Ένα άγαλμα που αγαπούσε τη ζωή

Το έργο «Still! Ένα άγαλμα που γύρισε τον κόσμο» του Σταύρου Σταύρου επιστρέφει για δύο επιπλέον παραστάσεις, στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας και είναι μια καλή ευκαιρία για όσους γονείς και όχι μόνο δεν κατάφεραν να το δουν την προηγούμενη περίοδο να το πράξουν τώρα. Τώρα που οι τηλεοράσεις και το διαδίκτυο γέμισαν, όχι πως είχαν αδειάσει ποτέ, από σκληρές εικόνες του πολέμου, τώρα που παιδιά με τις μητέρες τους... πορεύονται μακριά από τον τόπο τους, αναζητώντας ασφάλεια, τώρα που μανάδες γεννάνε στα υπόγεια, και άλλες θρηνούν τους γιους τους...

Η παράσταση που έφτιαξε ο Κώστας Σιλβέστρος, συνεπικουρούμενος από τον Παναγιώτη Τοφή στην κίνηση και τον Θοδωρή Οικονόμου στη μουσική είναι μια όαση στα μίζερα πλάνα και στις ανησυχίες των ενηλίκων. Η ιδέα του Σταύρου Σταύρου, του στιχουργού... για ένα άγαλμα που γύρισε τον κόσμο, ένα άγαλμα κάποιου στρατηγού ή στρατιώτη, κάποιου τέλος πάντων προσώπου του πολέμου να ζήσει ξανά μια άλλη ζωή ειρηνική, μιλώντας μια παγκόσμια μη γλώσσα, κάποια εσπεράντο της ειρήνης, εν ολίγοις, ήταν εξαιρετική. Ο Σταύρου δόμησε μια ιστορία, νιώθω έχοντας κατά νου τι δεν θέλει να δει ένα παιδί... τι δεν θέλει ν’ ακούσει, σκέφτηκε τι χρώμα έχει η αγάπη, η ειρήνη, γνώριζε τις λέξεις και έψαχνε το χρώμα και τον συναισθηματικό μανδύα τους. Ε! τα βρήκε! και δεν θα μπορούσε νομίζω να μην τα βρει μαζί με τον σκηνοθέτη Κώστα Σιλβέστρο, ο οποίος συνεργάστηκε άψογα με τον Τοφή για την κίνηση και τη μη κίνηση... Κατάφερε ο Σιλβέστρος να κάνει το άγαλμα (Ανδρέας Κουτσόφτας) και τους επί σκηνής ακόμη δύο ηθοποιούς (Χριστίνα Παπαδοπούλου και Άντονι Παπαμιχαήλ, να μιλήσουν και να συνεννοηθούν με το απαιτητικό παιδικό κοινό... και όλα αυτά χωρίς καμία γλώσσα, μόνο με συναίσθημα.

Οι τρεις ηθοποιοί, Ανδρέας Κουτσόφτας, Χριστίνα Παπαδοπούλου και Άντονι Παπαμιχαήλ, σαν κούκλες κουκλοθέατρου, ζύγιζαν τα βήματά τους και τα ευθυγράμμιζαν με τις γκριμάτσες του προσώπου τους, πρόσωπα έμπλεα ενσυναίσθησης... και όλα αυτά, κινήσεις, γκριμάτσες, βήματα και βλέμματα υπό τη μουσική υπόκρουση του Θοδωρή Οικονόμου, με τον ίδιο στο πιάνο... και τα τάστα του πιάνου του έκαναν το άγαλμα να χορέψει, να γυρίσει τον κόσμο ολάκερο, παρέα με ένα παιδί, που το μόνο που ήθελε είναι να είναι παιδί, και να μιλάει τη γλώσσα των παιδιών... και να μπορεί με μια ανέμη να ξετυλίγει τις χαρές του κόσμου. Άψογα λειτουργούσαν τα σκηνικά και τα κοστούμια της Κωνσταντίνας Ανδρέου, οι προβολές της Άννας Φωτιάδου και οι φωτισμοί του Βασίλη Πετεινάρη.

Για το τι πραγματεύεται η παράσταση αφήστε να σας το πουν οι μικροί θεατές που θα συνοδεύσετε στο θέατρο, εσείς μην τους προκαταλάβετε. Οι συντελεστές της παράστασης έχουν φροντίσει να τους τα πουν όλα, όχι ως δάσκαλοι και μεγάλοι, αλλά ως ζωγράφοι.

Επιπλέον παραστάσεις:
Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, Σάββατο 12 Μαρτίου, ώρα 4:00 μ.μ. και Κυριακή 13 Μαρτίου, ώρα 11:00 π.μ.