Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
Επιχείρηση Κιμάς ★★½
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Τζον Μάντεν
Ερμηνείες: Κόλιν Φερθ, Κέλι Μακντόναλντ, Μάθιου Μακφέιντεν
Βουτιά σε μία ακόμη από τις σελίδες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, κάνει το βρετανικό σινεμά, με τον Τζον Μάντεν («Ερωτευμένος Σαίξπηρ») να μεταφέρει στην οθόνη μια αποφασιστικής σημασίας μυστική επιχείρηση. Βρισκόμαστε στο 1943 και οι Σύμμαχοι ετοιμάζουν την απόβασή τους στη Σικελία προκειμένου να πατήσουν πόδι στην κατεχόμενη Ευρώπη και να πιέσουν έτσι τον Χίτλερ. Οι εκεί άμυνες, ωστόσο, απειλούν με αποδεκατισμό τις δυνάμεις τους, οπότε οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες συλλαμβάνουν ένα τολμηρό σχέδιο αποπροσανατολισμού: ένα πτώμα με ψεύτικα έγγραφα, που υποδεικνύουν ως τόπο απόβασης την Ελλάδα, ξεβράζεται στις ακτές της Ισπανίας, ελπίζοντας πως οι ναζί θα τσιμπήσουν το δόλωμα. Πίσω από την επιχείρηση με το κωδικό όνομα «Κιμάς» βρίσκονται δύο άνδρες, με τη δική τους ξεχωριστή ιστορία.
Ο Κόλιν Φερθ υποδύεται τον Γιούεν Μόνταγκιου, αξιωματικό του ναυτικού και οικογενειάρχη, ο οποίος τίθεται επικεφαλής της επιχείρησης. Στο πλάι του έχει τον Τσαρλς (Μάθιου Μακφέιντεν), έναν φιλόδοξο στρατιωτικό, και ακόμη την όμορφη και ευφυή Τζιν και την πιστή του Εστερ. Ο πυρήνας των τεσσάρων μαζί με την ομάδα τους θα ενορχηστρώσουν την «απάτη» μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, προκειμένου αυτή να γίνει πιστευτή από τον εχθρό. Εμείς κάνουμε το ταξίδι μαζί τους, από την ανεύρεση του κατάλληλου ήρωα-πτώματος μέχρι τις αγωνιώδεις ώρες, κατά τις οποίες η επιχείρηση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Αυτήν ακριβώς την αίσθηση σασπένς προσπαθεί να μεταφέρει το φιλμ του Μάντεν, παραμένοντας πάντως βρετανικά ακαδημαϊκό και ατσαλάκωτο. Υπάρχουν βέβαια εδώ και ενδιαφέρουσες αναφορές όπως αυτές στο σύμπαν του Τζέιμς Μποντ (βλέπουμε, για παράδειγμα, μια πρώιμη εκδοχή του «Μ») και, φυσικά, στο μυστικό κατασκοπικό παιχνίδι που παίζεται στο παρασκήνιο κάθε πολέμου. «Η “Επιχείρηση Κιμάς” ήταν ίσως η πιο επιτυχημένη στρατιωτική επιχείρηση αποπροσανατολισμού που έγινε ποτέ. Οι ιθύνοντες έπρεπε να πείσουν τους Γερμανούς ότι το μαύρο ήταν άσπρο και ότι το άσπρο ήταν μαύρο. Και το διεκπεραίωσαν με καταπληκτικό τρόπο», παρατηρεί ο σεναριογράφος Μπεν Μακιντάιρ.
Τόσο εκείνος, πάντως, όσο και η συνεργάτις του, Μισέλ Ασφορντ, δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να «νοστιμίσουν» την ιστορία και με ένα ερωτικό τρίγωνο, το οποίο στήνεται μέσα στους κόλπους της επιχείρησης. Ο ανθρώπινος παράγοντας γίνεται έτσι περισσότερο αισθητός· από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που το ρομάντζο κινδυνεύει να αναλάβει εκείνο τα ηνία και ολόκληρο το κατασκοπικό σχέδιο να πάει κατά διαόλου…
