Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Το διακύβευμα των προεδρικών εκλογών είναι Αναστασιάδης ή Μαυρογιάννης» έλεγε την περασμένη Δευτέρα στον «Πολίτη» ο γ.γ του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου υποστηρίζοντας πως τόσο ο Νίκος Χριστοδουλίδης όσο και ο Αβέρωφ Νεοφύτου αποτελούν συνέχεια των πολιτικών του Νίκου Αναστασιάδη. Η αναφορά του Στέφανου Στεφάνου βεβαίως δεν ήταν καθόλου τυχαία. Είχε ως στόχο να προσελκύσει μία μερίδα ψηφοφόρων από τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου που αντιδρούν σε μία τρίτη θητεία Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ, είχε κυρίως όμως στόχο να επαναπατρίσει ένα σημαντικό μέρος των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων που είτε βλέπουν με συμπάθεια τον Νίκο Χριστοδουλίδη, είτε στρέφονται προς την υποψηφιότητα Αχιλλέα Δημητριάδη είτε επιλέγουν την αποχή.
Όσο όμως κι αν το ΑΚΕΛ θέτει τον «κίνδυνο» επικράτησης της πολιτικής Αναστασιάδη, θα πρέπει να εξηγήσει τη δική του δυσκολία να προχωρήσει σε μία καθαρή νίκη ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον που θα έπρεπε να είναι ευνοϊκό για μία καθαρή νίκη. Πώς και για ποιο λόγο δηλαδή, μετά από μία μακρά πολιτική κυριαρχία του ΔΗΣΥ, την κόπωση και τη φθορά που επέφερε η διακυβέρνηση Αναστασιάδη και την εμφανή διαίρεση του ΔΗΣΥ ανάμεσα στις δύο Συναγερμικές υποψηφιότητες Νεοφύτου -Χριστοδουλίδη, το ΑΚΕΛ εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον σοβαρό κίνδυνο αποκλεισμού από τον β’ γύρο.
Η επιλογή σήμερα μεταξύ δύο Συναγερμικών υποψηφιοτήτων κρίνει την επόμενη μέρα ιδιαίτερα επικίνδυνη για το ΑΚΕΛ
Το ΑΚΕΛ, δεν κατάφερε να επανέλθει πλήρως από το πλήγμα που της προκάλεσε η πενταετία Χριστόφια, είτε αυτό οφείλεται στους τότε κυβερνητικούς χειρισμούς είτε στην σφοδρή επίθεση που δέχτηκε από την αντιπολίτευση της εποχής. Δεν κατάφερε παράλληλα να αποσείσει πλήρως την καχυποψία μίας μερίδας της κυπριακής κοινωνίας για το αν μπορεί να διαχειριστεί επαρκώς την οικονομία και σίγουρα δεν κατάφερε να κάνει όλο αυτό το διάστημα συμμαχίες με άλλα κόμματα. Φάνηκε άλλωστε από την αποτυχία να συσταθεί μέτωπο αντιπολίτευσης την επομένη των βουλευτικών εκλογών για να εκλεγεί από κοινού πρόεδρος της βουλής. Φάνηκε όμως και με την αποτυχία κατάληξης σε μία κοινή υποψηφιότητα με το ΔΗΚΟ. Το πόσο αυτή η αποτυχία συνεργασίας για τις προεδρικές, θα ευνοήσει τελικά το ΑΚΕΛ και θα πλήξει τον Πρόεδρο του ΔΗΚΟ θα διαφανεί την Κυριακή. Παράλληλα όμως έχει να διαχειριστεί το γεγονός ότι η κυπριακή κοινωνία μετατοπίζεται δεξιότερα και εδώ εξηγείται και η σχετική απομόνωση της Αριστεράς. Το παρατηρούμε από την πλειοψηφία των πολιτικών προτάσεων που προβάλλουν οι πλείστοι των υποψηφίων, αλλά και από το γεγονός ότι οι πλείστοι υποψήφιοι προέρχονται από τον χώρο της Δεξιάς. Καθόλου τυχαία η ρητορική για το μεταναστευτικό που αγγίζει τα όρια της ξενοφοβίας ακόμη και από πλευράς του Προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου. Καθόλου τυχαία και η πιο σκληρή θέση της πλειοψηφίας των υποψηφίων για την επόμενη μέρα στο κυπριακό. Όμως αυτό δεν αφορά μόνο την κυπριακή κοινωνία. Είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη όπου η Αριστερή ψήφος υπαναχωρεί και δεν συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες.
Σε αυτό το πλαίσιο υπαναχώρησης της αριστερής ψήφου σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και στην Κύπρο μία μερίδα της Αριστεράς απέχει εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τις πολιτικές που ακολουθούνται και που επηρεάζουν την δική τους ζωή.
Στο ΑΚΕΛ πάντως εκτιμούν πως υπάρχουν ψηφοφόροι της Αριστεράς που επιλέγουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη καθώς θεωρούν πως ούτως ή άλλως ο Ανδρέας Μαυρογιάννης δεν είναι αριστερή υποψηφιότητα. Υπάρχουν και εκείνοι που επιλέγουν την υποψηφιότητα Δημητριάδη την οποία θεωρούν πιο «καθαρή» στην προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού. Στο ΑΚΕΛ πάντως εκτιμούν πως το κόμμα θα καταφέρει τελικώς να συσπειρωθεί στο 90% βάσει της προσέλευσης στις βουλευτικές εκλογές του 2021. Ο κύριος στόχος όμως είναι η συσπείρωση τουλάχιστον πάνω στο 26% που έλαβε το κόμμα στις βουλευτικές εκλογές του 2016. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τις τελευταίες μέρες έχει ενεργοποιηθεί πλήρως ο κομματικός μηχανισμός ενισχύοντας το αφήγημα πως ακόμη μία πενταετία ΔΗΣΥ θα επιτείνει τα σκάνδαλα, την φτωχοποίηση αλλά και τη μη λύση του κυπριακού. Καθόλου τυχαίο ότι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έχει δώσει έμφαση στην πάταξη της διαφθοράς διεκδικώντας ποινικές ευθύνες αν χρειαστεί, σε πολιτικά πρόσωπα, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.
Σε αυτό το πλαίσιο έχει ενταθεί το αφήγημα ότι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης αποτελεί την επιλογή αλλαγής, έχει βγάλει μπροστά νέες προσωπικότητες που τον στηρίζουν για να προσελκύσει ψηφοφόρους από άλλα κόμματα και δίνει έμφαση στο ότι μπορεί να κυβερνήσει.
Το ερώτημα βεβαίως είναι αν αυτό τελικά θα πείσει τη μεγάλη μερίδα των αριστερών ψηφοφόρων να προσέλθουν στην κάλπη και να στηρίξουν τον Ανδρέα Μαυρογιάννη. Η επόμενη μέρα πάντως για το ΑΚΕΛ, στο ενδεχόμενο αποκλεισμού του υποψηφίου που στήριξαν, δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Όχι μόνο γιατί το κόμμα θα αποκλειστεί για πρώτη φορά από τον δεύτερο γύρο αλλάζοντας έτσι και την θέση του στην κομματική σκακιέρα, αλλά γιατί θα πρέπει να πάρει μία πολύ δύσκολη απόφαση. Αν θα στηρίξει τον υπουργό Εξωτερικών του Νίκου Αναστασιάδη, ή τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου. Θα αυξηθεί και η δυσφορία εντός του ΑΚΕΛ χωρίς να αποκλείεται κάποιοι να θέσουν θέμα ανανέωσης προσώπων.
Στο ενδεχόμενο πάντως που ο Ανδρέας Μαυρογιάννης περάσει στον β’ γύρο ασχέτως του αποτελέσματος, ο Στέφανος Στεφάνου θα έχει τον χρόνο και την άνεση επικεντρωθεί στις αλλαγές που εξήγγειλε για το κόμμα, ούτως ώστε να φέρει μία μεγάλη μερίδα του αριστερού ακροατηρίου που βρίσκεται εκτός, εντός. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας θα καταδείξει αν το ΑΚΕΛ μπορεί να ελπίζει στα ποσοστά αλλοτινών ένδοξων εποχών και γιατί όχι, το αν ο Στέφανος Στεφάνου τελικά θα διεκδικήσει την προεδρία το 2028, όντας ο δεύτερος γ.γ του κόμματος που διεκδικεί την προεδρία της Δημοκρατίας.
