ΚΥΠΕ
Τον Ιρανό σκηνοθέτη Αλί Αμπάσι τον γνωρίσαμε με την υποψήφια για Όσκαρ (και βραβευμένη στο «Ενα κάποιο βλέμμα» των Κανών το 2018) ταινία- θρίλερ του, «Σύνορο». Στη νέα του ταινία, «Ιερή αράχνη» (Holy Spider), που είδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα του 75ου φεστιβάλ των Καννών, o Αμπάσι χρησιμοποιεί τη φορά αυτή το αστυνομικό θρίλερ, γύρω από έναν κατά συρροή δολοφόνο, αποφασισμένο να «καθαρίσει» την Αγία ιρανική πόλη του Μασχάντ.
Πρωταγωνίστρια είναι μια νεαρή δημοσιογράφος που φτάνει στην πόλη αποφασισμένη να αποκαλύψει τι κρύβεται πίσω από τους δισταγμούς τόσο της αστυνομίας όσο και της θρησκευτικής ηγεσίας της πόλης, που δεν δείχνουν ιδιαίτερη αποφασιστικότητα στο να ανακαλύψουν τον κατά συρροή δολοφόνο.
Παράλληλα με την έρευνα της δημοσιογράφου παρακολουθούμε τη δράση του δολοφόνου, ενός καλού, υποδειγματικού οικογενειάρχη, που αγαπά τη γυναίκα του αφιερώνει χρόνο στα παιδιά του, ενώ παράλληλα παρασύρει διάφορες πόρνες που συναντά τη νύχτα στους δρόμους της πόλης και τις δολοφονεί, πιστεύοντας πως έτσι σώζει την πόλη από τη βρωμιά και την αμαρτία.
Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο δολοφόνος τελικά συλλαμβάνεται χάρη στη «βοήθεια» της δημοσιογράφου, που χρησιμοποιεί τον εαυτό της για δόλωμα, αν και η αποκάλυψη του δημιουργεί ένα φιλικό κοινό που τον προστατεύει και αρχίζει να διαδηλώνει έξω από το δικαστήριο στη διάρκεια της δίκης του. Την ίδια προστασία δείχνει και η οικογένεια του, με τη γυναίκα και τα παιδιά του να πιστεύουν πως με τις πράξεις του ο δολοφόνος συνέβαλε στην «καθαριότητα» της Άγιας πόλης τους. Θεωρία που φαίνεται να υποστηρίζει και η θρησκευτική και αστυνομική πλευρά της πόλης.
Ο Αμπάσι χρησιμοποιεί ένα ιδιαίτερα ρεαλιστικό στιλ στην καταγραφή της ιστορίας του, καταγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια την όλη έρευνα του γύρω όχι μόνο πάνω στην όλη κοινωνική δομή αλλά και στο ρόλο των τοπικών (θρησκευτικών και πολιτικών) αρχών, που προσπαθούν για να αποφύγουν την απόδοση δικαιοσύνης και την ουσιαστική τιμωρία του δολοφόνου. Κι αν η τελική «λύση» δείχνει να στρέφεται στη σωστή απονομή, αφήνει τελικά, με ένα έξυπνο τρόπο, ανοιχτό το τι μπορεί δυστυχώς να ακολουθήσει.
Ο ρόλος της θρησκευτικής ηγεσίας και των παράνομων δεσμών της με την πολιτική είναι στο επίκεντρο και της ταινίας «Το αγόρι από τον ουρανό» (Boy From Heaven) του Αιγύπτιου σκηνοθέτη Ταρίκ Σάλεχ, που αναγκάστηκε να γυρίσει στην Τουρκία και τη Σουηδία. Τη φορά αυτή η ιστορία εκτυλίσσεται στο Κάιρο, στο περίφημο τζαμί Αλ Αζάρ και το πανεπιστήμιο του, από τα σημαντικά Ιδρύματα του Ισλάμ των Σάνι, όπου φτάνει με υποτροφία ο νεαρός μουσουλμάνος και γιος ψαρά, Αδάμ.
Εκεί, ένας κρατικός κατάσκοπος θα εκμεταλλευτεί την ειλικρίνεια και την αφέλεια του για να τον χρησιμοποιήσει στο παιχνίδι που παίζει το κράτος με τη θρησκευτική ηγεσία και να μπορέσει να διορίσει επικεφαλής το δικό της υποχείριο Μεγάλο Ιμάμ που υποστηρίζει και η Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Με ένα σενάριο που έγραψε ο ίδιος, ο Σάλεχ καταγράφει τις διάφορες τελετουργίες στο πανεπιστήμιο καθώς και τις πολύπλοκες πολιτικές και θρησκευτικές ίντριγκες τόσο εκείνες ανάμεσα στα διάφορα πρόσωπα όσο και εκείνες από τους εκπροσώπους του κράτους, βρίσκοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία να φτιάξει και μια ταινία ενηλικίωσης, με τον Τοφίκ Μπαρχόμ να ερμηνεύει με τρόπο εξαιρετικό το ρόλο του νεαρού Αδάμ.
