Kathimerini.com.cy
Για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων τοποθετήθηκε η Επίτροπος Διοικήσεως και Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μαρία Στυλιανού-Λοττίδη.
Συγκεκριμένα όπως αναφέρει «με βάση τα στοιχεία που παραθέτει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε σχέση με το μέγεθος της προσφυγικής κρίσης, 41.3 εκατομμύρια είναι εκτοπισθέντες στην ίδια τους τη χώρα, 25.9 εκατομμύρια πρόσφυγες, 3,5 εκατομμύρια αιτητές ασύλου, 44,400 άνθρωποι την ημέρα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας πολέμου και ενόπλων συρράξεων , αλλά και εξαιτίας βάσιμου λόγου δίωξης με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές πεποιθήσεις την εθνικότητα ή τη συμμετοχή τους σε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.
«Άνθρωποι εν κινήσει, άνθρωποι σε συνεχή τροχιά βρίσκονται αντιμέτωποι με θανάσιμους κινδύνους αναζητώντας μια νέα πατρίδα, μια νέα ελπίδα.Οικογένειες, άνδρες, γυναίκες, παιδιά εγκαταλείπουν τις πατρογονικές τους εστίες οδεύοντας σε ένα άγνωστο αύριο, έχοντας να αντιμετωπίσουν μια αγκάθινη διαδρομή γεμάτη ρίσκο και πιθανές απώλειες».
Σημειώνει παράλληλα πως «οι προσφυγικές ροές αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες. Πέραν του βίαιου εκτοπισμού και των δυσκολιών που έχουν να αντιμετωπίσουν, συχνά αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε χώρες αφιλόξενες, όπου δέχονται ρατσιστικές συμπεριφορές, βιώνουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και αντιμετωπίζονται ως απειλή».
Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, αναφέρει η Επίτροπος αναγνωρίζοντας την έκταση και την ένταση της προσφυγικής κρίσης, όρισε δέσμη μέτρων και πρωτοβουλιών, σε συνεργασία τόσο με τα κράτη μέλη, αλλά και με άλλες χώρες εταίρους, αποσκοπώντας στη διαχείριση των ροών των ατόμων που επιζητούν διεθνή προστασία. Παρά, όμως, τις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που διέπουν τα κράτη μέλη της ΕΕ, τα οποία μοιράζονται κοινές δημοκρατικές αξίες, το προσφυγικό πρόβλημα ανέδειξε, δυστυχώς, παθογένειες των σύγχρονων κοινωνιών, που έφεραν στην επιφάνεια έντονα συμπτώματα καχυποψίας, ρατσιστικού λόγου και μισαλλοδοξίας, απέναντι στους μετανάστες, καθώς, επίσης, δυστοκία σε κάθε ενδεχόμενο φιλοξενίας.
Σε ότι αφορά την Κύπρο, η κ. Στυλιανού-Λοττίδη επισημαίνει πως «τόσο οι αιτητές ασύλου, όσο και οι πρόσφυγες, όπως διαπιστώνεται και καταγράφεται σε πρόσφατες Εκθέσεις μας, συχνά αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητα τους, από την εξεύρεση στέγης, μέχρι την πρόσβαση στην αγορά εργασίας, στο ύψος των επιδομάτων, αλλά και γενικότερα στη διαβίωση τους. Ρόλος δικός μας είναι να συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε, όπου διαπιστώνεται παραβίαση ή ανεπαρκής προστασία, αλλά και τυχόν περιορισμός στην άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
«Σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, όπως η δίκη μας, η προσφυγιά ζυμώθηκε με την ύπαρξη μας. Ζήσαμε τον πόλεμο και ζούμε τον ξεριζωμό και τις συνέπειές του μέχρι και σήμερα. Πρώτοι εμείς οφείλουμε να διδάξουμε πως η προσφυγιά δεν είναι κοινωνικό βάρος. Είναι συνέπεια μιας βίαιης δύναμης και χρειάζεται τη στήριξη όλων των ανθρώπων για ανάκτηση της χαμένης γης που ξεγύμνωσε την ψυχή μας, την ψυχή τους» αναφέρει.
«Όπως ο Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες κ. Φίλιππο Γκράντι, έχει αναφέρει: «Κανείς δεν γίνεται πρόσφυγας από επιλογή, αλλά οι υπόλοιποι από εμάς μπορούμε να έχουμε την επιλογή για το πώς βοηθούμε». Η σημερινή μέρα καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων στις 4.12.2000, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και πρωτογιορτάσθηκε στις 20 Ιουνίου του 2001» .
Αναφέρει επίσης πως «σημερινή μέρα δεν θεωρείται – ή δεν θα πρέπει να θεωρείται – ως απλή υπενθύμιση της προσφυγικής κρίσης και ούτε επιφέρει φόρο τιμής σε όσους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια, τις γειτονιές και τις πατρίδες τους».
Καταλήγοντας η Επίτροπος τονίζει ότι «η σημερινή μέρα αποτελεί μια υπόδειξη στην ανθρωπότητα για το χρέος της έναντι όλων των ανθρώπων. Μια υπόδειξη ότι η κάθε μέρα – και όχι μόνο η σημερινή – θα πρέπει να αποτελεί ορόσημο για αλληλοσεβασμό για αλληλεγγύη, για συνύπαρξη όλων μας, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, κυρίως, δε, όλων αυτών, των αθώων παιδιών γιατί «...αν σωθεί το παιδί υπάρχει ελπίδα…» (Παύλος Σιδηρόπουλος)».
