Οκτώ δημιουργοί στην Πλατφόρμα Χορογραφίας

Η 22η Πλατφόρμα Χορογραφίας Κύπρου την Κυριακή 13 Νοεμβρίου στο Θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό, με τη συμμετοχή οκτώ χορογράφων και μιας πλειάδας συνεργατών τους ο σύγχρονος χορός θα έχει την τιμητική του. Οκτώ καλλιτεχνικές δουλειές που αναδεικνύουν όχι μόνο τον χορογραφικό πλούτο της χώρας, αλλά και ενδιαφέρουσες κοινωνικές θεματικές, οι οποίες απασχολούν τον καθένα και την καθεμία από εμάς. Εμείς, με αφορμή το έργο που θα παρουσιάσουν οι καλλιτέχνες τους ζητήσαμε να μας απαντήσουν σε μία μόνο ερώτηση, που σχετίζεται με τη θεματική της δουλειάς τους.

Οι καλλιτέχνες απαντούν

 Η Λία Χαράκη παρουσιάζει το «Channels» και μέσα από την παράστασή της αναζητεί την ισορροπία, που μοιάζει να είναι ακατόρθωτη... Ρωτώ τη Λία Χαράκη, λοιπόν, αν μπορούμε να ισορροπήσουμε σε αυτόν τον ανισόρροπο κόσμο; Η Λία μού απαντά: «Πώς μπορούμε να ισορροπήσουμε σε αυτόν τον ανισόρροπο κόσμο; Δεν ξέρω αλλά μπορώ να μοιραστώ τι κάνω εγώ στην καθημερινότητά μου. Κάνω προσωπικές τελετουργίες που με φέρνουν σε επαφή, αποδοχή και απόλαυση με τα διαφορετικά μου σώματα (υλικό, συναισθηματικό, νοητικό, πνευματικό). Τελετουργίες όπως βρίσκοντας τον χρόνο ν’ αναπνέω ξαπλωμένη στο πάτωμα και να ηχώ, επαφή με τη φύση, τη δημιουργία, τον κόπο να συναναστρέφομαι με άλλους, την τελετουργία του να γεύεσαι, να μυρίζεσαι, να ακούς και να αφουγκράζεσαι τη ζωή χωρίς να παίρνεις καμία στιγμή της ως δεδομένη».

Η Λία Χαράκη παρουσιάζει το «Channels» και μέσα από την παράστασή της αναζητεί την ισορροπία, που μοιάζει να είναι ακατόρθωτη...

Η Σαμάνθα Μωυσή παρουσιάζει το «Gray beats my soul» και θεωρεί πως οι άνθρωποι τείνουν να καταστρέφουν αυτόματα τις δικές τους δημιουργίες, σαμποτάροντας τον εαυτό τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν και τη ρωτάω: Γιατί ο άνθρωπος αρέσκεται να σαμποτάρει τον ίδιο του τον εαυτό; Η απάντησή της Σαμάνθας είναι: «Δεν νομίζω να μας αρέσει απαραιτήτως να σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας, παρ’ όλα αυτά είναι επιλογή και κάποτε γίνεται ασυνείδητα. Αρχικά, ο ορισμός του “σαμποτάρω” είναι όταν βάζω εμπόδια στο έργο μου ή τη δημιουργία κάποιου. Είναι όταν εγκαταλείπεις την προσπάθειά σου. Γιατί γίνεται αυτό; Ίσως επειδή υπάρχει ο φόβος της απόρριψης που μας κάνει ευάλωτους. Ίσως είναι και ο φόβος της ίδιας της επιτυχίας και του “Happy end” που στη ζωή δεν υπάρχει. Είναι μια ψευδαίσθηση. Η ζωή κυλάει ασταμάτητα με χαρούμενες και δυσάρεστες στιγμές. Σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας γι’ αυτή την επιθυμία του ευτυχισμένου τέλους, γιατί δεν θέλουμε να τερματίσει και γιατί δεν ξέρουμε τη συνέχεια.

Πιστεύω ότι κάποιες φορές ανεβάζουμε τον πήχη ψηλότερα και από τα όριά μας, με αποτέλεσμα να μη φτάνει τις προσδοκίες μας βάσει των δυνατοτήτων μας. Μη με παρεξηγείτε, είναι καλό να προσπαθούμε να ξεπερνάμε της πρόκλησης της ζωής. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πανέμορφο, πάντα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τη ματαίωση των ελπίδων μας. Σημαντικό είναι πόση αξία βάζουμε σε αυτό το τελικό αποτέλεσμα ή πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχουμε μάθει και κτίσει σε αυτή την προσπάθεια για επιτυχία; Όπως κι αν τα φέρει τα πράγματα η ζωή, στην τελική να χορεύετε και να εκφράζεστε, γιατί εάν δεν νιώσει η ψυχή μας λευτεριά, δεν ζούμε!».

Η Σαμάνθα Μωυσή παρουσιάζει το «Gray beats my soul» και θεωρεί πως οι άνθρωποι τείνουν να καταστρέφουν αυτόματα τις δικές τους δημιουργίες, σαμποτάροντας τον εαυτό τους.

Ο Πέτρος Κονναρής βάζει στο χορογραφικό του κάδρο τις αναμνήσεις, την τρυφερότητα, την οικειότητα. Δημοσιογραφικά πεζά τον ρωτάω αν σπάνε οι αναμνήσεις; Μένει ποτέ τίποτε από αυτές για να θυμόμαστε κάτι από εμάς; Ο Πέτρος από την πλευρά του απαντάει δημιουργικά: «Αποφάσισα να απαντήσω την ερώτηση με ένα πιο ποιητικό τρόπο, συμπεριλαμβάνοντας και τη δημιουργική διαδικασία του performance στην απάντηση. “Σκηνή: Ένα άτομο πάνω στην σκηνή. Χρυσ@. Κάθεται στα γόνατα του. Αναπνέει, αναπνέει, αναπνέει. Μια διαδικασία ανακάλυψης: (θυμούμαι την περιέργεια που θέλω/χρειάζεται να έχω στη διαδικασία). Μια διαδικασία που παίρνει χρόνο: (θυμούμαι το άγχος που με πιάνει για το χρόνο επειδή χάνουμε μέσα στη ροή της κίνησης). Πόσο διαφορετικές (ή καλύτερα σπασμένες/νοθευμένες) θα είναι αυτές οι αναμνήσεις στο μέλλον; Όχι καλύτερες ή χειρότερές απλά σπασμένες. Τι αναμνήσεις μένουν στο τέλος; Σπασμένες, τρυφερές, γυαλιστερές; Χρυσ@ς. Ή καλύτερα τι παρουσιάζουν οι αναμνήσεις που μένουν για μας; Η καρδία μας είναι στα χέρια σου: (με το είναι εννοώ ήταν, εννοώ θα είναι). Σπασμένη, τρυφερή, γυαλιστερή. Χρυσ@”.

Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Ευαγόρα Βανέζη που υπάρχει στο έργο Χρυσ@/Golden».

 Ο Πέτρος Κονναρής βάζει στο χορογραφικό του κάδρο τις αναμνήσεις, την τρυφερότητα, την οικειότητα. 

To The Magical Other (Μιλένα Ugren Κούλας & Stylish Junkies) είναι ένα μικρό χορογραφικό έργο που ανήκει στη συνεχιζόμενη μεγαλύτερη έρευνά της χορογράφου σχετικά με το πώς οι τραυματικές εμπειρίες διαμορφώνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ενεργούμε, κινούμαστε, επικοινωνούμε και συσχετιζόμαστε με τους άλλους… Η Μιλένα στην ερώτησή μου αν αλλάζει και η κίνησή μας, ανάλογα με τις εμπειρίες μας, μού απαντά: Σίγουρα μπορεί αλλά και η κίνηση μπορεί να αλλάξει την κατανόησή μας για την εμπειρία.

To The Magical Other (Μιλένα Ugren Κούλας & Stylish Junkies) είναι ένα μικρό χορογραφικό έργο που ανήκει στη συνεχιζόμενη μεγαλύτερη έρευνά της χορογράφου σχετικά με το πώς οι τραυματικές εμπειρίες διαμορφώνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε

Η Μαρία Χαραλάμπους και ο Γιώργος Δημόπουλος βάζουν στο επίκεντρο τη φράση η σιωπή είναι χρυσός, τη συνδέουν με το απόφθεγμα τίτλο της παράστασής τους «Κρύψε... να περάσουμε». Είναι πάντα όμως η σιωπή συνενοχή; Σπεύδω να ρωτήσω... μήπως είναι και αδυναμία; Η Μαρία Χαραλάμπους μού απαντά: Μη μιλάς. Κοίτα τον εαυτό σου. Να τιμάς το σπίτι σου, την οικογένειά σου, να δείχνεις όμορφος, να γελάς, να μην σου ξεφύγει λέξη, να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Και όταν κλείνει η πόρτα, τα παράθυρα και ακούς τι γίνεται στο σπίτι δίπλα σου, το επόμενο πρωί, το συζητάς με τη γειτόνισσα λέγοντας «μα είναι δυνατόν». Μάλλον ήταν κουρασμένος, δουλεύει όλη μέρα, να δούμε τι του έκανε και αυτή. Πολλές φορές επιλέγουμε να αποφύγουμε θύματα ή θύτες, κοιτάμε παρά δίπλα και λέμε κρύψε να περάσουμε, αλλά εκεί που τελειώνει ο δικός μας μικρόκοσμος ασφαλείας και τάξης, ίσως ξεκινάει ο εφιάλτης του διπλανού μας. Όταν ξέρουμε και δεν μιλάμε, υποψιαζόμαστε και αγνοούμε, τότε γινόμαστε κι εμείς συνένοχοι. Και αυτό ας αρχίσουμε να το θυμόμαστε ουσιαστικά και ίσως αυτός ο κόσμος γίνει καλύτερος.

Ο Γιώργος Δημόπουλος από την πλευρά του μού λέει: Δίπλα μας ακούγονται φωνές, άλλοτε κραυγές, είναι ο γείτονας και φωνάζει πάλι, μάλλον θα χτυπάει τη γυναίκα του, μπορεί και τα παιδιά του. Πού να μπλέκω τώρα; Άστους να τα βρουν μεταξύ τους. Μήπως αυτή η εικόνα, αυτός ο ήχος σας είναι οικείος; Η βία έχει πολλές μορφές. Λεκτική, ψυχολογική, σωματική… και ναι γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών βίας καθημερινά. Ας το σκεφτούμε λίγο… ή μήπως το ξέρουμε, και το αποδεχόμαστε με τη σιωπή και την παθητικότητά μας; Όταν βλέπουμε και δεν μιλάμε, όταν ακούμε και κλείνουμε τα αφτιά δεν γινόμαστε συνένοχοι μιας πράξης που δεν θα έπρεπε να είναι ανεκτή; Αδυναμία είναι η ανοχή και ο ανύπαρκτος φόβος. Φόβο, τρόμο, ντροπή, αδυναμία και απόγνωση νιώθουν τα θύματα βίας. Συνηθίσαμε να λέμε «κρύψε να περάσουμε», να σιωπούμε, την ίδια στιγμή ακριβώς, που τα περιστατικά βίας αυξάνονται σε τραγικά νούμερα. Μήπως έφτασε ο καιρός να βγάλουμε τις παρωπίδες;

Η Μαρία Χαραλάμπους και ο Γιώργος Δημόπουλος βάζουν στο επίκεντρο τη φράση η σιωπή είναι χρυσός, τη συνδέουν με το απόφθεγμα τίτλο της παράστασής τους «Κρύψε... να περάσουμε».

Και άλλες απαντήσεις

Ο Χάρης Κούσιος παρουσιάζει «The Day After», ο οποίος προσπαθεί νομίζω να βρει πίσω από την εικόνα τη μνήμη, και μάλλον ασφυκτιεί, τον ρωτώ, λοιπόν: Είναι η μνήμη καταφύγιο ή κατάρα; «Ίσως να είναι κατάρα ακριβώς γιατί γίνεται καταφύγιο. Το «Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι» είναι προπαγάνδα. Είναι άλλο να μην ξεχνώ κι άλλο να θυμάμαι. Το πρώτο είναι κάπως προστακτικό, μοιάζει να μας καρφώνει σε μια θέση ενάντια στο παρόν. Αντιθέτως το δεύτερο μπορεί να εμπεριέχει δύναμη, εφόδια, πληροφορία. Τις στιγμές που δεν έκανα την μνήμη σκαλοπάτι έγινε από μόνη της γκρεμός. Για μένα οι μνήμες είναι η φυλακή και ταυτόχρονα το μόνο μέσο για δραπέτευση».

Ο Χάρης Κούσιος παρουσιάζει «The Day After», ο οποίος προσπαθεί νομίζω να βρει πίσω από την εικόνα τη μνήμη, και μάλλον ασφυκτιεί...

Η ομάδα bytheway productions και η Αριάνα Μαρκουλίδου με το The Awesome Performance θέλησε να δημιουργήσει μία παράσταση καταλύτη για θεματική αλλαγή... και σκέφτηκα πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο με μία παράσταση... αφήνεται όμως ένας σπόρος; Η Αριάννα μου απάντησε: Δεν θα συμφωνούσα με τη δήλωση που αποτελεί το πρώτο μέρος της ερώτησής σας. Εκτός και αν τη λάβουμε ως μια υποθετική δήλωση για έναν κόσμο στον οποίο κάτι τέτοιο είναι αποδεδειγμένο ότι ισχύει. Η αλλαγή δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι το στιγμιαίο. Μπορεί να συμβεί τόσο αργά και σταδιακά, που να μην γίνεται αντιληπτή μέχρι να ολοκληρωθεί. Η αλλαγή, επίσης, δεν χρειάζεται να φέρνει κάτι το τόσο πολύ διαφορετικό από όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Μια μέρα φοράω κόκκινα παπούτσια, μιαν άλλη φοράω μπλε παπούτσια, μπορεί να είναι μια μικρή αλλαγή, αλλά δεν παύει να είναι μια αλλαγή.

Η  Αριάνα Μαρκουλίδου με το The Awesome Performance θέλησε να δημιουργήσει μία παράσταση καταλύτη για θεματική αλλαγή... 

Υπάρχουν έργα τέχνης τόσο στις παραστατικές όσο και στις εικαστικές τέχνες που έχουν επηρεάσει γενιές και γενιές, και διαμόρφωσαν την αισθητική και τις απόψεις μας: Λυσιστράτη, Μάκβεθ, Λίμνη των Κύκνων, Μόνα Λίζα. Πιστεύω ότι μια παράσταση μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο αρκεί ν’ αλλάξει τουλάχιστον ένα άτομο. Ακόμα και με ένα άτομο, θα είναι ένας διαφορετικός κόσμος ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Όσο για τους σπόρους, υπάρχουν παντού όπου υπάρχει έμπνευση.

Στο σημείωμα για το «Radical Kindness» αναφέρεται: «Στο σώμα κατοικούν τα ένστικτά μας.

Στο σημείωμα για το «Radical Kindness» της Julia Anna Brendle αναφέρεται: «Στο σώμα κατοικούν τα ένστικτά μας. Με το σώμα παλεύουμε, από εκείνο διαφεύγουμε, μέσα του παγώνουμε και εκείνο υπομένει το τραύμα και τις αναμνήσεις που δημιουργεί η προσωπική εμπειρία και η ίδια η κοινωνία. Οι μοναδικές χρήσιμες αναμνήσεις είναι εκείνες που αρχικά μοιάζουν λιγότερο αξιόπιστες: εκείνες που αποθηκεύονται στο σώμα και που δεν είναι απαραίτητα προσβάσιμες από το συνειδητό μυαλό».

Το πρόγραμμα

Κυριακή 13 Νοεμβρίου

 Ώρα 11:00

Λία Χαράκη - CHANNELS

Σαμάνθα Μωυσή - Gray beats my soul

Μιλένα Ugren Κούλας - The Magical Other

Χάρης Κούσιος - The day after

Ώρα 20:30

Μαρία Χαραλάμπους / Γιώργος Δημόπουλος - Κρύψε...να περάσουμε

Πέτρος Κονναρής - Χρυσ@ (18+)

Αριάνα Μαρκουλίδου - The Awesome Performance

Julia Anna Brendle - Radical kindness

Παράλληλες εκδηλώσεις «Dance Throughout the Year»: Κυριακή 13 Νοεμβρίου: Στις 15:00 η συζήτηση στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών (Αποθήκες Παπαδάκη) και μεταξύ των ωρών 18:00 – 20:00 οι προβολές ταινιών χορού στη Στέγη Χορού Λεμεσού που είναι και ο διοργανωτής των παράλληλων εκδηλώσεων.

Πληροφορίες

Θέατρο Ριάλτο, Ανδρέα Δρουσιωτη 19, Λεμεσός. Κυριακή 13 Νοεμβρίου, ώρα 11:00 π.μ. και 8:30 μ.μ.

www.cypruschoreographyplatform.com

F/B, IG & Vimeo: Cyprus Choreography Platform