Του Ονασαγόρα
Ομολογώ πως ακούγοντας την εκπομπή της Μαρίνας Οικονομίδου, Πολιτικά Αλλιώς, δεν περίμενα να ακούσω από τον Μιχάλη Σοφοκλέους τον χαρακτηρισμό «σφουγκοκωλάριοι» και μάλιστα για το ίδιο του το κόμμα, το ΔΗΣΥ. Ανέτρεξα αμέσως στα λεξικά και δείτε τι βρήκα σαν ερμηνεία του ασυνήθιστου αυτού προσδιορισμού: στην αρχαία εποχή ήταν λέει τίτλος τιμής (!!!) αφού έτσι έλεγαν τα άτομα της αυλής που ήταν επιφορτισμένα με το καθήκον του καθαρισμού των οπίσθιων του βασιλιά ή της βασίλισσας.
Μια χαρά τους βρίσκω. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
Ο ΔΗΣΥ συμπεριφέρθηκε σαν σφουγκοκωλάριος της εξουσίας. Μιχάλης Σοφοκλέους.
Στη σημερινή εποχή όμως ο χαρακτηρισμός σφουγκοκωλάριος παίρνει άλλη, πολύ υποτιμητική, σημασία: είναι το άτομο που μετατρέπεται σε ρουφιάνο ή χαμάλη ατόμου που βρίσκεται σε θέση εξουσίας. Και φαντάζομαι αυτόν τον μεταφορικό χαρακτηρισμό είχε υπόψιν ο Σοφοκλέους και όχι τον κυριολεκτικό. Εξάλλου, το ευγενές επάγγελμα του σκουπίσματος βασιλικών οπίσθιων εξέλειψε με την ανακάλυψη του χαρτιού υγείας.
Ποιους άραγε φωτογράφισε με τον εν λόγω χαρακτηρισμό; Αναφερόταν άραγε και σε μέλη της σημερινής ηγεσίας; Τί ακριβώς ήθελε να πει ο ποιητής; Σε κάθε περίπτωση η ατάκα συζητήθηκε πολύ, ενώ μόνο τυχαίο δε ήταν το ότι οι συμπαθείς σφουγκοκωλάριοι είχαν ακμάσει στο Βυζάντιο, όπου οι ίντριγκες και οι μηχανορραφίες ήταν σε καθημερινή διάταξη. Και λέγοντας αυτό δεν εννοούμε πως υπάρχουν ίντριγκες και μηχανορραφίες στο σημερινό ΔΗΣΥ. Ονόματα δε λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε.
Η ατάκα περί σφουγκοκωλάριων προξένησε τόση αίσθηση που σχεδόν επισκίασε τις διεργασίες για το Κυπριακό στη Γενεύη. Πέρασαν οι εποχές που οι αφελείς ιθαγενείς πίστευαν πως πραγματικά πάμε σε αυτές τις συναντήσεις για να βρούμε λύση. Τώρα πια όλοι οι έχοντες ελάχιστο στοιχειώδη δείκτη νοημοσύνης αντιλαμβάνονται πως συνομιλούμε για να διασφαλίσουμε το μέλλον των συνομιλιών, δηλαδή των νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν ατέρμονων συζητήσεων.
Οι λόγοι πολλοί και όχι μόνο τα ταξίδια σε τόπους μαγικούς και προορισμούς ακριβούς, όπως για παράδειγμα η Γενεύη. Είναι πολλοί αυτοί που δουλεύουν -και μας δουλεύουν- στο Κυπριακό. Τί θα απογίνουν αν παρ ελπίδα επέλθει λύση; Μακριά από εμάς αυτοί οι κίνδυνοι του αγνώστου, μιας και είμαστε και λίγο της φιλοσοφίας «μη μου τους κύκλους τάραττε» ή πιο κυπριακά «κρύψε να περάσουμε».
Κλείνω με αυτό που τόσο εύστοχα είχε πει ο Γεώργιος Σουρρής: οι Έλληνες πολιτικοί έχουν μονίμως ως επάγγελμα τη σωτηρία της πατρίδας. Για αυτό και αποφεύγουν επιμελώς να την σώσουν. Μετά τη σωτηρία δεν θα έχουν επάγγελμα!
