Αποζητούμε σαν σημειολογία τα μουσικά «λάθη»

«Ο ήχος που συντονιζόμαστε είναι πάντα κάτι τυχαίο και όχι προκαθορισμένο. Κυνηγάμε τις στιγμές που καθώς παίζουμε αρχίζουμε να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε αυτό που ακούγεται» λέει ο Αλέξανδρος Μίαρης από τους Electric Litany. Η μπάντα θα εμφανιστεί μετά από έξι χρόνια ξανά στον Φέγγαρο, έχοντας τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους και στα σκαριά τον τέταρτο. Στο δυναμικό των Electric Litany είναι πλέον και τον Ελληνοβρεττανό ηλεκτρονικό μουσικό Jason Tsontilis στα synths. Ο Αλέξανδρος αναφέρει πως η επόμενη δουλειά τους είναι η πιο ήπια και ονειρική ως τώρα... «Κυρίως γιατί είναι προάγγελος του τέταρτου δίσκου που θα είναι ένας κρότος ηχητικά!», με τη βασική ιδέα να είναι γράψουν μουσική με την οποία μπορείς να κοιμηθείς. Τέλος, σχετικά με το πώς τον έχει επηρεάσει η επτανησιακή, κερκυραϊκή εν προκειμένω καταγωγή του, λέει πως «οι γιαγιάδες που τραγουδάνε μινιμαλιστικές τριφωνίες σε τετράστιχα εν τέλει με στοιχειώνουν».

–Επιστρέφετε φέτος στο φεστιβάλ του Φέγγαρου μετά από έξι χρόνια, τι έχει αλλάξει στους Electric Litany από τότε;

–Έχει κυκλοφορήσει σε αυτό το διάστημα ο τρίτος δίσκος μας, ο «Under a Common Sky», που μέρος του θα παρουσιάσουμε στον φετινό Φέγγαρο. Όπως και ένα bootleg μέσα στο Lockdown με τα έσοδα του να ενισχύουν κοινωνικές κουζίνες και το ταμείο των φυλακισμένων. Όσο για εμάς, πάντα ήμασταν μια παρέα που άλλαζε και αλλάζει συνεχώς με φυσικό τρόπο αλλά ταυτόχρονα κρατά έναν πολύ σκληρό βασικό πυρήνα. Όμως είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι πάνω κάτω, με την ίδια δίψα να παίζουμε να γράφουμε και να επικοινωνούμε. Έχουμε επίσης πλέον στις τάξεις μας, μεγάλη μεταγραφή, τον Ελληνοβρεττανό ηλεκτρονικό μουσικό Jason Tsontilis στα synths, όσο για το Φέγγαρο είναι από τα πιο όμορφα και αληθινά μουσικοκεντρικά φεστιβάλ στην Ευρώπη και χαιρόμαστε πολύ που θα παίξουμε ξανά εκεί.

–Ποιο είναι το μουσικό σύμπαν των Electric Litany; Ποιος είναι ο ήχος όπου συντονίζονται απόλυτα οι Electric Litany;

–Ευτυχώς ποτέ δεν υπήρχε κάτι απόλυτα κοινό μεταξύ μας όσον αφορά τα ακούσματά μας. Οι ηχητικές αφετηρίες για το πού μπορεί να πάει ο ήχος μας ήταν πολλές φορές άγνωστες. Άρα για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ο ήχος που συντονιζόμαστε είναι πάντα κάτι τυχαίο και όχι προκαθορισμένο. Κυνηγάμε τις στιγμές που καθώς παίζουμε αρχίζουμε να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε αυτό που ακούγεται. Εκεί ακριβώς νιώθουμε ότι γεννιέται κάτι καινούργιο και προσπαθούμε να καταγράψουμε την στιγμή αυτή. Συνήθως αυτές οι στιγμές είναι που έχουν μουσικά «λάθη» και αυτά ακριβώς αποζητούμε σαν σημειολογία. Αυτά είναι που αν τα δεχτείς και αρχίζεις να τα πλάθεις, δημιουργούν τον νέο ήχο που εμείς συντονιζόμαστε, το μουσικό σύμπαν που εμείς δεν ακουγόμαστε απαραίτητα ως εμείς μα ως καινούργιοι «εμείς».

–Είστε μία μπάντα με ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση... μπορεί η μουσική να κάνει πολιτική ή έστω να είναι μια ισχυρή πολιτική πράξη;

–Η μουσική φυσικά μπορεί και να έχει μια θέση πολιτική, ακόμα και να συμπορευθεί με ριζοσπαστικά κινήματα. Μπορεί να γίνει αισθητική ταυτότητα ή ακόμα να πει πολύ συγκεκριμένα λόγια με τους στίχους. Αλλά ως ένα σημείο φυσικά, εντάξει μουσική είναι... Στην Ελλάδα συγκεκριμένα υπάρχουν πολλές μπάντες και καλλιτέχνες που τρέχουν και στηρίζουν ότι μπορούν και αυτό είναι σπουδαίο και τους σεβόμαστε όλους αυτούς. Θα ήθελα βέβαια να σταθώ στο ότι όλη αυτή η σκέψη λειτουργεί βέβαια και ανάποδα. Δηλαδή η ίδια η μουσική είτε η έλλειψη κοινωνικών μηνυμάτων μέσω αυτής λειτουργεί και ως «καταδότης» για το πού βρισκόμαστε σήμερα. Για παράδειγμα, μεγάλο μέρος της popular μουσικής που φτάνει στα αφτιά μας πιο εύκολα «καταδίδει» το ίδιο το σύστημα που την παράγει. Βόθρος και τα δύο. Ακόμα και η ίδια η απουσία κάποιας κοινωνικής / πολιτικής αναφοράς μάς λέει κάτι για τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Δεν χρειάζεται να ντύνεσαι με τα ρούχα της Μαρέβας και να παίζεις πιάνο στο Ζάππειο για να στηρίξεις την απώλεια κάθε πολιτικής πράξης, που βέβαια και αυτό πολιτική θέση είναι απλώς απέναντι στον λαό. Θα το πάω και λίγο πιο μακριά. Αρκεί το ότι ζεις σε μια χώρα που η ανισότητα είναι τόσο εξόφθαλμη, η καταπίεση άλλο τόσο και εσύ, ρε τραγουδιστή ή καλλιτέχνη, δεν λες μια κουβέντα; Δεν σου βγαίνει είτε να πεις μια φράση είτε να σταθείς εκτός μουσικής κοντά σε αυτούς που μπορείς. Αυτό και αν είναι πολιτική πράξη, και αυτός που δεν μιλάει κάτι πάντα καταδίδει (συνήθως τα λεφτά του μπαμπά του και την τάξη του). Ευτυχώς όμως η συντριπτική πλειονότητα των μουσικών στην Ελλάδα μιλάνε και θα μιλάνε άφοβα, ο καθένας με τον τρόπο του! Εμείς νιώθουμε άχρηστοι αν δεν μιλάμε και αν δεν πράττουμε πολιτικά.

–To «Under Under A Common Sky» είναι ένας επίκαιρος δίσκος... Τελικά, τίποτε δεν αλλάζει;

–Είμαι πιο αισιόδοξος απ’ όσο θα έπρεπε για το «Under a common sky». Παρόλο που είμαστε σε πολύ δύσκολη «πίστα», δεν έχουμε παραδώσει τα όπλα. Αδυσώπητες δυνάμεις πιέζουν όλο και περισσότερο τους φτωχούς αυτού του κόσμου, μα ακόμη υπάρχουν συνειδήσεις που αντιστέκονται σε αυτό και παραμονεύουν για τη στιγμή που θα έρθουν τούμπα όλα. Μέρος της οποίας αισιοδοξίας αυτής βρίσκεται στο γεγονός ότι μέρα παρά μέρα ξεγυμνώνονται όλο ένα και περισσότερο «τύποι» αυτού του κόσμου όπως ο Boris Johnson, ο Bolsonaro και ο δικός μας Μητσοτάκης. Ο κόσμος τους βλέπει σταδιακά ως αυτό που πραγματικά είναι και αυτό που πραγματικά πρεσβεύουν. Κοιτά, οι άνθρωποι ως πολίτες δεν είναι από μόνοι τους καλοί ή κακοί, έχουμε όμως με την πρόοδο των κοινωνιών γίνει καλοί με την έννοια πως κατανοούμε πως αν ευημερεί και έχει να φάει ο διπλανός μας εντέλει ευημερούμε και εμείς. Έστω αυτό. Το αντίθετο δηλαδή από αυτά που οι πολιτικές των προαναφερθέντων πρεσβεύουν. Άρα μπορεί να φαίνεται ότι πρακτικά δεν αλλάζουν και πολλά, αλλά θέλω να πιστεύω πως συνειδησιακά και σε ευρεία κλίμακα πολλά αλλάζουν και είναι σε συνεχή βρασμό.

Να συνεχίζουμε να παίζουμε τη μουσική μας χωρίς ποτέ να ξεπουληθούμε

«Αυτό που μ’ έχει επηρεάσει από την επτανησιακή παράδοση δεν βρίσκεται σε νότες και παρτιτούρες, βρίσκεται στην αισθητική και σε πράγματα ίσως αόρατα. Μια συμπεριφοριστική θα έλεγα διάθεση στην αρμονία και μια ανεξήγητη λεπτοβελονιά στο τραγούδισμα»

–Στη νέα σας δουλειά που αναμένεται τον Σεπτέμβριο, πού κινείστε; Θα έχετε κομμάτια της ταραχώδους εποχής του covid; Θα έχουμε κάποια έκπληξη όπως το «αεροπορικό» CFU;

–Η επόμενή μας δουλειά είναι η πιο ήπια και ονειρική ως τώρα... Κυρίως γιατί είναι προάγγελος του τέταρτου δίσκου που θα είναι ένας κρότος ηχητικά! Το ep που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη γράφτηκε εν μέσω lockdown, έχοντας βάλει μερικούς περιορισμούς στους εαυτούς μας σαν τεχνική σύνθεσης και καταγραφής. Η βασική ιδέα ήταν να γράψουμε μουσική με την οποία μπορείς να κοιμηθείς (Music for Sleep). Ο δεύτερος περιορισμός ήταν να γράψω τις ιδέες πρωτόλεια στο πιάνο και απλώς να μπούμε στα Fish Factory studios και να ηχογραφήσουμε χωρίς καμιά πρόβα. Οι υπόλοιποι δεν τα είχαν ακούσει καν μέχρι τη στιγμή που πατήσαμε record. Γράψαμε live και κρατώντας την αίσθηση (λάθη και μη). Το ep πήρε εν τέλει τον τίτλο «Sonder», που σημαίνει η στιγμιαία συνειδητοποίηση ότι κάθε τυχαίος περαστικός ζει μια ζωή τόσο ζωντανή και πολύπλοκη όσο η δική σου. Το όλο ep ακροβατεί ανάμεσα στο music for sleep και στην ιδέα πέντε συναισθημάτων που είναι τόσο συγκεκριμένα που η γλώσσα ώς τώρα δεν είχε λέξεις γι’ αυτά.

–Ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία των Electric Litany;

–Να συνεχίζουμε να παίζουμε τη μουσική μας και αυτή ν’ αγκαλιάζεται από τον κόσμο που θα την κάνει δίκη του, χωρίς ποτέ να ξεπουληθούμε.

–Η κερκυραϊκή/επτανησιακή μουσική παράδοση έχει επηρεάσει τον Αλέξανδρο Μίαρη;

–Παλιότερα είχα δυσκολία να απαντήσω σε αυτό ίσως από κόμπλεξ μα και από έλλειψη παρατηρητικότητας. Πλέον αναγνωρίζω μουσικολογικές ομοιότητες ή και αρμονικές αλυσίδες, αλλά αυτά είναι χαζομάρες, αυτό που μ’ έχει επηρεάσει από την επτανησιακή παράδοση δεν βρίσκεται σε νότες και παρτιτούρες, βρίσκεται στην αισθητική και σε πράγματα ίσως αόρατα. Μια συμπεριφοριστική θα έλεγα διάθεση στην αρμονία και μια ανεξήγητη λεπτοβελονιά στο τραγούδισμα. Γνωρίσματα που υπάρχουν στην ελάσσονα κερκυραϊκή μουσική. Αυτό με προσανατολίζει σαν κάθομαι στο όργανο και ας ακούγεται ως βυζαντινό είτε ως dark shoe gaze. Οι γιαγιάδες που τραγουδάνε μινιμαλιστικές τριφωνίες σε τετράστιχα εν τέλει με στοιχειώνουν.

–Αναπόφευκτη ερώτηση..., τους Electric Litany, μουσικά τους επηρέασε η πανδημία και η αναγκαστική παύση;

–Δεν μπορείς παρά να μη νιώθεις μια σκοτεινιά για το πιο βασικό, το ότι χάνονται άνθρωποι καθημερινά. Αυτή θα πρέπει να είναι η βασική σκέψη. Με μεικτά συναισθήματα το ζήσαμε όλο το υπόλοιπο εμείς. Ως μουσικοί, ήταν άσχημη η απραξία. Από την άλλη, ως ήδη μοναχικά άτομα, το να καθόμαστε μόνοι να γράφουμε μουσική δεν ήταν και τόσο έξω από τα νερά μας. Μέσα σε αυτό το σκοτεινό διάστημα, επιστρέψαμε στο κτίριο της Cable street και στήσαμε ξανά τον χώρο μας εκεί που είχαμε γράψει το «Enduring Days You Will Overcome». Γράψαμε μπόλικη νέα μουσική και ανυπομονούσαμε να ξαναβγούμε στον δρόμο. Τώρα είμαστε σε μια πολύ δραστήρια φάση, παίζουμε αρκετά εδώ και ανυπομονούμε για Κύπρο και Ελλάδα. 

Πληροφορίες
Οι Electric Litany θα εμφανιστούν την Παρασκευή 29 Ιουλίου, στις 23:45, στον Φέγγαρι στη Village Stage