Του Ονασαγόρα
Το αν θα υπάρχουμε σαν χώρα σε μερικά χρόνια δεν είναι βέβαιο, αλλά θεωρείστε πέρα από σίγουρο ότι για όσο καιρό υπάρχουμε δεν θα πλήξουμε ποτέ! Εκτός λοιπόν από τη δημόσια διαμάχη μεταξύ Αναστασιάδη και Χατζηκωστή, με τη διάψευση της διάψευσης και τις αναφορές περί ρεκόρ διαψεύσεων, είχαμε ακόμη ένα δημόσιο καβγαδάκι τις τελευταίες μέρες: Χριστόφορος Τορναρίτης , άλλως Νεβερσαρεντερ, ενάντια σε Οδυσσέα Μιχαηλίδη, άλλως γενικό ελεγκτή. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Λευκωσίας κατηγόρησε τον κύριο Μιχαηλίδη για διπλοπροσωπία, αυταρχισμό και εκδικητικότητα ενώ κάποιες από τις αναρτήσεις του εμπεριείχαν αισχρά υπονοούμενα.
Το πιο ενδιαφέρον, ή αν θέλετε το πιο ανησυχητικό, είναι που ο Χριστόφορος χαρακτήρισε σε αρκετές από τις αναρτήσεις του τον γενικό ελεγκτή σαν πρώην φίλο του. Διάφοροι συνειρμοί φέρνουν στο μυαλό μια γνωστή παροιμία που έλεγε συχνά η μακαρισμένη γιαγιά μου: «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Και βέβαια ο Χριστόφορος είναι γνωστός: λίγο ιδιόρρυθμος, λίγο εκκεντρικός, λίγο πίκλα με τζατζίκι, λίγο από όλα. Ο Γενικός Ελεγκτής όμως έπρεπε να είναι διπλά και τριπλά προσεκτικός με ποιους συναναστρέφεται και τι τους λέει -και ακόμη περισσότερο στο τι τους γράφει σε μηνύματα- καθότι δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του αλλά ένα πολύ σημαντικό θεσμό. Η δημόσια αυτή αντιπαράθεση άφησε εκτεθειμένους και τους δύο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο κύριος Νέβερσαρέντερ δεν κατέχει πολιτειακό αξίωμα σε αντίθεση με τον κύριο Μιχαηλίδη.
«Η βία είναι μια μορφή βλακείας», Πωλ Βαλερύ
Το υπουργικό συμβούλιο σε σύσκεψη του για τη βία στα γήπεδα αποφάσισε μεταξύ άλλων τη διενέργεια αλκοτέστ και ναρκοτέστ σε συγκεκριμένους φιλάθλους. Αλληλούια. Μια θετική -όσο θετικά θα είναι και τα τεστ- εξέλιξη που έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν. Σε άλλα προτεινόμενα μέτρα βλέπουμε και αναφορά σε στέρηση δικαιώματος εισόδου στο γήπεδο σε όσους προβαίνουν σε βίαια επεισόδια και βανδαλισμούς. Γιατί όμως να συζητείται μόνο η στέρηση του δικαιώματος εισόδου στα γήπεδα; Θέλετε κύριοι πραγματικά να εξαλείψετε αυτό το αρρωστημένο φαινόμενο; Τότε η λύση είναι πολύ πιο απλή από όσο νομίζετε: βάλτε κάποιους φυλακή. Ναι, φυλακή, και μάλιστα για πολλά χρόνια. Οτιδήποτε άλλο σας βεβαιώνω πως δεν πρόκειται να έχει ιδιαίτερα αποτελέσματα. Την λέξη φυλάκιση δεν την είδα πουθενά στα μέτρα που εξήγγειλε η Υπουργός Δικαιοσύνης έτσι επιτρέψετε μου να μην είμαι πολύ αισιόδοξος για την αποτελεσματικότητά τους.
Διαβάζω πως ελληνοκύπριοι φοιτητές, κρατώντας ελληνικές σημαίες -σημειώστε το αυτό γιατί έχει τη σημασία του στα μάτια της διεθνούς κοινότητας από την οποία προσμένουμε βοήθεια- αποδοκίμασαν τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Τατάρ σε πρόσφατη επίσκεψή του στο Λονδίνο. Ναι, πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο με τον οποίο θεωρητικά θα παρακαθίσουμε σύντομα σε συνομιλίες για πιθανή λύση του κυπριακού. Κατά πόσο αυτού του είδους οι «ηρωικές» ενέργειες και «ηρωικές» αποδοκιμασίες προσφέρουν κάτι θετικό στην εθνική υπόθεση το αφήνω στην κρίση του καθενός.
Μήπως έφτασε η στιγμή να γίνουμε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να ομολογήσουμε ότι κατά βάθος δεν θέλουμε καμία λύση; Ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα πάντα για να σαμποτάρουμε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο; Λέω, μήπως; Διότι πολλές ενέργειες μας αυτό δείχνουν και η Ευρώπη μάλλον έχει αντιληφθεί -εδώ και χρόνια- τις κουτοπονηριές μας. Κρίμα…
