Kathimerini.gr
Με τους πρώτους 6 μήνες του 2022 να βρίσκονται ήδη πίσω μας, αυτή είναι πατροπαράδοτα η εποχή των πρώτων ανασκοπήσεων σε σινεμά και μουσική, με τον ειδικό και μη Τύπο να κατακλύζεται από λίστες με τα καλύτερα για την χρονιά ως τώρα.
Με την σειρά τους, οι New York Times δημοσίευσαν την λίστα τους με τις 10 ταινίες που ξεχώρισαν οι κριτικοί τους από όσα κυκλοφόρησαν το πρώτο εξάμηνο του 2022 και σε αυτήν βρίσκουμε από το τελευταίο διαμαντάκι της Α24 μέχρι ταινίες που καταπιάνονται, κάθε μία από την δική της σκοπιά, με το ζήτημα των αμβλώσεων.
«Everything, Everywhere, All At Once»
«Η ταινία είναι ένα εγκεφαλικό τριπ σε έναν μεταφυσικό γαλαξία αλλά κατά βάθος -μα και στην επιφάνεια- είναι ένα γλυκόπικρο οικογενειακό δράμα, για κωμωδία για έναν γάμο, μια ιστορία για τον μεταναστευτικό μόχθο και μια πονεμένη μπαλάντα για την αγάπη ανάμεσα σε μια μητέρα και μία κόρη». Έτσι περιέγραψαν στην κριτική τους οι New York Times την τελευταία επιτυχία της Α24 δια χειρός Νταν Κουάν και Ντάνιελ Σέινερτ που μπλέκει με έναν τόσο φρενήρη τρόπο διαφορετικά κινηματογραφικά στοιχεία, που πραγματικά προτείνει κάτι νέο στην τέχνη του σινεμά.
«Happening»
Πιο επίκαιρη από ποτέ (ειδικά στις ΗΠΑ) είναι η φετινή ταινία της Οντρέ Ντιβάν στην οποία βλέπουμε την προσπάθεια της ηρωίδας Αν να προχωρήσει σε έκτρωση στην Γαλλία της δεκαετίας του ‘60, μια περίοδο που το δικαίωμα στην άμβλωση μόλις είχε γίνει παράνομο. Οι New York Times ξεχώρισαν την ταινία, που απέσπασε και το φετινό Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ της Βενετίας, για το γεγονός ότι «η ματιά [της σκηνοθέτριας] παραμένει καθαρή, ευθεία και θαρραλέα».
«Flux Gourmet»
Στην ταινία του Βρετανού Πίτερ Στρίκλαντ, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης βάζει στο μίξερ τις γαστρονομικές απολαύσεις αλλά και την μουσικοχορευτική εκτόνωση, για να παραδώσει ένα φιλμ που «δεν είναι τόσο μια αλληγορία ή μια ιστορία φαντασίας όσο μια σπιρτόζικη φιλοσοφική μελέτη πάνω σε στοιχειώδη ανθρώπινα ζητήματα». Και μάλιστα, στην ταινία βλέπουμε και τον Μάκη Παπαδημητρίου αλλά και την Ελληνογαλλίδα Αριάν Λαμπέντ.
«ΚΙΜΙ»
Στην νεότερη ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ, η Ζόι Κράβιτζ αναλαμβάνει τον ρόλο της Άντζελα Τσάιλντς, μιας κοπέλας με μπλε μαλλιά που δουλεύει για μια εταιρεία τεχνολογίας και το πρόγραμμα ΚΙΜΙ και η οποία, άθελά της, μέσα από την επίλυση προβλημάτων στο πρόγραμμα μαθαίνει για ένα σκληρό έγκλημα. Οι κριτικοί της εφημερίδας είδαν στο πόνημα μέχρι και αναφορές στον «Σιωπηλό Μάρτυρα» του Άλφρεντ Χίτσκοκ αλλά και τον σκηνοθέτη της ταινίας να ξεδιπλώνει όλα τα χαρακτηριστικά του στοιχεία.
«Neptune Frost»
Η Ανίσια Ούζεϊμαν και ο Σολ Γουίλιαμς ένωσαν τις δυνάμεις τους για αυτό το αφροφουτουριστικό φιλμ στο οποίο ένας εργάτης ορυχείου και ένας διαφυλικός δραπέτης συναντιούνται σε μια αφρικανική κοινότητα αφιερωμένη στην φαντασία και την αλληλεγγύη. Ο Α. Ο. Σκοτ περιέγραψε την ταινίας ως «ένα κολάζ ζωντανών εικόνων, ήχων και λέξεων που δίνουν γροθιά στα θέματα της ταινίας σαν να είναι hashtags». Κοντοστάθηκε, επίσης, στον τρόπο που ο Γουίλιαμς και η Ούζεϊμαν «πάντρεψαν την αναρχική πολιτική με την αναρχική αισθητική, φτιάχνοντας κάτι που δίνει συγχρόνως την αίσθηση του χειροποίητου και του high-tech».
«Lingui, the Sacred Bonds»
Άλλη μια ταινία στην λίστα που θίγει το θέμα των εκτρώσεων. Αυτή την φορά, ο σκηνοθέτης Μοχάμεντ Σαλέχ Χαρούν αφηγείται την ιστορία της 15χρονης Μαρία από την Ντζαμένα, η οποία, μετά από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, εκδιώχνεται από το σχολείο της και μαζί με την μητέρα της Αμίνα έρχονται αντιμέτωπες με μια σκληρή πραγματικότητα, σε μία χώρα που οι εκτρώσεις βρίσκονται στην μαύρη λίστα. Μία ταινία που «σου δείχνει γυναίκες εν δράσει και σε εξέγερση, που δραπετεύουν και σε στιγμές κάνουν ύπουλους, εύθυμους κύκλους γύρω από τους άντρες της ζωής τους», για την Μανόχλα Ντάργκις.
«Futura»
Ένα ντοκιμαντέρ-ψηφιδωτό της νέας γενιάς στην Ιταλία. Οι Πιέτρο Μαρτσέλο, Φραντσέσκο Μούνζι, Άλις Ροράτσερ έδωσαν το μικρόφωνο στους ίδιους τους εκπροσώπους της λεγόμενης Gen Z για να μιλήσουν για τα πάντα: από τα επαγγελματικά τους όνειρα, μέχρι το νόημα της ευτυχίας. «Ένα καλειδοσκοπικό, ανοιχτό συλλογικό πορτρέτο», για τους New York Times.
«Petit Maman»
«Μέρος του μυστηρίου είναι ότι δεν είναι σαφές τι είδους ιστορία είναι αυτή και προς τα πού θα μπορούσε να κατευθύνεται», σημειώνει η Μανόχλα Ντάργκις για την ταινία της Σελίν Σιαμά που ακολουθεί την μικρή Νέλι, η οποία, μια μέρα χάνεται στο δάσος, όπου και σύντομα βρίσκει ένα άλλο κορίτσι, με το οποίο αναπτύσσουν έναν αινιγματικό και βαθύ δεσμό. Μια ταινία που «σε παροτρύνει να κοιτάξεις σε ένα μέρος και μια ιστορία με τα ανοιχτά μάτια ενός παιδιού, που σημαίνει να αφήσεις στην άκρη τις προσδοκίες του πώς δουλεύουν οι ταινίες».
«Mr. Backmann and His Class»
Στο δεύτερο ντοκιμαντέρ της λίστας, η Μαρία Σπεθ ακολουθεί με την κάμερά της τον αντικονφορμιστή δάσκαλο του τίτλου σε ένα χωριό κοντά στην Φρανκφούρτη και μαζί και την τάξη του, που αποτελείται κυρίως από μετανάστες. «Αυτό δεν είναι ένα δράμα για έναν ηρωικό δάσκαλο και για τον ιδεαλισμό σε πείσμα των αντιξοοτήτων. Είναι μια αναγνώριση της σκληρής δουλειάς της γνώσης και της απλής μαγείας της αξιοπρέπειας», λέει ο Α. Ο. Σκοτ.
«Pleasure»
Εδώ η Νία Τάιμπεργκ λέει με την κάμερά της την ιστορία μιας νεαρής Σουηδής με το ψευδώνυμο Μπέλα Τσέρι που φτάνει στο Λος Άντζελες για να εργαστεί στην βιομηχανία του πορνό, όπου σύντομα θα δεις τις ανθρώπινες επιπτώσεις του επαγγέλματος. Μια «έξυπνη, τολμηρή, εντελώς απροσδόκητη ταινία που, στον πυρήνα της, είναι μια παλαιομοδίτικη ιστορία για το πώς η φιλοδοξία υπερνικά τις πιθανότητες να γίνει κάποιος άλλη μία αμερικανική ιστορία επιτυχίας».
