Του Πανίκου Κωνσταντίνου
Περίεργο μοιάζει, αλλά βάσει των δημοσκοπήσεων οι ποδοσφαιρόφιλοι σε όλη την Ευρώπη στην πλειοψηφία τους υποστήριξαν την Ισπανία στον τελικό του Γιούρο 2024. Αρκετοί δε, χάρηκαν την ήττα της Αγγλίας χωρίς καν να αισθάνονται ιδιαίτερη ικανοποίηση που το κατέκτησε η «La Roja». Οι λόγοι δεν είναι πάντα ποδοσφαιρικοί. Αν και η αφορμή είναι λόγω ποδοσφαίρου, άλλωστε για το Γιούρο μιλάμε. Γιατί όμως η Ισπανία ήταν περισσότερο συμπαθής σχεδόν σε όλη την Ευρώπη σε αντίθεση με την Αγγλία;
Έπαιζε για τη νίκη
Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει καθαρά με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Η Ισπανία ήταν μία ομάδα που ξεκίνησε το τουρνουά με σκοπό να κερδίσει τους αγώνες της, παίζοντας με ένα τρόπο ολόδικό της. Με τη δική της σχολή και τη φιλοσοφία του προπονητή της. Ο Λουΐς ντε λα Φουέντε είχε σηκώσει τον αντίστοιχο τίτλο τόσο με την Κ-19 (2015) όσο και με την Κ-21 της χώρας (2019). Μερικά παιδιά τα γνώριζε εδώ και χρόνια. Αξίζει να αναφερθεί πως ο Ογιαθάμπαλ, Όλμο και Φαμπιάν Ρουίθ ήταν στην ενδεκάδα και στον τελικό του Γιούρο Κ-21 το 2019, ενώ ο Μερίνο είχε περάσει ως αλλαγή. Μάλιστα, ο Όλμο αναδείχθηκε και πολυτιμότερος (MVP) του τουρνουά. Επίσης, με την ομάδα Κ-19 το 2015 το βασικό του δίδυμο στη μεσαία γραμμή ήταν οι Ρόδρι και Μερίνο.
Η Ισπανία φέτος σε αντίθεση με την Αγγλία και τις υπόλοιπες βαριές φανέλες (Γαλλία, Ιταλία και σε λιγότερο βαθμό η Γερμανία) αναζήτησε μέσα από μια μίξη παικτών, ένα στυλ διαφορετικό με εκείνο που είχε θαυμάσει ο πλανήτης την περίοδο 2008-2012 όταν και κατέκτησε δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ενδιάμεσα το παγκόσμιο κύπελλο (2010). Τότε στηρίχθηκε εν πολλοίς στους Τσάβι και Ινιέστα και στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα.
Φέτος προτίμησε ένα περισσότερο άμεσο επιθετικό στυλ, διότι πρώτα απ’ όλα δεν είχε τους ποδοσφαιριστές να υποστηρίξουν το Τίκι-Τάκα όμως, είχε ικανότατες μονάδες να αγωνιστούν στο ένας εναντίον ενός όπως ο Νίκο Ουίλιαμς που αναδείχθηκε MVP του τελικού και ο Γιαμάλ που αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης του τουρνουά. Δημιουργήθηκε μία ομάδα για να παράγει ποδόσφαιρο σε σχέση με τις λοιπές Μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που προσπαθούσαν να «κλέψουν» τις νίκες. Η επιθετικότητα και το στυλ ήταν ένας σοβαρός λόγος που η Ισπανία κέρδισε τους ποδοσφαιρόφιλους.
Ένα αστέρι γεννήθηκε
Δεν ήταν όμως ο μοναδικός. Ένας δεύτερος σημαντικός λόγος ήταν η περίπτωση του Λαμίν Γιαμάλ. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να ελκύονται από το «νέο», το «φρέσκο», από το «καινούριο». Όλα τούτα τα πρόσφερε ο Γιαμάλ κατά κύριο λόγο, και μετά ο Νίκο Ουίλιαμς. Η παρουσία ενός 17χρονου παρά κάτι, ήταν η τούρτα που έψαχνε ο Τύπος για να δημιουργήσει «stories». Ο Γιαμάλ γεννημένος στην Καταλονία. Η μητέρα του από την ισημερινή Γουϊνέα, ο πατέρας του από το Μαρόκο -ο οποίος είναι και μικρότερος από τον συμπαίκτη του Νάβας…
Ήταν κάτι που ο ποδοσφαιρικός πλανήτης είχε χρόνια να δει και με τα μεγάλα ποδοσφαιρικά αστέρια του παρελθόντος ως σχολιαστές αγώνων να εκφράζουν το θαυμασμό τους για το ταλέντο του. Ο Γιαμάλ μάλιστα, κατάφερε να περάσει τις εξετάσεις του σχολείου του κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της εθνικής Ισπανίας στο Γιούρο. Είναι πλέον κάτοχος του πτυχίου ESO, ένα ισπανικό εκπαιδευτικό δίπλωμα ισοδύναμο με τις εξετάσεις GCSE στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η οικονομική κρίση
Ένας τρίτος λόγος που ίσως ενίσχυσε την υποστήριξη της Ισπανίας στον τελικό του Γιούρο -που δεν είναι τόσο εμφανής αλλά περισσότερο ήταν στο συλλογικό ασυνείδητο μεγάλης μερίδας ανθρώπων του ευρωπαϊκού Νότου- ήταν και οι δυσκολίες που πέρασαν αυτοί οι λαοί κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης προ 15ετίας. Ακόμη και σήμερα χιλιάδες άνθρωποι ταλαιπωρούνται από τις συνέπειές της. Η Αγγλία δεν είχε τον ρόλο της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή κρίση, αλλά δεν παύει να είναι μια υπερδύναμη -στρατιωτική και οικονομική. Η απόφαση για αποχώρηση από το ευρώ έκανε αρκετούς Ευρωπαίους να νιώσουν προδομένοι από τη στάση της αγγλικής κυβέρνησης και δεν μπορούμε αυτά τα αισθήματα να τα διαχωρίσουμε επειδή μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο.
Θα μπορούσαμε, αν βάζαμε μόνο καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια, αλλά είπαμε εδώ πρόκειται για κάτι που δεν μπορεί ο νους να το ελέγξει. Ήρθε από μόνο του, ήταν μια μικρή σπρωξιά στο θυμικό τού κάθε ανθρώπου. Συν τα υπόλοιπα! Να λοιπόν τρεις λόγοι που οι φίλαθλοι, ακόμη και εκείνοι που δεν πολυασχολούνται με το άθλημα, στον τελικό στήριξαν Ισπανία. Ένα χαμόγελο έφυγε από τα χείλη τους και για τη νίκη της μίας αλλά και για την ήττα της άλλης. Στην Κύπρο βέβαια, υπάρχει άλλος ένας επιπλέον λόγος, πολιτικός, που έχει να κάνει με την περίοδο 1955-‘59.
Άλλο η Πρέμιερ Λιγκ
Πολλοί δε, από αυτούς που ικανοποιήθηκαν από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Ισπανία, σε λίγες εβδομάδες θα επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους απολαμβάνοντας την αγαπημένη τους Πρέμιερ Λιγκ. Γιατί όμως; Διότι ακριβώς η Πρέμιερ Λιγκ θα προσφέρει όλα όσα εκείνα η εθνική Αγγλίας δεν κατάφερε να δώσει στο τελευταίο Γιούρο. Ως ομάδα δεν έχει την ομορφιά και τη χάρη του πρωταθλήματός της, αν και διαθέτει εξαιρετικά ποιοτικούς παίκτες.
Η πλειοψηφία των φιλάθλων αναζητά το θέαμα, αναζητά εκείνη τη φούντωση… μια φλόγα στην καρδιά, που «τα τρία λιοντάρια» ενώ είχαν τις ικανότητες, δεν τις παρουσίασαν. Σ’ αντίθεση με εκείνο το 17χρονο παιδί που μέχρι φωτογραφίες τού Μέσι να τον κρατά αγκαλιά πάνω από την κολυμβήθρα είδαμε. Όλες τούτες οι εικόνες ήταν τόσο δυνατές που έγειραν την πλάστιγγα συναισθηματικά προς την Ισπανία, ξύπνησαν αναμνήσεις από την «ποίηση» που έδωσαν στον πλανήτη κάποτε ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Βίγια και σήμερα ο Γιαμάλ, ο Νίκο Ουίλιαμς, ο Ρόδρι... απέναντι στην πρόζα των Άγγλων, Γάλλων και Ιταλών.
