Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
Η νύχτα της φωτιάς ★★★
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Τατιάνα Χουέζο
Ερμηνείες: Αλεχάντρα Καμάτσο, Μάιρα Μπατάγια, Γκιγιέρμο Βιλέγκας
Η Μεξικανή Τατιάνα Χουέζο κέρδισε ειδική μνεία στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών, αλλά και τη Χρυσή Αθηνά στις «Νύχτες Πρεμιέρας» με ένα γεμάτο ευαισθησία φιλμ, που αντικρίζει μια τρομακτική πραγματικότητα μέσα από το παιδικό βλέμμα.
Σε μια απομονωμένη πολίχνη πάνω στα ορεινά του Μεξικού, οι κάτοικοι ζουν υπό τον διαρκή φόβο των καρτέλ. Ειδικά τα νεαρά κορίτσια κρατούν τα μαλλιά τους κοντά και τρέχουν σε καταφύγια, όποτε βλέπουν τα τζιπ των παρανόμων, υπό την απειλή της απαγωγής. Αυτό το ιδιότυπο κρυφτό, ωστόσο, δεν είναι πάντα αποτελεσματικό…
Το σύγχρονο δράμα των ναρκωτικών που ταλαιπωρεί τη χώρα της Λατινικής Αμερικής εξετάζεται εδώ μέσα από τον μικρόκοσμο της κοινότητας και συγκεκριμένα των νεότερων, πιο αθώων μελών της. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας αυτό που βλέπουμε είναι το παιδικό παιχνίδι, τα αστεία και οι περιπέτειες που περνούν τα πιτσιρίκια μέσα στη φύση. Η τελευταία καταλαμβάνει επίσης σημαντικό κομμάτι εδώ, λειτουργώντας ως αντίβαρο στην ανθρώπινη βαρβαρότητα και ταυτόχρονα ως καταφύγιο από αυτήν.
Η Αννα, η Μαρία, η Πάουλα και ο Μαργκαρίτο μεγαλώνουν, πηγαίνουν σχολείο και –υπερβολικά σύντομα– εργάζονται σε μια κοινωνία, η οποία ζει σε διαρκές καθεστώς τρόμου.
Αρκετοί από τους κατοίκους αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την περιοχή και όσοι απομένουν τους αναζητούν με λαχτάρα κάθε βράδυ, στο μοναδικό σημείο όπου πιάνουν σήμα τα κινητά. Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, παρακολουθούμε τις εξελίξεις λίγα χρόνια αργότερα, με τα παιδιά-πρωταγωνιστές να είναι πια έφηβοι, ευρισκόμενοι και εκείνοι στο κατώφλι μιας πολύ σκληρής ενηλικίωσης.
Ολα αυτά το φιλμ της Χουέζο τα αποτυπώνει με μια απλότητα-αμεσότητα, που επιτυγχάνει να συγκινήσει δίχως να χρειάζεται ιδιαίτερες συναισθηματικές εκρήξεις και μελοδραματισμούς. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως οι ήρωες αποδέχονται απλώς τη μοίρα τους.
Ενας δραστήριος νεαρός δάσκαλος προσπαθεί να εμφυσήσει πνεύμα αγωνιστικότητας και αυτοεκτίμησης στα παιδιά, τα οποία πάντως βλέπουν τον ίδιο τον στρατό να δειλιάζει μπροστά στα καλάσνικοφ των καρτέλ.
Τελικά είναι οι απλοί άνθρωποι που θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια προκειμένου να σώσουν τα παιδιά τους. Κάπου εκεί έρχεται και η κλιμάκωση του φινάλε, η οποία όμως, αν υποθέσουμε ότι επιδιώκεται, είναι μάλλον αμήχανη και αφήνει με κάποιες απορίες τον θεατή.
