Του Απόστολου Κουρουπάκη
Οι θεατρικές ομάδες Point To Contemporary Theater και Anyhow Theatre Ensemble παρουσιάζουν την κωμωδία του Αντώνη Τσιπιανίτη «Απολυμένη» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κολοκοτρώνη. Στην «Κ» μίλησε η ηθοποιός Νάγια Αναστασιάδου, για τον ρόλο της Μαριέτας που υποδύεται, αλλά και για τον έχουμε τον χρόνο να απολαμβάνουμε τις ωραίες στιγμές της ζωής μας.
–Νάγια, άραγε έχουμε τον χρόνο να απολαύσουμε τη ζωή, όταν αυτή μας προσπερνάει, επειδή αυτή την ταχύτητα της δώσαμε;
–Έχεις δίκιο, η καθημερινότητα κινείται με ρυθμούς που δεν επιτρέπει πάντα να αφεθούμε στις στιγμές, να τις απολαύσουμε ή να τις αφήσουμε να μας μεταμορφώσουν. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα κάτι μέσα μας, που πότε-πότε μας ωθεί να σταματήσουμε και να συλλογιστούμε να αναζητήσουμε τα πόδια μας, τους δικούς μας ανθρώπους και να επαναπροσδιορίσουμε τα δικά μας θέλω, εκεί είναι που πιστεύω ότι θυμόμαστε να μην παρασερνόμαστε από την καθημερινότητα και να αγαπούμε τη ζωή.
–Κάνεις ένα επάγγελμα επισφαλές, αισθάνθηκες ποτέ απολυμένη…;
–Πιστεύω πως άλλο πράγμα η επισφάλεια και άλλο η παραίτηση, αυτό που θέλω να πω είναι ότι παρότι στη δουλειά που κάνουμε δεν υπάρχει οικονομική σταθερότητα αυτό πολλές φορές οδηγεί σε ρίσκα και συναισθηματική αβεβαιότητα. Αυτή η συνθήκη όμως είναι που μας κρατά σε εγρήγορση και αναζητούμε ξανά και ξανά κάποιες συνεργασίες που θα αποφέρουν καρπούς, που θα μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε τη σκέψη μας και τη δουλειά μας. Προσπαθώ πάντα να θυμίζω στον εαυτό μου ότι πρέπει να ρισκάρω, για όλες τις στιγμές που μου χαρίζει το θέατρο και για να ξορκίσω την ανασφάλεια από τη ζωή μου.
–Υπάρχει νομίζεις τρόπος να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας και να τις βάλουμε πάνω απ’ όλα;
–Θα έλεγα πως αρχικά είναι σημαντικό να αντιληφθούμε τις ανάγκες μας, να τις ακούσουμε, να είμαστε ενήμεροι γι’ αυτές που έχουμε, τις ουσιαστικές, όχι τις ανάγκες που πολλές φορές κατασκευάζονται από επίπλαστα θέλω. Και μετά, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πώς. Τι είναι το πιο σημαντικό; Πολλές φορές ξεχνάμε. Με τον τρόπο που τρέχει η ζωή, οι ανάγκες κατά κάποιον τρόπο αυξάνονται. Αφήνουμε τις ουσιαστικές έτσι στο βάθος αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε τι πραγματικά έχει αξία. Όσο αφορά την ιεράρχηση όμως, δεν θεωρώ πως οι ανάγκες μας πρέπει να μπαίνουν πάνω απ’ όλα, υπάρχουν πράγματα που μας ξεπερνούν και καλά κάνουν.
–Ποια είναι η επίγευση που σου αφήνει ως άνθρωπο ο ρόλος της Μαριέτας;
–Η Μαριέτα ζούσε μέχρι τη στιγμή που απολύθηκε μια ζωή επίπλαστη. Έπαιρνε το βασικό μισθό στη δουλειά της, αλλά ντυνόταν με ρούχα μεγάλων σχεδιαστών μόδας. Ρούχα που της έδιναν κάποιο στάτους, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να βγει προς τα έξω και να έχει την παρουσία και τη θέση που πίστευε ότι άξιζε να έχει μέσα στο κοινωνικό της περιβάλλον. Οι φίλες που πίστευε ότι είχε, όπως φάνηκε και στην πορεία ήταν συμμαχίες-λυκοφιλίες. Όταν πια έμεινε μόνη της, στο σπίτι της, ένας φίλος παρέμεινε δίπλα της. Τις στιγμές της απομόνωσής της, ένας μόνο φίλος στάθηκε δίπλα της. Οπότε θα έλεγα ότι η Μαριέτα μέσα από τη δική της κωμικοτραγική κατάσταση, μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε τα σημαντικά της ζωής όπως το χάδι, το συναίσθημα, την ασφάλεια, την ανεξαρτησία. Η μεταμόρφωση που συντελείται στον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας αναδεικνύει αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Ενώ στην αρχή ο σύντροφός της έπρεπε να είναι άξιος να παρουσιαστεί μαζί της στις κοσμικές εμφανίσεις για να επιδεικνύει στις «Μεγάλες Κυρίες» το κοινωνικό της στάτους μετά τη συνειδητοποίηση, οι προτεραιότητές της άλλαξαν και αυτά που επιζητούσαν ήταν τα εξής: «Πρώτον, τώρα έχω να φάω, είμαι καλά, έχω ουσιαστικές σχέσεις στη ζωή μου και κάνω τη δουλειά μου σωστά για μένα με την ηθική μου, με τις αξίες μου».
–Ζούμε νομίζω σε έναν ψεύτικο κόσμο… είμαι πολύ απαισιόδοξος;
–Μάλλον και εγώ είμαι, θα έλεγα πως ζούμε σε έναν κόσμο που πολλές φορές αυτό που συμβαίνει έξω από μας, αυτό που βλέπουμε στους άλλους, στους γύρω μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι πιο σημαντικά από τα δικά μας. Αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα και μας επηρεάζουν με κάποιον τρόπο που πολλές φορές διαφέρει από το τι θα θέλαμε να είμαστε και να δείχνουμε προς τα έξω. Ψεύτικο μπορεί να είναι το πρόσωπο που επιλέγουμε πολλές φορές να δείξουμε προς τα έξω. Συνήθως διαφέρει από τη δική μας την εσωτερική αλήθεια, έχει ένα φίλτρο «προστασίας». Οπότε θα έλεγα πως ζούμε σε έναν κόσμο που χρειάζεται μια μεγαλύτερη αλήθεια και μια ανοχή στην ευαλωτότητα. Για να μπορούμε να είμαστε ευάλωτοι προς τα έξω, εύθραυστοι αλλά και δυναμικοί. Υπάρχει μια αλήθεια, η αλήθεια του καθενός και η αλήθεια που μοιράζεται, που μοιραζόμαστε όλοι και όλες.
–Ποια φράση θα απομόνωνες από το έργο του Τσιπιανίτη και γιατί;
–Η Μαριέτα λέει κάποια στιγμή μέσα στο έργο «Αν πρέπει να έχει ένα στόχο στη ζωή του, ο άνθρωπος είναι να μην μπορεί κανείς να τον απολύσει από πουθενά. Όχι από μια δουλειά, αλλά από τη χαρά της ζωής». Εδώ νομίζω ότι ουσιαστικά η Μαριέτα μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η χαρά της ζωής, το να ζούμε τα μικρά, τα καθημερινά, τα όμορφα, πρέπει να ενδυναμωθούν ως στοιχεία στη ζωή μας. Πρέπει να καλλιεργούμε τη ζωή μας με τέτοιο τρόπο και με τέτοιο πείσμα που να μη δίνονται περιθώρια σε εξωτερικές συνθήκες να μας συνθλίβουν, να μας αποσιωπούν και να μας απομονώνουν. Ναι, το να απολυθείς από μια δουλειά είναι κάτι το οποίο δεν θα ήθελε κανείς να βιώσει, αλλά το να βλέπεις τη χαρά στα μικρά, τα καθημερινά, τα ουσιώδη είναι χάρισμα και χρειάζεται πολλές φορές προσωπική δουλειά για να τα αντιληφθείς, για να τα εκτιμήσεις, να μην τα υποτιμήσεις. Το να ξυπνήσω το πρωί να είμαι καλά δεν είναι δεδομένο, το να είναι οι άνθρωποι μου καλά επίσης δεν είναι δεδομένο.
Πληροφορίες
«Η απολυμένη», του Αντώνη Τσιπιανίτη, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κολοκοτρώνη. WhereHaus 612, Μιχαήλ Κουσουλίδη 5, Λευκωσία
Παραστάσεις: 22, 23 και 30 Σεπτεμβρίου, 13 και 20 Οκτωβρίου, ώρα 8:30 μ.μ.
