Money Review
Πριν από 62 χρόνια, το 1961 όλη η υφήλιος είχε μία απορία: Τι έκαναν 350 εκατομμύρια βελόνες χαλκού διασκορπισμένες στο διάστημα και γιατί οι ΗΠΑ, τις έριξαν εκεί;
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως όπως έγραφε το φύλλο της Καθημερινής στις 4 Νοεμβρίου εκείνου του έτους, «η αεροπορία εξακολουθεί δια την ανακάλυψιν των 350 εκατ. χάλκινων βελόνων αι οποίαι διεσκοπίσθησαν εισ το Διάστημα την 21ην Οκτωβρίου. Η αεροπορία ανεκοίνωσεν ότι διάφορα στοιχεία κατέδειξαν ότι η δέσμη των βελόνων απερρίφθη εκ του δορυφόρου Μίδας, συμφώνως προς τα σχέδια, αύται όμως δεν διεσπάρησαν και δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις περί του τι ακριβώς συνέβη».
Ο φόβος που οδήγησε τις βελόνες στο διάστημα
Τελικά διαπιστώθηκε πως οι βελόνες, ήταν μέρος του Project West Ford (επίσης γνωστό ως Westford Needles και Project Needles), μιας δοκιμής που πραγματοποιήθηκε από το Εργαστήριο Λίνκολν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης για λογαριασμό του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών το 1961 και το 1963 για τη δημιουργία μιας τεχνητής ιονόσφαιρας πάνω από τη Γη. Αυτό έγινε για να λυθεί μια σημαντική αδυναμία που είχε εντοπιστεί στις στρατιωτικές επικοινωνίες.
Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, όλες οι διεθνείς επικοινωνίες είτε γινόντουσαν μέσω υποθαλάσσιων καλωδίων επικοινωνίας είτε αναπηδούσαν από τη φυσική ιονόσφαιρα. Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών ανησυχούσε ότι οι Σοβιετικοί θα μπορούσαν να κόψουν αυτά τα καλώδια, αναγκάζοντας την απρόβλεπτη ιονόσφαιρα να είναι το μόνο μέσο επικοινωνίας με τις υπερπόντιες δυνάμεις.
Για να μετριάσει την πιθανή απειλή, ο Walter E. Morrow ξεκίνησε το Project Needles στο MIT Lincoln Laboratory το 1958. Ο στόχος του έργου ήταν να τοποθετήσει έναν δακτύλιο από 480.000.000 χάλκινες βελόνες σε τροχιά για να διευκολύνει την παγκόσμια ραδιοεπικοινωνία, κάνοντας τη Γη να μοιάζει με τον Κρόνο.
Μια πρώτη προσπάθεια ξεκίνησε στις 21 Οκτωβρίου 1961, κατά την οποία οι βελόνες απέτυχαν να διασκορπιστούν, όπως έγραφε και ο δημοσιογράφος της Καθημερινής. Το έργο ήταν τελικά επιτυχές με την εκτόξευση στις 9 Μαΐου 1963, με ραδιοφωνικές εκπομπές να μεταφέρονται από το τεχνητό δαχτυλίδι. Ωστόσο, η τεχνολογία τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε, εν μέρει λόγω της ανάπτυξης του σύγχρονου δορυφόρου επικοινωνιών και εν μέρει λόγω διαμαρτυριών από άλλους επιστήμονες.
Αρκεί να σημειωθεί ότι η Διεθνής Ακαδημία Αστροναυτικής θεωρεί το πείραμα ως τη χειρότερη σκόπιμη απελευθέρωση διαστημικών απορριμμάτων.
Αν και οι διασκορπισμένες βελόνες στο δεύτερο πείραμα απομακρύνθηκαν από την τροχιά μέσα σε λίγα χρόνια, μερικά από τα δίπολα που δεν είχαν αναπτυχθεί σωστά παρέμειναν ακόμα σε συστάδες, συνεισφέροντας σε μια μικρή ποσότητα των τροχιακών θραυσμάτων που παρακολουθούνται από το Γραφείο Προγράμματος Τροχιακών Συντριμμιών της NASA. Τον Απρίλιο του 2023, 44 συστάδες βελόνων μεγαλύτερες από 10 εκατ. ήταν ακόμα γνωστό ότι βρίσκονταν σε τροχιά.
