Kathimerini.gr
Ο Αντώνης Παπαδόπουλος ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που, ακόμα και εξ αποστάσεως, καταλαβαίνεις πως είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στα έργα της ζωής τους. Τον περασμένο Σεπτέμβρη με την υγεία του ήδη πολύ κλονισμένη από τον καρκίνο, ήταν παρών και πήρε τον λόγο στην τελετή έναρξης του 42ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, για να ζητήσει από τους παρόντες πολιτικούς να τηρήσουν τα υποσχεθέντα σχετικά με τη διοργάνωση. Το μυαλό του ήταν πάντα εκεί. Την Πέμπτη ο Αντώνης Παπαδόπουλος έφυγε τελικά από τη ζωή σε ηλικία 64 ετών, αφήνοντας πίσω μια καριέρα σκηνοθέτη, με βραβευμένες ταινίες όπως τα «Βαρέα ανθυγιεινά» (2003) και η «Γενοκτονία της μνήμης» (2010) αλλά κυρίως, ένα πολύ σημαντικό κληροδότημα επιμονής και προσήλωσης στην ταινία μικρού μήκους.
Με πτυχίο και μεταπτυχιακό στην Ακαδημία του Κιέβου, επέστρεψε για να διδάξει στη σχολή κινηματογράφου Χατζίκου αλλά και να συνεργαστεί με τη δημόσια τηλεόραση, για λογαριασμό της οποίας γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ. Το έργο ζωής του βέβαια ήταν η Δράμα. Με δραστηριότητα στο Φεστιβάλ ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, υπήρξε καθοριστικός στην απόφαση η διοργάνωση να ανοιχτεί και να γίνει διεθνής το 1995, ενώ από το 1999 (μέχρι τώρα) ανέλαβε και την καλλιτεχνική διεύθυνσή της. Στα χρόνια του, το περιφερειακό φεστιβάλ που ήταν μόνο ελληνικού ενδιαφέροντος, άνοιξε διαύλους επικοινωνίας με το παγκόσμιο σινεμά, φιλοξενώντας στην πόλη της Μακεδονίας έργα και ανθρώπους από τις πέντε ηπείρους.
Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο, που αντιλαμβάνεται κανείς αν επισκεφθεί έστω και μια φορά το Φεστιβάλ Δράμας, είναι ο ζεστός, οικογενειακός του χαρακτήρας. Σε μια πόλη μικρή, όπου όλοι λίγο-πολύ γνωρίζονται μεταξύ τους, η τοπική κοινωνία έχει πραγματικά «εκπαιδευτεί» κινηματογραφικά και περιμένει με λαχτάρα κάθε χρόνο το φεστιβάλ της. Αυτό βέβαια το ξέρουν και οι Ελληνες κινηματογραφιστές, ειδικά οι νέοι, που την κατακλύζουν τον Σεπτέμβρη για να παρουσιάσουν τις δουλειές τους· πολλοί από όσους είδαν τα όνειρά τους να μεταφέρονται αργότερα σε μεγαλύτερες σκηνές (Γιώργος Λάνθιμος, Γιώργος Ζώης, Βασίλης Κεκάτος κ.ά.) ξεκίνησαν από τη Δράμα.
Στη διατήρηση όλου αυτού του κλίματος σίγουρα μεγάλη συμβολή είχε ο Αντώνης Παπαδόπουλος, ο οποίος με την αφοσίωσή του, όχι μόνο κατάφερε να αναπτύξει τον θεσμό αλλά και να τον κρατήσει ζωντανό, έστω με σφιχτή διαχείριση, τη δύσκολη τελευταία δεκαετία. Οι... υποσχέσεις που αναφέραμε στην αρχή έχουν να κάνουν με τη μετεγκατάσταση του Φεστιβάλ στην παλιά Καπναποθήκη της Οδού Περδίκα, δικό του όραμα και αίτημα ετών. Ας ελπίσουμε να υλοποιηθεί, ακόμα κι αν εκείνος δεν πρόλαβε να το ζήσει.
