Του Πανίκου Κωνσταντίνου
Αποτελεί ένα από τα ανταγωνιστικότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, ίσως και παγκόσμια. Το κυπριακό πρωτάθλημα δεν είναι το καλύτερο, δεν είναι το πλουσιότερο, δεν είναι το σπουδαιότερο, δεν είναι το δημοφιλέστερο, ούτε το ποιοτικότερο. Είναι όμως μεταξύ των κορυφαίων σε ανταγωνισμό. Οι ομάδες που παλεύουν για τον τίτλο και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια, με μικρές μεταπτώσεις από χρόνο σε χρόνο, σχεδόν ισοδύναμες. Σήμερα μοιάζει η Πάφος και ο Άρης να υπερέχουν, αλλά αν κοιτάξει κάποιος τις βαθμολογίες των τελευταίων χρόνων και τις σουμάρει, τότε θα διαπιστώσει πως είναι όλες κοντά. Αυτό μεγαλώνει και τον βαθμό δυσκολίας που τυγχάνει να έχει κάποια όταν δεν είναι η χρονιά της. Οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά, πράγμα το οποίο ίσως αρκετοί δεν αντιλαμβάνονται και πιθανόν σε αυτούς να συμπεριλαμβάνονται και οι παράγοντες των ομάδων που απογοητεύονται τόσο πολύ στην πτώση της απόδοσης ή στο στράβωμα μιας σεζόν και προσπαθούν να κάνουν εκκαθάριση και αλλαγή στρατηγικής.
Τους χωρίζουν 11 βαθμοί
Λαμβάνοντας υπόψη τις βαθμολογίες των τελευταίων τεσσάρων χρόνων συν τους βαθμούς της φετινής χρονιάς μέχρι και τη 19η αγωνιστική, θα διαπιστώσουμε ότι τον πρώτο από τον πέμπτο τους χωρίζουν μόλις έντεκα βαθμοί. Και όσοι διερωτώνται ποια ομάδα έχει τους περισσότερους βαθμούς σε αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια είναι ο… Απόλλωνας. Ναι, η ομάδα στην οποία έχει ασκηθεί ίσως η περισσότερη πίεση για να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές. Προφανώς τα τελευταία χρόνια δεν διεκδικεί τον τίτλο, αλλά οι βάσεις και η δυναμική υπάρχουν.
Το θέμα δεν είναι ο Απόλλωνας αλλά ο έντονος συναγωνισμός που έχει δημιουργηθεί και μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε τη μεγάλη εικόνα και τον βαθμό δυσκολίας που έχει ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος να ξεπεράσει έναν άλλο. Τα προβλήματα ξεκινούν μέσα από μία ήττα σε ντέρμπι ή σε συνεχόμενες αποτυχίες για κάποιο διάστημα. Όμως είναι ποδόσφαιρο, είναι αθλητισμός και όλες οι ομάδες ή μάλλον τουλάχιστον πέντε-έξι ομάδες στο κυπριακό πρωτάθλημα εμφανίζονται λίγο πολύ ισοδύναμες την τελευταία πενταετία.
Φέτος προηγείται η Πάφος ,αλλά πέρσι ήταν ο ΑΠΟΕΛ. Πρόπερσι ήταν ο Απόλλωνας, πριν τρία χρόνια ο Άρης. Πριν τέσσερα χρόνια η Ομόνοια… και όλο αυτό το διάστημα η ΑΕΚ τερμάτισε δύο φορές στη δεύτερη θέση.
Οι ανερχόμενες δυνάμεις
Σε αυτή τη «δέσμη» ομάδων απουσιάζει ο Άρης επειδή έχει λιγότερα παιχνίδια, αφού ανέβηκε στην Α’ κατηγορία τη σεζόν 2021- 22. Για τον οποίο, μπορούμε να σημειώσουμε πως στην Α’ κατηγορία έχει κατακτήσει τους περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλη ομάδα. Μαζί με την Πάφο θεωρούνται οι ανερχόμενες δυνάμεις του ποδοσφαίρου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα κυριαρχήσουν μόνο οι συγκεκριμένες δύο. Εκτός και αν στη βιασύνη τους άλλοι σύλλογοι προκαλέσουν, χωρίς να το επιδιώξουν βέβαια, τόση μεγάλη αναταραχή που δεν θα τους επιτρέψουν οι συνθήκες να επιστρέψουν σύντομα ξανά στο προσκήνιο.
Κοιτάζοντας την ειδική βαθμολογία και συνυπολογίζοντας τους βαθμούς που κατέκτησαν οι πρώτες πέντε ομάδες μας από την σεζόν 2020-21 μέχρι και τη 19η αγωνιστική του φετινού πρωταθλήματος διαπιστώνουμε του λόγου το αληθές. Ότι δηλαδή μια πεντάδα ομάδων είναι κοντά σε βαθμούς μετά από τόσα χρόνια και σχεδόν τα πάντα κρίνονται από μικρά, μικρά πράγματα, γεγονός που ίσως δεν έχει να κάνει τόσο με λανθασμένες πολιτικές αλλά περισσότερο από τη φύση του αθλήματος. Τη μια φορά η μπάλα θα πάει δοκάρι μέσα και την άλλη δοκάρι έξω. Τόσο απλό. Ελλοχεύει ο κίνδυνος, όμως, η διοίκηση που θα χάσει την ψυχραιμία, σε μια ποδοσφαιρική περίοδο, στην προσπάθειά της να διορθώσει πράγματα, στο τέλος να τα τουμπάρει και να την πάρει από κάτω.
Αχρείαστες ριζικές αλλαγές
Χρειάζεται να αλλάξεις προπονητή, χρειάζεται να κάνεις μεταγραφές, χρειάζεται να προσπαθήσεις μέσα από μικρές διαφοροποιήσεις να βελτιώσεις τα πράγματα. Όμως οι συχνές αλλαγές προπονητών, οι μαζικές προσθέσεις και αφαιρέσεις ποδοσφαιριστών ή οι μεγάλες αλλαγές στην πολιτική των συλλόγων μπορεί να φέρουν αντίθετα αποτελέσματα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και το οικονομικό κομμάτι παίζει ρόλο. Ομάδες με μεγάλους προϋπολογισμούς έχουν την ευκαιρία να «χώσουν» πιο εύκολα τα λάθη τους. Ομάδες με λιγότερα χρήματα οφείλουν να είναι περισσότερο προσεκτικές και παραπάνω οργανωμένες. Δεν είναι τόσο εύκολο κάποιος να προβλέψει αν στο μέλλον δημιουργηθούν, για παράδειγμα, συνθήκες όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες στην Ευρώπη, με δύο ομάδες το πολύ τρεις να διεκδικούν τον τίτλο κάθε χρόνο, αλλά τουλάχιστον στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια τα αποτελέσματα και η εικόνα του πρωταθλήματος μας δείχνει να είναι από τα δυσκολότερα, συναρπαστικότερα και ανταγωνιστικότερα που υπάρχουν.
Ίσως μάλιστα αν γίνει περισσότερο επαγγελματικό στα θέματα δομής, κυρίως στη λειτουργία της Ομοσπονδίας αλλά και των ομάδων-εταιρειών, στα θέματα υποδομής των αθλητικών χώρων, αφού αρκετές δεν έχουν γήπεδο και πολλά γήπεδα δεν διαθέτουν καν τα βασικά, όπως ο απαραίτητος φωτισμός για τις ανάγκες της τηλεόρασης και του VAR. Ομάδες Α’ κατηγορίας δεν έχουν το δικό τους γήπεδο με αποτέλεσμα να αγωνίζονται μακριά από την έδρα τους, και κάποιες δεν έχουν καν αθλητικά κέντρα προπονήσεων. Αρκετές, επίσης, δεν επενδύουν στις Ακαδημίες τους έτσι ώστε να εκπαιδεύσουν και να αναπτύξουν τον Κύπριο ποδοσφαιριστή, ούτε νοιάζονται για τον Κύπριο οπαδό αφήνοντας τα θέματα βίας μόνο στην Αστυνομία. Αν μπορούσαν λοιπόν να λειτουργήσουν και σε αυτά τα θέματα περισσότερο επαγγελματικά, τότε πιθανόν τα έσοδά τους και οι χορηγίες τους να ήταν περισσότερα.
