Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
ΒΕΡΟΛΙΝΟ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Ο ήλιος ξεμύτισε, επιτέλους, στο Βερολίνο κατά το μεσημέρι της Παρασκευής, ωστόσο οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την Μπερλινάλε ήταν από πολύ νωρίτερα στις… επάλξεις. Δεν είναι μόνο οι πολλές και ενδιαφέρουσες ταινίες του πρωινού προγράμματος, αλλά και όλες οι «περιπέτειες» που πρέπει να περάσει κανείς για να φτάσει έως εκεί. Οι Γερμανοί, προσπαθώντας ίσως υπερβολικά να δικαιολογήσουν την οργανωτική φήμη τους, έχουν φτιάξει ένα περίπλοκο συνδυαστικό σύστημα COVID-test και εισιτηρίων, το οποίο αυτοματοποιεί και ταυτόχρονα ελέγχει ουσιαστικά τα πάντα, εκτός από τα νεύρα όσων πρέπει να το υποστούν. Σε τουλάχιστον μία περίπτωση είχαμε και από σκηνής φωναχτή διαμαρτυρία από κάποιον έξαλλο συνάδελφο.
Στα παπούτσια του Φασμπίντερ μπαίνει ο Ντενί Μενοσέτ.
Περισσότερο θετικό ήταν, πάντως, το κλίμα το βράδυ της Πέμπτης στην τελετή έναρξης του φεστιβάλ –την παρακολουθήσαμε σε αναμετάδοση στο όμορφο Φρίντριχσταντ Πάλαστ–, εκεί όπου ο καλλιτεχνικός διευθυντής Κάρλο Σατριάν έδειξε συγκινημένος για την επιστροφή της διοργάνωσης στη φυσική της μορφή: «Αυτά τα δύο χρόνια στερηθήκαμε πολλά, καθίσαμε σπίτι και μείναμε μακριά από τα αγαπημένα μας σινεμά. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πάρουμε κάτι πίσω, κάτι χειροπιαστό. Γι’ αυτόν τον λόγο και η φετινή διοργάνωση επικεντρώνει στην πραγματικότητα. Μπορεί το πρόγραμμά μας να έχει λιγότερο γκλίτερ και ρόδα, είναι ωστόσο πολύ πραγματικό και δυνατό. Εχει συγκινητικές ιστορίες και ανθρώπους πίσω από αυτές τις ιστορίες. Μπορείς να τους δεις στα μάτια, να αισθανθείς την παρουσία και τα συναισθήματά τους».
Ενας μοναδικός ήρωας συστήνεται στο «Ρίμινι» .
Ακόμα πιο ενθουσιώδης ήταν η Γερμανίδα υπουργός Πολιτισμού, Κλαούντια Ροθ, η οποία έβγαλε και τον πιο μακροσκελή λόγο της βραδιάς – το έχει το αξίωμα φαίνεται. Με τούτα και με εκείνα καθυστέρησε η προβολή του εναρκτήριου «Peter von Kant» του Φρανσουά Οζόν, ωστόσο ο Γάλλος κινηματογραφιστής μάς αποζημίωσε, τελικά, με ένα ευαίσθητο, χιουμοριστικό πορτρέτο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Βασισμένος χαλαρά στο δικό του «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», ο Οζόν αλλάζει τα φύλα των ηρώων, κάνοντας πρωταγωνιστή, ουσιαστικά, τον ίδιο τον Φασμπίντερ ως Πέτερ φον Καντ, τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Ντενί Μενοσέτ.
Αλλη μια εξαιρετική ανδρική ερμηνεία είχαμε δει λίγο νωρίτερα, με τον Μίκαελ Τόμας να πρωταγωνιστεί στο «Ρίμινι» του Αυστριακού Ούλριχ Σάιντλ. Ηρωας, ο Ρίτσι Μπράβο, μια απίθανη φιγούρα εξηντάρη σταρ καψουροτράγουδων, με λευκό παντελόνι και φανελάκι, γούνα από δέρμα φώκιας και καουμπόικες μπότες, ο οποίος βγάζει τα προς το ζην τραγουδώντας περιστασιακά και κάνοντας τον ζιγκολό σε ώριμες κυρίες. Ολο αυτό το σουρεάλ σκηνικό στήνεται στο εκτός τουριστικής σεζόν παραθαλάσσιο Ρίμινι, εκεί όπου θα καταφτάσει και η αποξενωμένη κόρη του Ρίτσι για να του υπενθυμίσει τις… υποχρεώσεις του.
H Παστορέλι πρωταγωνιστεί στο νέο φιλμ του Αρτζέντο.
Οι γυναίκες, από την άλλη, ήταν στο επίκεντρο στις δυο ταινίες που είδαμε. Αρχικά στα «Μαύρα γυαλιά», το πρώτο φιλμ του Ντάριο Αρτζέντο έπειτα από 10 χρόνια, όπου πρωταγωνιστεί η Ιλένια Παστορέλι στον ρόλο μιας εκδιδόμενης γυναίκας, η οποία μένει τυφλή έπειτα από μια δολοφονική επίθεση. Ο Αρτζέντο σκηνοθετεί ταχύτατα μια σπλάτερ περιπέτεια που εκτυλίσσεται υπό τους ήχους καλτ αγωνιώδους μουσικής, καθώς η ηρωίδα συμμαχεί με ένα ορφανό παιδί και έναν πανέξυπνο σκύλο-οδηγό, προκειμένου να σωθεί από τον ψυχωτικό δολοφόνο.
Με διαπληκτισμούς και αίματα ξεκίνησε και η «Γραμμή» της Ούρσουλα Μάγιερ, εκεί όπου σε μια νεαρή γυναίκα επιβάλλονται περιοριστικά μέτρα έπειτα από έναν τρομερό καυγά με τη μητέρα της, ο οποίος αφήνει και τις δυο τους σωματικά και ψυχικά τραυματισμένες. Υποχρεωμένη πια να παραμένει σε απόσταση 100 μέτρων από το σπίτι, η Μάργκαρετ παλεύει να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη της οικογένειας, με τη βοήθεια της μικρής της αδελφής.
