Κυριακή πρωί, λίγο μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και στον καφενέ του μικρού ορεινού χωριού, στήθηκε ένα πραγματικό γλέντι, ένα συμπόσιο στη μνήμη των τεθνεώτων. Μια συνήθεια η οποία χάνεται στα βάθη των αιώνων και καταγράφεται από αρχαίους συγγραφείς. Ζιβανία, κρασί, καφέδες, ταχινόπιττες, ελιόπιττες, τυρόπιττες, ριζόγαλα, φρούτα εποχής και πολλά γλυκίσματα. Όλα προσφορά των συνδαιτυμόνων του πνευματικού συμποσίου της πίστεως, το οποίο ενώνει μυστικά τους ζώντες με τους κεκοιμημένους, τους ανθρώπους με τον Θεό και τελικά κατεβάζει για λίγες στιγμούλες τον παράδεισο στη γη. Σιγανά και ταπεινά, όλα αυτά τα μικρά και άσημα αποτελούν το καλύτερο αντίδοτο στη θλίψη και την κατάθλιψη, αφού το φαγητό και η καλή παρέα «έξω βάλλουν» την καταραμένη μοναξιά και τη δαιμονιώδη θλίψη.
...
