ΠΗΓΗ: Ανακοινώσεις
Ο τέως Υπουργός Παιδείας, Πρόδρομος Προδρόμου τοποθετείται αναφορικά με την επέκταση της προδημοτικής εκπαίδευσης αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι η επέκταση της από την ηλικία των τεσσάρων ετών θα φέρει σίγουρα τόσο παιδαγωγικό όσο και κοινωνικό όφελος ωστόσο δεν μπορεί όμως να περάσει απαρατήρητο ότι με τη συγκεκριμένη πρόταση της, η κυβέρνηση φαίνεται να χάνει το στόχο του Σχεδίου Ανάκαμψης.
Αυτούσια η ανακοίνωση
1. Ορθή η μεταρρυθμιστική κίνηση, συζητήσιμη η πολιτική επιλογή
Είναι πράγματι ορθή η πρόσφατη επισήμανση της Υπουργού Παιδείας ότι η επέκταση της προδημοτικής εκπαίδευσης σε μικρότερες ηλικίες είναι μια σημαντική μεταρρύθμιση. Η επέκταση της από την ηλικία των τεσσάρων ετών θα φέρει σίγουρα τόσο παιδαγωγικό όσο και κοινωνικό όφελος.
Δεν μπορεί όμως να περάσει απαρατήρητο ότι με τη συγκεκριμένη πρόταση της, η κυβέρνηση φαίνεται να χάνει το στόχο του Σχεδίου Ανάκαμψης. Διότι η αρχική ιδέα ανάκαμψης ήταν, ως αντιστάθμισμα της δοκιμασίας από την πανδημία, να δοθεί η ευκαιρία στα μικρά παιδιά εκείνης της περιόδου να τύχουν νωρίτερα οργανωμένης εκπαίδευσης. Το προέβλεπε να ληφθεί μέριμνα, αρχικά, για τα παιδιά εκείνα που γεννήθηκαν ή πέρασαν τις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας σε πολύ μικρή ηλικία (και στη συνέχεια για όλα τα παιδιά). Ενώ με τη σημερινή πρόταση και την παραπομπή της εφαρμογής μέχρι και το έτος 2031, οι αποφάσεις αφορούν μάλλον άλλα παιδιά (εν μέρει που δεν γεννήθηκαν ακόμα).
Ως γνωστόν, την πρόταση της προηγούμενης κυβέρνησης είχε παρεμποδίσει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που με παρεμβάσεις της είχε οδηγήσει σε «επεισόδιο αντισυνταγματικότητας». Αποσκοπούσε να ικανοποιήσει συνδικαλιστικές πιέσεις. Φαίνεται ότι και οι τελικές αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης ορίστηκαν μάλλον από τέτοιες σκοπιμότητες, αφού εγκαταλείφθηκε η αρχική σκέψη να βρεθεί τρόπος να στηριχθούν ιδιαίτερα τα παιδιά που πέρασαν μέσα από την πανδημία και έγιναν ρυθμίσεις έτσι που να δοθεί προτεραιότητα (μόνο) στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης στο δημόσιο.
Το πολιτικό ζήτημα προκύπτει από ένα ερώτημα που ξεπροβάλλει ξανά. Δηλαδή κατά πόσον με τις πολιτικές του το Υπουργείο Παιδείας είναι ταγμένο να προσφέρει εκπαίδευση ή να προσφέρει θέσεις απασχόλησης στο Δημόσιο. Φοβάμαι ότι (και) στην περίπτωση αυτή φαίνεται να επικρατεί η δεύτερη επιλογή.
Βεβαίως η πραγματικότητα δεν είναι «μαυρόασπρη». Δηλαδή το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Έχοντας ως γνώμονα μεταρρυθμίσεις που θα δίνουν κοινωνικό όφελος, θα μπορούσε να προκύπτει συγκερασμός των επιδιωκόμενων στόχων. Όταν όμως η προσδοκώμενη ωφέλεια αρχικά απευθυνόταν και σε σημερινές ηλικιακές ομάδες, αλλά εξαιτίας σκοπιμοτήτων που δεν έχουν σχέση με αυτά τα παιδιά, τελικά παραπέμπουμε σε μελλοντικές γενιές, τότε προκύπτει μια πολιτική επιλογή προς συζήτηση.
2. Όταν εκείνα που εξαγγέλλει ο Υπουργός Οικονομικών φαίνεται να… αναπαύονται στα συρτάρια του Υπουργείου Παιδείας
Με την ίδια ευκαιρία και έχοντας υπόψη τη δεδομένη ωφέλεια της γενίκευσης και επέκτασης της προδημοτικής εκπαίδευσης, δεν περνά απαρατήρητο ότι μια τέτοια ακριβώς εισήγηση είχε γίνει πριν ακριβώς… εκατό (100) χρόνια από μια φωτισμένη μορφή της εκπαίδευσης και των ελληνικών γραμμάτων στην Κύπρο, την Περσεφόνη Παπαδοπούλου. Αφού σε ένα εξαιρετικό Υπόμνημα που υπέβαλε τότε η Παπαδοπούλου -κατά παραγγελία της Εφορείας Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λευκωσίας- ανάμεσα στα άλλα είχε προτάσεις με πρωτοποριακή λογική και για την προδημοτική εκπαίδευση.
Στο ίδιο εκείνο Υπόμνημα, ωστόσο, μαζί με εισηγήσεις για την αναγκαία συνεχή επιμόρφωση και για τη βελτίωση των όρων εργασίας των εκπαιδευτικών, επέμενε και στην ανάγκη μιας διαδικασίας αξιολόγησης.
Ως προς αυτό όμως το ζήτημα δεν μπορεί να μη παρατηρήσει κανείς ότι το Υπουργείο Παιδείας δείχνει να απεμπολεί την προσπάθεια δημιουργίας ενός σύγχρονου και πιο αποτελεσματικού και αξιόπιστου σχεδίου αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Φαίνεται ότι προτιμήθηκε να μπει «στα συρτάρια» πρόταση και έτοιμα νομοσχέδια για ένα σύγχρονο και πιο αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Αναφορά γίνεται για πρόταση που προέκυψε μετά από διαδοχικές προσπάθειες πολλών ετών (δεκαετιών ίσως), πολλές συζητήσεις και σχετικές διαβουλεύσεις.
Ωστόσο, η συνεχής αύξηση των θέσεων απασχόλησης στη Δημόσια Εκπαιδευτική Υπηρεσία (και με την πρόσφατη ορθή απόφαση για αντικατάσταση διορισμών μέσα από συμβάσεις με μόνιμες θέσεις) και καθιστούσε επιτακτικότερη την ανάγκη και έδινε την ευκαιρία. Αφού ο αριθμός των εκπαιδευτικών έχει αισίως ξεπεράσει τις 14 χιλιάδες (για ένα σύνολο κάπως λιγότερων, πλέον, από 100 χιλιάδες μαθητές).
Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι αυτές τις ίδιες μέρες που ο Υπουργός Οικονομικών εξηγεί πώς θα εφαρμοστεί μεταρρύθμιση για την αξιολόγηση στη Δημόσια Υπηρεσία (που μετά από πολύχρονες διεργασίες είχε εισαχθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση), το Υπουργείο Παιδείας δεν φαίνεται να υιοθετεί την ίδια πολιτική και για την Εκπαιδευτική Υπηρεσία.
ΥΓ. Κάποιοι έχουν πει ότι το συμπέρασμα είναι μάλλον ότι σε αυτή την περίπτωση επικρατεί ένα δόγμα που λέει «καλύτερα να έχουμε την ησυχία μας». Δεν είναι όμως βέβαιο ότι «η ησυχία μας» συνδυάζεται με την επιδίωξη μιας όσο το δυνατό ποιοτικότερης δημόσιας εκπαίδευσης.
