Του Ονασαγόρα
Ο Νίκαρος, σε μια σημαντική συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Καθημερινή, λέει πως θεωρεί τον Χριστοδουλίδη συνεχιστή του έργου του, μα δεν μάθαμε ακόμη αν ο νεαρός Νίκος αυτό το έχει εκλάβει σαν κομπλιμέντο. Ούτε μάθαμε την αντίδραση του Νικόλα, που όπως όλοι γνωρίζουμε ποτέ δεν έτρεφε και ιδιαίτερη εκτίμηση στα έργα και τις ημέρες της διακυβέρνησης Νίκαρου.
Ο Αναστασιάδης εξέφρασε και το παράπονο πως η παρούσα Κυβέρνηση οικειοποιείται έργα που οι αποφάσεις για την υλοποίησή τους είχαν ληφθεί επί δικής του διακυβέρνησης. Δεν μάθαμε αν εννοούσε και έργα μαμούθ, όπως για παράδειγμα του Βασιλικού ή της μαρίνας και του λιμανιού της Λάρνακας.
Θεωρώ τον Νίκο Χριστοδουλίδη συνεχιστή των πολιτικών μου. Νίκος Αναστασιάδης
Μια πολύ έντονη ανησυχία, που κάποιοι θα περιέγραφαν και σαν πανικό, έσπειρε στα απορριπτικά κόμματα της Συγκυβέρνησης -και στον κύριο Κολοκασίδη που το ομολογησε τηλεοπτικά- η συνέντευξη Χριστοδουλίδη στον Άλφα. Η αλήθεια είναι πως ο νεαρός μας Νίκος και πάλι μας έστειλε αδιάβαστους και κατάφερε -είτε το επεδίωκε είτε όχι- να μας μπερδέψει.
Είναι πια σαν να μετατρέπεται τη μια μέρα στον Αναστασιάδη που στήριζε το Ανάν και την άλλη στον Τάσσο που το απέρριπτε κλαίγοντας. Αμφιταλαντευόμενος κι απρόβλεπτος περισσότερο από Δόκτωρ Τζέκιλ και Χάυντ. Αναμένουμε όλοι με αγωνία να δούμε που θα σταθεροποιηθεί.
Φυσικά, επειδή όσα είπε στη συνέντευξη, με αξιοθαύμαστη αυτοκριτική θα έλεγα, θορύβησαν μερίδα διχοτομιστών -έχουν κι αυτοί ψήφο και δεν πρέπει να κακοκαρδίζουμε κανένα- την επομένη φρόντισε να κάνει τις αναμενόμενες υπερ πατριωτικές δηλώσεις του στυλ «δεν παραδίδω σπιθαμή εδάφους» ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι, είτε είναι οπαδοί της λύσης, οπαδοί της διάλυσης ή οτιδήποτε άλλο ενδιάμεσο. Πάνω από όλα να είναι everybody happy, right?
Αύριο η Στήλη θα επιχειρήσει ανάλυση της ιστορικής αυτοκριτικής του Προέδρου. Ο λόγος της καθυστέρησης είναι πως βλέπω και ξαναβλέπω τη συνέντευξη αλλά ακόμη δεν συνήλθα από τις -τολμηρές ομολογουμένως- παραδοχές του Γεροσκηπιανού μας
Φίλος, που εκτιμώ, με ρωτούσε τις προάλλες γιατί μερικοί χάρηκαν για την καταδίκη του γνωστού «φίλου της Κύπρου». Δεν γνωρίζω αν συνέβη κάτι τέτοιο, έχω όμως μια άλλη -πιο φλέγουσα- απορία: Γιατί κάποιοι στεναχωρήθηκαν που ένας διεφθαρμένος επιτέλους καταδικάστηκε; Διότι το όνομα του συγκεκριμένου είχε εμπλακεί πολλές φορές στο παρελθόν σε θέματα διαφθοράς κι ας ξεγλιστρούσε απ τα πλοκάμια του νόμου. Η γιαγιά μου έλεγε «η κούζα πάει πολλές φορές στη βρύση, αλλά κάποια φορά σπάζει». Νομοτελειακή λαϊκή σοφία. Θα έπρεπε μήπως να προσευχόμαστε να μην καταφέρουν να τον πιάσουν ποτέ ώστε να συνέχιζε εσαεί να μας πουλά φιλία με το αζημίωτο; Δεν μας φτάνουν οι ντόπιοι απατεώνες; Δόξα τω Θεώ, έχουμε αρκετούς. Τί χρειαζόμαστε τους ξένους; Να μην ξεχνάμε πως πρέπει πάντα να στηρίζουμε «τα δικά μας παιδιά»! Και σας βεβαιώ πως για όσο καιρό έχουμε χρυσά κλειδιά να δίνουμε, θα υπάρχουν και οι χρυσοχέρηδες να τα παραλαμβάνουν.
