Του Ονασαγόρα
Όπως και στα μονοπώλια και ολιγοπώλια όπου δημιουργείται μια υπεροψία σε αυτούς που το έχουν, ενώ δημιουργούνται ίντριγκες στις οικογένειες των εταιρειών ποιος θα επιβληθεί και διαδεχθεί, έτσι και στον ΔΗΣΥ, έχοντας το μονοπώλιο πως μόνο αυτοί ξέρουν να κυβερνούν, άρχισαν να σφάζονται εκ των έσω. Πρώτα απ’ όλα οι δύο επιχειρηματικές ουπς πολιτικές, οικογένειες, Αναστασιάδη και Νεοφύτου. Ακολούθως οι επίγονοι και πάει λέγοντας. «Όσο όμως η Λευκωσία λούζεται στον Πρωταρά θα κυβερνούν οι Δίπλαροι, οι Τρούλλοι, οι καλογήροι και η Αργάκα...», μου είπε με νόημα παλαιός συναγερμικός της εποχής Κληρίδη.
Όταν ξυπνήσει η Λευκωσία θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Αν υπάρχουν όμως πράγματα μέχρι τότε. Αλλιώς γάλα τριαντάφυλλο μέχρι να κλείσει το μαγαζί.
Νομίζαμε πως η σύμβαση με τους Κινέζους για το τερματικό στο Βασιλικό θα τερματιζόταν αφού μας παρέδιδαν το πανάκριβο πλοίο Προμηθέας, το οποίο έχουμε ουσιαστικά πληρώσει. Τελικά οι Κινέζοι αποχωρούν μονομερώς κι όταν ερωτώνται για το μονάκριβό μας καραβάκι κάνουν τους «Κινέζους». Πολύ φοβάμαι πως ο Προμηθέας μας θα καταλήξει Τιτανικός. My heart will go on…
Για να μη γίνω Επιμηθέας, και να βγάλω τα συμπεράσματα μετά το γεγονός, σας είχα προβλέψει επακριβώς τι θα γινόταν με τον Προμηθέα. Κι ας προσπαθούσε φιλότιμα η κυβέρνηση να μας καθησυχάσει, μιλώντας για Plan Β, που μακάρι να υπάρχει αλλά πολύ το αμφιβάλλω. Και ελπίζω, αν όντως υπάρχει Plan B, να μην είναι ακόμη χειρότερο από ό,τι αποδείχτηκε το Plan A. Για κάθε ενδεχόμενο λοιπόν, ας έχουμε έτοιμο και ένα Plan C. Ευτυχώς, έχει πολλά γράμματα το αγγλικό αλφάβητο.
Είναι φαίνεται η μοίρα των «έργων μαμούθ» στην Κύπρο. Να εξαφανίζονται όπως έπαθαν και τα πραγματικά μαμούθ. Κι ας τα πληρώνουμε και με το παραπάνω αυτά τα εσαεί προβληματικά έργα. Τώρα, όσο τραγικό και αν ακούγεται, τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση όσοι ήθελαν η Κύπρος να παραμείνει δέσμια του μαζούτ. Διότι, όπως λέει και η γνωστή ατάκα «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη».
Πολλές όμως είναι και οι πιέσεις –σε βαθμό που κάνουν καχύποπτους ακόμη και τους πιο καλόπιστους– για το Great Sea Interconnector, ακόμη ένα περιβόητο «έργο μαμούθ», ή καλύτερα «έργο φάλαινα», αφού θα είναι υποθαλάσσιο. Τώρα θα μου πείτε, αφού τα κάναμε θάλασσα σε έργα της ξηράς, δεν θα τα κάνουμε θάλασσα σε έργο υποθαλάσσιο; Good question.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ, άλλο δεν σκέφτομαι, το νου μου τρώγει αυτή η σκέψη. Με τον γνωστό στίχο του Καβάφη συνδέω την –τραγική από πολλές απόψεις– απορία μου: σε μια χώρα που δεν καταφέραμε ακόμη να λύσουμε το πρόβλημα με το χαλλούμι, πώς αναμένουμε να φτιάξουμε έργα μαμούθ, ή να λύσουμε το Κυπριακό;
Εμφανώς στενοχωρημένη την περασμένη εβδομάδα η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, παρά την πανηγυρική επανεκλογή της στη θέση της προέδρου της Κομισιόν. Οι φίλοι της την πίεζαν να τους αποκαλύψει την ανεξήγητη κατάθλιψή της, μα αυτή αρνείτο πεισματικά. Τελικά δεν άντεξε και τους το εκμυστηρεύτηκε: στενοχωρήθηκε που ο Φειδίας δεν την ψήφισε. Της ευχόμαστε να το ξεπεράσει.
Διαβάζω πως ο Φαίδωνας πήρε πίσω το Χρυσό Κλειδί που είχε δώσει στον Αμερικανό γερουσιαστή Μενέντεζ μετά την καταδίκη του για διαφθορά! Πώς όμως; Του γράψαμε «send golden key back to Paphos» και μας το επέστρεψε με courier; Wow!
