Ο επιτυχημένος τρόπος με τον οποίο η χώρα της Βαλτικής αξιοποίησε έναν τερματικό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) για να περιορίσει την εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως παράδειγμα και για άλλες χώρες, όπως σημειώνουν δυτικοί αναλυτές.
Η Λιθουανία έγινε τον περασμένο μήνα η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διακόπτει πλήρως τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου, ως αντίδραση για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η προετοιμασία, ωστόσο, για αυτό το βήμα είχε ουσιαστικά ξεκινήσει πριν από περίπου δώδεκα χρόνια, ενώ ήδη από το 2014 λειτουργεί στις λιθουανικές ακτές της Βαλτικής και ο πλωτός σταθμός αποθήκευσης και επαναεριοποίησης φυσικού αερίου FSRU Independence.
«Πριν από χρόνια, η χώρα μου πήρε αποφάσεις που σήμερα μας επιτρέπουν να διαρρήξουμε κατά τρόπο ανώδυνο για εμάς τους ενεργειακούς δεσμούς μας με τον επιτιθέμενο. Αν μπορούμε να το κάνουμε εμείς, τότε μπορεί να το κάνει και η υπόλοιπη Ευρώπη!», δήλωσε από την πλευρά του ο Λιθουανός πρόεδρος Γκιτάνας Ναουσέντα.
From this month on - no more Russian gas in Lithuania.
— Gitanas Nausėda (@GitanasNauseda) April 2, 2022
Years ago my country made decisions that today allow us with no pain to break energy ties with the agressor.
If we can do it, the rest of Europe can do it too!
Στο πλαίσιο της επιχειρούμενης απεξάρτησης, το Βίλνιους έχει κάνει γνωστό πως πρόκειται να διακόψει και τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, αν και αξίζει να σημειωθεί πως εκείνο παραμένει συνδεδεμένο με το ρωσικό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας.
Ο λιθουανικός πλωτός σταθμός αποθήκευσης και επαναεριοποίησης φυσικού αερίου FSRU Independence «θα μπορούσε να λειτουργήσει ως χρήσιμο παράδειγμα» για εκείνες τις χώρες που θέλουν απομακρυνθούν από το ρωσικό φυσικό αέριο, σημειώνει σε δημοσίευμά του το ευρωπαϊκό Politico, υπογραμμίζοντας τα «θετικά» των συστημάτων FSRU που είναι: το σχετικά μικρό χρονικό διάστημα (περίπου 1 με 3 χρόνια) μέσα στο οποίο εκείνα μπορούν να κατασκευαστούν, οι ευκολίες που παρουσιάζουν ως πρότζεκτ (καθώς απαιτούν λιγότερες άδειες σε σύγκριση με άλλα έργα) αλλά και οι ευκολίες στη μετακίνησή τους από ένα μέρος σε άλλο.
Όσο για προμηθευτές, αξίζει να σημειωθεί πως η Λιθουανία επί του παρόντος παίρνει φυσικό αέριο από τη Νορβηγία, τις ΗΠΑ και το Κατάρ.
Αναλυτές υποστηρίζουν, ωστόσο, πως έργα τύπου FSRU ταιριάζουν περισσότερο σε μικρές χώρες όπως είναι η Λιθουανία η οποία καταναλώνει 2 με 3 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως.
Αντιθέτως, χώρες όπως η Γερμανία, που χρειάζονται περί τα 90 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, θα πρέπει να εντάξουν όχι έναν αλλά περισσότερους σταθμούς FSRU στο πλαίσιο ενός ευρύτερου ενεργειακού σχεδιασμού που θα περιλαμβάνει και άλλα πρότζεκτ.
Η Ιταλία, η Ολλανδία και η Εσθονία έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για έργα FSRU, ενώ και η Γερμανία από την πλευρά της σχεδιάζει τρεις τέτοιους σταθμούς που θα μπορούσαν να δίνουν περί τα 27 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως.
Στο εν λόγω πλαίσιο, ο Γερμανός αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ επισκέφθηκε πρόσφατα το Κατάρ ενώ ο ίδιος έχει υποστηρίξει παράλληλα ότι και η Γερμανία θα μπορούσε να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο όχι τώρα αλλά το 2024.
Με πληροφορίες από Politico
