Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
Belfast ★★★½
∆ΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Κένεθ Μπράνα
Ερμηνείες: Κατρίνα Μπαλφ, Τζέιµι Ντόρναν, Τζούντι Ντεντς, Κίραν Χιντς
Βαδίζοντας στο μονοπάτι του «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν, ο Κένεθ Μπράνα παρουσιάζει το δικό του ημιαυτοβιογραφικό φιλμ επιλέγοντας και εκείνος την ασπρόμαυρη φωτογραφία προκειμένου να μας ταξιδέψει στις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας. Χρονικά αυτές τοποθετούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1960, εκεί όπου ο 9χρονος Μπάντι μεγαλώνει ξέγνοιαστος στην πολύβουη γειτονιά του στο νότιο Μπέλφαστ, παρέα με τα μεγαλύτερα αδέλφια του και τη στοργική μητέρα, καθώς ο πατέρας του λείπει συχνά λόγω της δουλειάς του στην Αγγλία. Τα πάντα ωστόσο θα γίνουν άνω κάτω, καθώς στην πόλη ξεσπούν ταραχές ανάμεσα σε Καθολικούς και Προτεστάντες ή αλλιώς πολέμιους και υποστηρικτές της ένωσης με το βρετανικό Στέμμα.
Καλογυρισμένο και ατμοσφαιρικό, το φιλμ του Μπράνα σίγουρα πετυχαίνει να μας βάλει στο κλίμα της εποχής, πάντα μέσα από την παιδική ματιά, η οποία βλέπει γύρω της έναν ολόκληρο κόσμο να βρίσκεται υπό κατάρρευση. Καταφύγιο σε αυτή την περίπτωση αποτελεί η οικογένεια και ιδιαίτερα η γιαγιά και ο παππούς –η Τζούντι Ντεντς και ο Κίραν Χιντς είναι εξαιρετικοί στους αντίστοιχους ρόλους–, αλλά και ο πρώιμος έρωτας με το σινεμά· το «Τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές» και τα υπόλοιπα γουέστερν της εποχής καθηλώνουν στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη τον πιτσιρίκο, ο οποίος ταυτόχρονα αναζητάει με αγωνία τα πρότυπά του και στον πραγματικό κόσμο.
Κατά τα λοιπά, εδώ υπάρχει τόσο χιούμορ όσο και δράμα, μαζί με μπόλικη δράση, τραγούδια και βαριά ιρλανδική προφορά από ηθοποιούς όπως η Κατρίνα Μπαλφ και ο Τζέιμι Ντόρναν, που είναι ικανοί να την υποστηρίξουν. Ιδιαίτερα η πρώτη, την οποία γνωρίσαμε μέσα από το τηλεοπτικό «Outlander», με τη δυναμική αλλά και όλο χάρη παρουσία της δίνει ξεχωριστή υπόσταση στον κρίσιμο ρόλο της μητέρας που προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της.
Ο ίδιος ο Κένεθ Μπράνα λέει σχετικά με την ταινία του: «Το Μπέλφαστ είναι μια πόλη με ιστορίες και στα τέλη της δεκαετίας του 1960 πέρασε μια απίστευτα ταραχώδη περίοδο της ιστορίας του, πολύ δραματική, μερικές φορές βίαιη, στην οποία παγιδευτήκαμε εγώ και η οικογένειά μου. Μου πήρε 50 χρόνια για να βρω τον σωστό τρόπο να γράψω γι’ αυτό, να βρω τον τόνο που ήθελα. Η ιστορία της παιδικής μου ηλικίας ενέπνευσε την ταινία, και με ενδιέφερε να εξερευνήσω το σημείο που το παιδί περνάει στην ενηλικίωση, όπου χάνεται η αθωότητα».
