Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η δήλωση του γ.γ. του ΑΚΕΛ Στέφανου Στεφάνου πριν από λίγες βδομάδες, ότι ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης ποτέ δεν του απαντά, είχε διπλή σημασία. Κάποιοι θεώρησαν το παράπονο του Στέφανου Στεφάνου σημειολογικό. Σημειολογικό με την έννοια ότι αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης αγνοεί το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης τότε είναι ενδεικτικό του ότι το κόμμα της Αριστεράς και οι πολιτικές του περνούν εν πολλοίς απαρατήρητες, σε σημείο που δεν χρειάζεται καν η όποια αντιπαράθεση. Άλλοι θεώρησαν πως μετά από μία μακρά περίοδο μετριοπάθειας, ο Στέφανος Στεφάνου ετοιμάζεται να εντείνει τους αντιπολιτευτικούς του τόνους. Η αλήθεια είναι λίγο πιο σύνθετη. Ο στόχος του ΑΚΕΛ για τις ευρωεκλογές κινείται σε τρεις άξονες που αποτελούν συνέχεια μιας πιο ευρείας στρατηγικής που αφετηρία του ήταν οι προεδρικές του 2023 και θα ολοκληρωθεί στις προεδρικές του 2028 και είναι οι εξής:
• Να αποσείσει την κατηγορία του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος και της εσωστρέφειας, ακολουθώντας μία πιο κεντροαριστερή προσέγγιση με έμφαση σε οικονομία, εργασιακά δικαιώματα και επιδιώκοντας συνεργασίες.
• Να καθιερωθεί ως αξιωματική αντιπολίτευση.
• Να ενισχυθεί σημαντικά ούτως ώστε να βάλει πλώρη για πρωτιά στις βουλευτικές και νίκη στις επικείμενες προεδρικές.
Το ερώτημα είναι πώς θα το πετύχει. Με το σύνθημα «Δύναμη Διεκδίκησης» και με μία σειρά από φιλμάκια με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές στέλνει το μήνυμα του τι Ευρώπη επιδιώκει. Μία Ε.Ε. με καλύτερους όρους σε ζητήματα δικαιωμάτων, κοινωνικής ευημερίας, εργασιακών θεμάτων και σίγουρα οικονομίας με επίκεντρο τον πολίτη. Στο ΑΚΕΛ πρέπει να έγινε πλέον αντιληπτό πως η χρόνια ευρωσκεπτικιστική του τάση είχε προκαλέσει σημαντική φθορά στο κόμμα και πλέον κάνει μία στροφή διαφορετική. Ότι δηλαδή δεν έχει την ίδια εντύπωση για τον τρόπο που λειτουργούν οι Βρυξέλλες όπως άλλα κομμουνιστικά κόμματα περιλαμβανομένου του ΚΚΕ. Το πόσο αυτό θα πείσει είναι ένα άλλο ζήτημα, καθώς πολλές ήταν οι κινήσεις της GUE εντός της Ευρωβουλής που προκάλεσαν αντιδράσεις σε μία μερίδα του ευρύτερου ακροατηρίου του ΑΚΕΛ.
Γι’ αυτούς τους λόγους, η μάχη των ευρωεκλογών ήταν στο παρελθόν μία δύσκολη μάχη για το ΑΚΕΛ, ωστόσο, σήμερα θεωρείται πως το μομέντουμ είναι ιδανικό για το κόμμα της Αριστεράς, να πετύχει ακόμα και την πρωτιά δεδομένου ότι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής με τον ΔΗΣΥ. Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα δεν αντιμετωπίζει εσωστρέφεια, δεν έχει να διαχειριστεί υπαρξιακά ζητήματα όπως τον ΔΗΣΥ για το αν θα είναι ή όχι αντιπολίτευση, και η στρατηγική του θα αναμενόταν πως θα είναι πιο ξεκάθαρη. Εγείρεται συνεπώς το ερώτημα του αν δεν καταφέρει αυτή τη φορά το ΑΚΕΛ να κερδίσει την πρωτιά, με τον ΔΗΣΥ ένα βήμα πριν από τη διάσπαση και σε μία άνευ προηγουμένου κρίση, τότε πότε θα τα καταφέρει; Στην Εζεκία Παπαϊωάννου στρατηγικά επιλέγουν την θετική ατζέντα, με το ΑΚΕΛ να επιχειρήσει να αποφύγει τους υψηλούς αντιπαραθετικούς τόνους, θα παρουσιάσει τις θέσεις του και θα κρατήσει χαμηλές προσδοκίες τουλάχιστον προς τα έξω. Αυτό ακριβώς που επιδιώκει συνδέεται με τη σκέψη που έχει εμπεδωθεί ότι οι πολίτες πλέον δεν θέλουν την τοξική αντιπαράθεση. Πέραν τούτου, δεν επιθυμεί τους υψηλούς τόνους εξαιτίας των συνεργασιών που έχει κτίσει στις δημοτικές εκλογές, αλλά και γιατί ανησυχεί πως μία έντονη προεκλογική με αντιπαραθέσεις, ηχηρά συνθήματα, ενδεχομένως να συσπειρώσει τελικά το ΑΚΕΛ αλλά και να φοβίσει εκείνη τη μερίδα των ψηφοφόρων που ανήκουν στην Κεντροδεξιά και μετά την περίπτωση Μαυρογιάννη, δεν αποκλείεται να στηρίξουν το ΑΚΕΛ. Ο κίνδυνος βεβαίως που προκαλείται από μία τέτοια τακτική είναι πως οι χαμηλοί τόνοι, η θετική ατζέντα ενδεχομένως να μην καταφέρουν να συσπειρώσουν το ακροατήριο του ΑΚΕΛ, ενώ την ίδια στιγμή στέλνουν το μήνυμα πως το κόμμα οδηγείται άνευρο, χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς υψηλές προσδοκίες σε μία κάλπη που βάσει συγκυριών θα ανέμενε κανείς πως θα λάμβανε την πρωτιά.
Υπάρχει ωστόσο σοβαρό διακύβευμα που μπορεί να ενεργοποιήσει τους ΑΚΕΛικούς ψηφοφόρους και να τους οδηγήσει μαζικά στην κάλπη; Ο Στέφανος Στεφάνου αναμένεται να παίξει το χαρτί πως τώρα είναι η ώρα του ΑΚΕΛ να βγει από το αδιέξοδο δεκαετιών. Το κόμμα της Αριστεράς φέρει ακόμα την φθορά που προκάλεσε η διακυβέρνηση Χριστόφια και έκτοτε βλέπει τα ποσοστά του ολοένα και να συρρικνώνονται. Το μήνυμα που θα στείλει στους ψηφοφόρους του είναι ότι αυτή τη στιγμή μπορεί να διακόψει τον κατήφορο. Αυτό δεν φιλοδοξούν ότι θα επιτευχθεί αποκλειστικά με το ποσοστό των ευρωεκλογών, αλλά με μία σειρά νικών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, κερδίζοντας το παιχνίδι των εντυπώσεων και την ίδια στιγμή βάζοντας πλώρη για νέες συνεργασίες και συμμαχίες. Ένα καλό ποσοστό θα θεωρηθεί η επανεκκίνηση του ΑΚΕΛ για να κλειδώσει την πρωτιά στις βουλευτικές εκλογές του 2026 και την ίδια στιγμή να διεκδικήσει με αξιώσεις τις προεδρικές εκλογές του 2028. Ένα κακό αποτέλεσμα, ωστόσο, θα εντείνει τη δυσφορία εντός του κόμματος για τις απανωτές ήττες, ενδεχομένως να ανοίξει και το κεφάλαιο της εσωστρέφειας και της αμφισβήτησης για τον μετριοπαθή τρόπο με τον οποίο επιλέγει ο Στέφανος Στεφάνου να ηγηθεί του κόμματος σε αυτή την κρίσιμη περίοδο.
