Του Γιάννη Ιωάννου
Όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος διόρθωνε το αρχικό του tweet περί διλήμματος για την Δεξιά μεταξύ ΑΚΕΛ και Χριστοδουλίδη, η συμπεριληπτική του υπόμνηση περί «πολιτικών του Χριστοδουλίδη που θα στήριζαν οι Ακελικοί» εκτός από ανακόλουθη έρχεται να υπενθυμίσει πως εκτός της Δεξιάς και η Αριστερά τελεί υπό διαμόρφωση με πολλές και ενδιαφέρουσες τάσεις την επομένη των εκλογών. Προεδρικών που δείχνουν να αλλάζουν άρδην ορισμένες παραδοσιακές δυναμικές του ισχύοντος πολιτικού συστήματος στη Κύπρο.
Δύο παραμένουν ωστόσο τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα κρίνουν τις ζυμώσεις εντός του ΑΚΕΛ αλλά και πέραν αυτού, στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, την επομένη των προεδρικών: α. το αν η υποψηφιότητα Μαυρογιάννη μείνει εκτός δεύτερου γύρου, που εξ’ ορισμού θα καταστήσει τις εκλογές μια «δεξιά υπόθεση» μεταξύ ΔΗΣΥ και του στελέχους, για μια δεκαετία και μέλους του ΔΗΣΥ, των κυβερνήσεων του, που λαμβάνει της υποστήριξης του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου και β. η διαφαινόμενη αποτυχία του ΑΚΕΛ (δημοσκοπικά τουλάχιστον φαίνεται πως ο Μαυρογιάννης κερδίζει μόνο τον Νεοφύτου αν είναι το ζευγάρι του β’ γύρου) που επί του πρακτέου σηματοδοτεί, ως το 2028, την απουσία του κόμματος της Αριστεράς από τον ορίζοντα εξουσίας για μια δεκαπενταετία. Κοιτώντας ωστόσο κανείς την κατανομή του προοδευτικού χώρου στη Κύπρο μεταξύ ΑΚΕΛ, εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, νέων κινημάτων και ακτιβιστών καθώς και μιας μερίδας της κεντροαριστεράς που συσπειρώνεται γύρω από την λύση του Κυπριακού ή που υπάρχει εντός του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ χωρίς τον συνήθη απορριπτισμό των εν λόγω χώρων, διακρίνει αμέσως πως η επόμενη πενταετία αλλάζει άρδην το τοπίο.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ»
Γίνεται συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
