Διαδικτυακή λάσπη

Από την πρώτη στιγμή που είδε το φως της δημοσιότητας η καταγγελία κατά του Αλέξη Γεωργούλη για βιασμό και σωματική βλάβη, οι γνωστές φυλές του διαδικτύου οργανώθηκαν ξεκινώντας ένα πόλεμο λάσπης και ανακριβειών με το κύριό τους επιχείρημα να είναι ότι πίσω από την καταγγελία της Χρονοπούλου κρύβονται προεκλογικές σκοπιμότητες. Σειρά δημοσιευμάτων σε διαδικτυακά κυρίως ΜΜΕ ξεκίνησαν να δημοσιοποιούν τα στοιχεία της καταγγέλλουσας, τα οποία συνόδευαν με φωτογραφίες από τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσής της με τίτλους «Αυτή είναι η…». Ο καταιγισμός άρθρων, ανυπόστατων σχολίων και ο διαδικτυακός πετροβολισμός ανάγκασαν την Ελένη Χρονοπούλου να τοποθετηθεί μέσω ανάρτησης στο Facebook, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε ότι, η καταγγελία έγινε το 2020, για τρία χρόνια επέλεξε να χειρίζεται το θέμα μόνο με τους δικηγόρους της χωρίς να ενημερώσει κανέναν άλλον ούτε και την οικογένειά της και ότι «η διαρροή του ονόματός μου έγινε προφανώς χωρίς τη συναίνεσή μου και αποτελεί από μόνη της μια σοβαρότατη παραβίαση της ιδιωτικότητάς μου αλλά και της ποινικής διαδικασίας».

Σε ό,τι αφορά τα ΜΜΕ και το επάγγελμά μας θα έπρεπε σε τέτοιου είδους περιπτώσεις να λειτουργούμε με τρόπο που να δημιουργούμε τις συνθήκες ώστε τα θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών να ενθαρρύνονται να μιλούν και να προβαίνουν σε καταγγελία. Η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας καμουφλαρισμένη κάτω από τον μανδύα της «ενημέρωσης» επαναθυματοποιεί τα θύματα και τα εξαναγκάζει να ανασύρουν από τη μνήμη τους γεγονότα τραυματικά τόσο για τα ίδια, όσο και για τους οικείους τους. Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι ούτε η τελευταία (δυστυχώς) που τέτοιου είδους καταγγελίες θα θυσιαστούν στον βωμό των κλικ και της τηλεθέασης. Επιβάλλεται να δημιουργηθεί κουλτούρα που να μην προσεγγίζει τα συγκεκριμένα θέματα με μια «light» οπτική, αλλά με τρόπο που να είναι στιβαρός και υποβοηθητικός ως προς την ανάδειξη της αλήθειας. Μια οπτική η οποία στήνει στον τοίχο το θύμα και προβάλλει ένα σωρό αχρείαστες πληροφορίες για την προσωπική του ζωή από το πού πήγε, τι έφαγε, τι φόρεσε, πώς πέρασε το Πάσχα, πόσες σχέσεις είχε, καταστρατηγεί ουσιαστικά κάθε έννοια της προστασίας των προσωπικών δεδομένων αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από την ουσία του ζητήματος που είναι η κακοποίηση. Τα ευαίσθητα θέματα απαιτούν ευαίσθητους χειρισμούς και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που απουσιάζει από την δημοσιογραφία των «Νέων» Μέσων.

Από την άλλη, τα fake news και τα χυδαία σχόλια στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαδίδονται με τέτοια ταχύτητα, κατακλύζοντας διαδικτυακούς τοίχους, δημιουργώντας ένα κλίμα τοξικότητας, μετατρέποντας το θύμα σε θύτη. Οι «ψόφοι», τα «ανάθεμα» και το κλίσε ότι «κάτι πρέπει να έκανε και αυτή» οδηγούν σε μια περιρρέουσα ξεπλύματος του θύτη.

«Το έκανε για προεκλογικούς λόγους» γράφουν, με το δικαστήριο των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης να αποφασίζει και να αποκλείει κάθε πιθανότητα να είναι όντως θύμα βιασμού και σωματικής βλάβης. Ως κοινωνία αντανακλαστικά οφείλουμε να στρέφουμε την προσοχή μας στο άτομο που προβαίνει στην καταγγελία και όχι μέσα από θεωρίες συνωμοσίας να προσπαθούμε να αθωώσουμε τον θύτη. Άλλωστε, η απονομή δικαιοσύνης δεν ήταν, ούτε και θα είναι, δουλειά κανενός διαδικτυακού χώρου.
Τα θύματα σεξουαλικής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής κακοποίησης πρέπει να νιώθουν ασφάλεια για να μπορέσουν να προβούν σε καταγγελία και η δημιουργία αυτού του αισθήματος είναι ευθύνη όλων. Το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, ειδικά μετά τη δημοσιοποίηση περιπτώσεων και τις επώνυμες καταγγελίες στον χώρο του θεάματος και της πολιτικής, που στις πλείστες των περιπτώσεων πήραν μορφή χιονοστιβάδας, στέλνοντας ενώπιον της δικαιοσύνης άτομα πέρα κάθε υποψίας. Δυστυχώς, υπάρχει αρκετός δρόμος ακόμη μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου ισχυρά να νιώθουν τα θύματα και όχι οι θύτες, όπου η κοινωνία, οι αρχές και τα ΜΜΕ δεν θα προσεγγίζουν με δυσπιστία την καταγγελία, αλλά θα στηρίζουν και θα απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.