Ο εντοπισμός τεσσάρων ανήλικων αδερφιών στη ζούγκλα του κολομβιανού Αμαζονίου το περασμένο Σαββατοκύριακο, μεταδόθηκε σε πηχυαίους τίτλους που μιλούσαν για «θαύμα» σε όλο τον κόσμο.
Δεν ήταν θαύμα, επιμένει η Ρακέλ Αντόκε, μια ηλικιωμένη «μαλοκέρα», ιδιοκτήτρια ενός οίκου τελετουργιών και αδερφή της προγιαγιάς των παιδιών. Η ίδια επαναλάμβανε την ακλόνητη πίστη της πως τα παιδιά θα εντοπίζονταν ζωντανά, επικαλούμενη την αυτάρκεια, την οξυδέρκεια, τη σωματική αντοχή που προκύπτουν από την κουλτούρα των αυτοχθόνων πληθυσμών.
Ακόμη και πριν ξεκινήσουν το δημοτικό, τα παιδιά της περιοχής συνοδεύουν τους γονείς τους και τους μεγαλύτερους συγγενείς σε διάφορες δραστηριότητες, από ψάρεμα και καλλιέργειες, έως κυνήγι, περιπλάνηση στα ποτάμια και συλλογή μελιού και άγριων φρούτων. Με τον τρόπο αυτό, τα παιδιά γίνονται από πολύ μικρά μύστες των πρακτικών γνώσεων που ο δυτικός κόσμος θαυμάζει ως ικανότητες εξωτικές και αδιανόητες σε ντοκιμαντέρ ή ριάλιτι επιβίωσης.
Συγκεκριμένα, τα παιδιά των γηγενών πληθυσμών μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία να ανοίγουν μονοπάτια σε περιβάλλοντα πυκνής βλάστησης, πώς να ξεχωρίζουν τα βρώσιμα φρούτα από τα μη εδώδιμα, πού να βρίσκουν πόσιμο νερό, πού είναι χρήσιμο το κάθε φυτό και πού φύεται, πώς να φτιάχνουν καταφύγια βροχής και να στήνουν παγίδες για ζώα, πώς να κατασκευάζουν εργαλεία και όπλα από φυσικά υλικά όπως κουπιά και τσεκούρια, αντιστοίχως. Μπορούν να αναγνωρίζουν ίχνη και μυρωδιές άγριων ζώων, ώστε να μπορούν να αποφεύγουν θηρευτές όπως τζάγκουαρ και φίδια. Ξέρουν να προσανατολίζονται στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας, ακολουθώντας τη θέση του ήλιου στον ουρανό.
Μάλιστα, σύμφωνα με τους ειδικούς, η συνέχεια των αντικειμένων και των αποτυπωμάτων τους κατά μήκος του ποταμού Απαπόρις, υποδεικνύουν πως ενδεχομένως ήταν σκόπιμη και τα παιδιά επεδίωκαν να βρεθούν.
Όλη αυτή η γνώση, σε συνδυασμό με τους μύθους και τους θρύλους που μάθαιναν από γονείς και παππούδες και παρουσίαζαν τα ζώα ως πλάσματα με αισθήσεις, συναισθήματα και μεταξύ τους αλληλεγγύη, προσέφεραν στα τέσσερα αδέρφια μια ανεκτίμητη βοήθεια για την επιβίωσή τους στη ζούγκλα.
Για τις οικογένειες των αυτοχθόνων δε, οι μεγαλύτερες αδερφές θεωρείται πως μπορούν να λειτουργήσουν και σαν άλλες μανάδες για τα μικρότερα αδέρφια τους. Κι εκεί οφείλεται και η «θαυματουργή» φροντίδα της 11 μηνών Κριστίν από τη 13χρονη αδερφή της Λέσλι που το μεγαλύτερο μέρος της ημέρες την είχε αγκαλιά και ήξερε πώς και τι να την ταΐσει..
Έτσι, για την 13χρονη Λέσλι, τον εννιάχρονο Σολέινι, τον τετράχρονο Τιέν Νοριέλ και την ενός έτους Κριστίν, μέλη της φυλής Ουιτότο, η σχέση τους με τη φύση μέσα στο εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον – όπου αναζητούν τη λεία τους ιαγουάροι, πούμα, ερπετά και άλλα αρπακτικά, υπό την απειλή εντόμων και της έλλειψης πόσιμου νερο – ήταν αυτή που κυριάρχησε στη μάχη αυτή επιβίωσης.
Η ξεχωριστή αυτή γνώση που αναπτύσσεται εδώ και χιλιετίες μεταξύ των αυτοχθόνων και αποτελεί πια μέρος του εθνοτικού τους DNA, βοήθησε τους ανθρώπους όχι μόνο να προσαρμοστούν στη ζωή στην άγρια φύση, αλλά και να διαμορφώσουν ενεργά τα εδάφη τους.
Πηγή: The Conversation
