ισχύ τους. Μαγευτικά πλάνα, πανοραμικά αλλά και κοντινά περνούν από την οθόνη κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, συνοδευμένα από την αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόε και την πρωτότυπη μουσική των Radiohead.
Πάντα στο κόκκινο
ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ (2022)
Σκηνοθεσία: Ντόµι Σι
Ακούγονται: Ρόζαλι Τσιανγκ, Σάντρα Ο
Η Ντίσνεϊ και η Pixar επιστρέφουν με μια ιστορία αφιερωμένη στις οδύνες της εφηβείας. Η δεκατριάχρονη Μέιλιν έχει έντονη προσωπικότητα, με την οποία τα φέρνει βόλτα στην καθημερινότητα με τους φίλους και την οικογένειά της. Τα πάντα, ωστόσο, θα αλλάξουν όταν εκείνη θα αρχίσει να μεταμορφώνεται σε ένα πελώριο κόκκινο πάντα, κάθε φορά που την κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημα. Ως γνωστόν, στην εφηβεία αυτό συμβαίνει περίπου όλη την ώρα…
