Kathimerini.gr
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ – ΝΤΑΧΙΓΙΑ / Αλεξία Καλαϊτζή
Στα σημεία ελέγχου στην είσοδο της πιο πυκνοκατοικημένης συνοικίας της πρωτεύουσας του Λιβάνου δεν υπάρχουν στρατιώτες. Μηχανάκια ωστόσο με μαυροντυμένους νεαρούς άνδρες, μέλη οι περισσότεροι της Χεζμπολάχ, τρέχουν συνεχώς πάνω κάτω στον δρόμο περνώντας δεξιά και αριστερά από τα αυτοκίνητα του Τύπου, ελέγχοντας ώστε να μην ξεφύγει κανένα από την προκαθορισμένη πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν ή καταγράψει με την κάμερά του κάτι που δεν πρέπει.
Μικρό διάλειμμα ασφαλείας
Στις μεγάλες διασταυρώσεις, είναι αναρτημένες αφίσες του Χασάν Νασράλα και φωτογραφίες νεκρών στρατιωτών. Στην Νταχίγια κατοικούν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Ωστόσο μετά τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς, πολλοί έχουν φύγει από τα σπίτια τους. Οι δρόμοι έχουν ελάχιστο κόσμο, ενώ κάποιοι που έμαθαν για την επίσκεψη των ΜΜΕ βρήκαν την ευκαιρία να επιστρέψουν για λίγο, να πάρουν ό,τι χρειάζονται από τα σπίτια τους και να να ξαναφύγουν πριν το μικρό αυτό διάλειμμα ασφαλείας λήξει.
Φωτογραφία από τους δρόμους της Νταχίγια τραβηγμένη μέσα από το όχημα της δημοσιογραφικής αποστολής [Αλεξία Καλαϊτζή]
Δεξιά και αριστερά διακρίνονται σπίτια που έχουν χτυπηθεί. Σε κάποια οι ζημιές μεταφράζονται σε σπασμένα τζάμια, σε άλλα λείπει ένας ολόκληρος τοίχος. Το πρωινό χτύπημα της Τετάρτης από τον ισραηλινό στρατό είχε βρει στόχο σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών, το οποίο και ισοπέδωσε. Ενας κρατήρας έχει σχηματιστεί από το βλήμα, η ατμόσφαιρα είναι ακόμα αποπνικτική και μαύροι καπνοί συνεχίζουν να αναδύονται από το σημείο του χτυπήματος. Μόνο μερικές μονάδες air condition προδίδουν ότι στο σημείο υπήρχε κτίριο. Από το υπόλοιπο κτίριο έχουν μείνει μόνο σίδερα και σπασμένες τσιμεντένιες πλάκες.
Η ατμόσφαιρα είναι ακόμα αποπνικτική και μαύροι καπνοί συνεχίζουν να αναδύονται από το σημείο του χτυπήματος της Τετάρτης. [Φωτ.: Αλεξία Καλαϊτζή]
Εκκρήξεις, συνθήματα και σίσα
Βλέποντας μαζεμένες τις κάμερες, υποστηρικτές της σιιτικής οργάνωσης ανέβηκαν πάνω στα συντρίμμια φωνάζοντας μιία φράση που έχει πει και ο ίδιος ο Χασάν Νασράλα: «Υπάρχουν δύο δρόμοι: ο δρόμος της ταπείνωσης και ο δρόμος της νίκης. Μακριά από εμάς η ταπείνωση».
Στη γύρω περιοχή ωστόσο παραμένουν κάποιοι κάτοικοι. «Κάθε βράδυ νιώθουμε σαν να γίνεται σεισμός», είπε ένας άνδρας. Ο Ιχάμ λόγω της εργασίας του σε ξενοδοχείο δεν μπορεί να αφήσει την Νταχίγια. Εστειλε τη γυναίκα και τα παιδιά του σε ασφαλές σημείο, σε σπίτι στα ορεινά της Βηρυτού, αλλά ο ίδιος πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει για να τους συντηρήσει. «Οταν έχω βραδινή βάρδια και έπειτα την πρώτη πρωινή δεν προλαβαίνω να πάω στο βουνό. Κάθομαι σπίτι. Δεν μπορώ όμως να κοιμηθώ. Καπνίζω σίσα για να ηρεμήσω. Χθες οι εκρήξεις ήταν δίπλα μας, πολύ δυνατές».
Μόνο μερικές μονάδες air condition προδίδουν ότι στο σημείο υπήρχε κτίριο. Από το υπόλοιπο κτίριο έχουν μείνει μόνο σίδερα και σπασμένες τσιμεντένιες πλάκες. [Φωτ.: Αλεξία Καλαϊτζή]
Μια πόλη μέσα στην πόλη
Η Νταχίγια αποτελεί μια πόλη μέσα στην πόλη. Οταν η υπόλοιπη Βηρυτός κοιμάται το βράδυ, η Νταχίγια σφυροκοπάται. Τα προάστια ήταν το επίκεντρο των επιθέσεων και στον πόλεμο του Λιβάνου με το Ισραήλ το 2006. Και τότε οι κάτοικοι άφηναν πανικοβλημένοι τις οικίες τους τη στιγμή που τα ισραηλινά πυρά κατεδάφιζαν ολόκληρα κτίρια.
Η Νταχίγια, που έχει και εκκλησίες εντός των ορίων της, είχε ξεκινήσει ως χριστιανική γειτονιά. Η σύσταση του πληθυσμού της άρχισε να αλλάζει όταν στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, και ειδικά μετά την εισβολή του Ισραήλ, βρήκαν σε αυτήν καταφύγιο πολλοί σιίτες από τον νότιο Λίβανο και την κοιλάδα Μπεκά. Η Χεζμπολάχ, που γεννιόταν την περίοδο εκείνη, βρήκε γόνιμο έδαφος στη συνοικία, η οποία μετατράπηκε σταδιακά σε προπύργιό της. Εκεί ήταν και το αρχηγείο του «Κόμματος του Θεού», που καταστράφηκε παντελώς στην επίθεση της Παρασκευής.
Η Νταχίγια, που έχει και εκκλησίες εντός των ορίων της, είχε ξεκινήσει ως χριστιανική γειτονιά. Η σύσταση του πληθυσμού της άρχισε να αλλάζει όταν στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, και ειδικά μετά την εισβολή του Ισραήλ, βρήκαν σε αυτήν καταφύγιο πολλοί σιίτες από τον νότιο Λίβανο και την κοιλάδα Μπεκά. [Φωτ.: Αλεξία Καλαϊτζή]
Οσοι έζησαν τον πόλεμο του 2006 θυμούνται ακόμα τη στιγμή που, με το που ανακοινώθηκε η κατάπαυση του πυρός, οι κάτοικοι της συνοικίας πήγαν με όποιο μέσο διέθεταν να δουν με τα μάτια τους τα σπίτια τους. Ακόμα και αυτοί που επέστρεψαν σε σπίτια χωρίς πόρτες ή παράθυρα προτίμησαν να κοιμηθούν ανάμεσα στα χαλάσμτα.
Την επιστροφή ονειρεύονται σήμερα πολλοί εκτοπισμένοι που νοικιάζουν δωμάτια ξενοδοχείων ή σπίτια και κάθε βράδυ, με κάθε έκρηξη, πετάγονται να δουν απέναντι τους καπνούς και τις φωτιές που αναδύονται από εκεί που ήταν η γειτονιά τους. «Στον πόλεμο του 2006 δεν είχαμε φύγει. Αυτό που ζούμε είναι χειρότερο».
