Η εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία είναι –πρώτα και κύρια– ένα έγκλημα. Υπήρξε, όμως, και ατόπημα. Σε λιγότερο από πέντε εβδομάδες, ο Πούτιν καταρράκωσε το στρατιωτικό κύρος της Ρωσίας, έπληξε την εθνική της οικονομία και ενίσχυσε τις δημοκρατικές συμμαχίες, τις οποίες ήλπιζε να υπονομεύσει. Πώς μπορεί να διέπραξε τέτοιο καταστροφικό σφάλμα;
Το σύνδρομο του δικτάτορα προσφέρει μέρος της απάντησης. Ο Πούτιν περιστοιχίζεται από κόλακες. Ολες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι οδηγήθηκε στον βάλτο αυτόν έχοντας πεισθεί από τη δική του προπαγάνδα. Εχουμε, ωστόσο, λόγους να πιστεύουμε ότι ο Πούτιν, όπως και πολλοί θαυμαστές του στη Δύση, πίστευε ότι οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι παρηκμασμένες και ανίκανες να προβάλουν αντίσταση.
Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν οφειλόταν σε δήθεν ηθική παρακμή, αλλά στην υπονόμευση των κανόνων πολιτικής νομιμοποίησης
Η παρακμή της Δύσης, όμως, δεν έχει να κάνει με την υπονόμευση των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών, αλλά με τον πόλεμο που δέχονται οι δημοκρατικές αξίες, όπως μέσω της αμφισβήτησης του κράτους δικαίου και της αδυναμίας να αποδεχθούμε την ήττα της παράταξής μας σε εκλογές (βλέπε Ντόναλντ Τραμπ και Ρεπουμπλικανικό Κόμμα). Η άποψη ότι τα χαλαρά ήθη καταστρέφουν τις μεγάλες δυνάμεις χρονολογείται από τα βάθη των αιώνων. Η χολιγουντιανή εκδοχή της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την αποδίδει στα όργια της άρχουσας τάξης, η οποία δεν είχε χρόνο να πολεμήσει τους επελαύνοντες βαρβάρους.
Οι σημερινοί Αμερικανοί συντηρητικοί μοιάζει να ενοχλούνται λιγότερο από τη χαλάρωση των σεξουαλικών ηθών, παρά από την αποσάθρωση του παραδοσιακού ανδρισμού. Σχολιαστής του Fox μιλούσε πρόσφατα για την «αρρενωπότητα» του κινεζικού στρατού, αντιπαραβάλλοντάς τη με τη «θηλυπρέπεια» των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων.
Ο συντηρητικός γερουσιαστής του Τέξας Τεντ Κρουζ δημοσίευσε πρόσφατα μήνυμα στο Twitter, όπου συνέκρινε βίντεο στρατολογίας για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις με εικόνες Ρώσου αλεξιπτωτιστή με ξυρισμένο κεφάλι. Αντί λεζάντας στις δύο εικόνες, ο Κρουζ ανέφερε ότι ένα «πολιτικώς ορθό και ευνουχισμένο» στράτευμα δεν αποτελεί καλή ιδέα για την εγγύηση της αμερικανικής ασφάλειας. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να γνωρίζαμε την τύχη του ανώνυμου Ρώσου αλεξιπτωτιστή μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Οι βαριές απώλειες που υπέστη, πάντως, ο «αρρενωπός» ρωσικός στρατός από τις πολύ ασθενέστερες ουκρανικές δυνάμεις επιβεβαίωσαν αυτό που κάθε μελετητής της Ιστορίας γνωρίζει: οι σύγχρονοι πόλεμοι δεν κερδίζονται με εκδηλώσεις ανδροπρέπειας, αλλά χάρη στον καλό ανεφοδιασμό, στη γρήγορη συντήρηση οχημάτων και στις αξιόπιστες επικοινωνίες. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι όσοι παριστάνουν τους σκληρούς, συνήθως δεν είναι όσο σκληροί θα ήθελαν. Η αντίδραση του Πούτιν στην αποτυχία του στρατού στην Ουκρανία θυμίζει πολύ τον Τραμπ, με την επιμονή του ότι όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, αρνούμενος να προβεί σε αυτοκριτική και εκφράζοντας παράπονα για την αριστερή «κουλτούρα ακύρωσης».
Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν οφειλόταν σε δήθεν ηθική παρακμή, αλλά στην υπονόμευση των κανόνων πολιτικής νομιμοποίησης και στην ολοένα και αυξανόμενη πολιτική βία. Το στοίχημα του Πούτιν, πως η θηλυπρεπής Δύση θα παρέμενε άπραγος παρατηρητής την ώρα που θα ολοκλήρωνε την κατάκτηση της Ουκρανίας, δεν κερδήθηκε. Ο πρόεδρος Μπάιντεν κινητοποίησε δημοκρατική συμμαχία, πρόθυμη να σπεύσει σε βοήθεια της Ουκρανίας. Την ερχόμενη φορά, όμως, η Αμερική ίσως δεν είναι σε θέση να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο, εφόσον η χώρα έχει εγκαταλείψει τις δημοκρατικές αξίες.
