Της Μαρίνας Οικονομίδου
Οι αποκαλύψεις ιδιωτικών συνομιλιών από τον «Πολίτη» που παρουσιάζουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη να δίνει οδηγίες στον πρώην συνεργάτη του Μανώλη Κυριάκου να προχωρήσει στη δημιουργία fake accounts αλλά κυρίως να καταγγείλει δημοσίως δημοσιογράφο ότι «τα έπαιρνε από ξένους για να υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν» ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στον προεκλογικό. Μέχρι στιγμής το επιτελείο του Νίκου Χριστοδουλίδη δεν τοποθετήθηκε δημοσίως επί του ζητήματος, όμως ο ίδιος έχει εμμέσως παραδεχτεί την γνησιότητα των μηνυμάτων. Εμμέσως, αν ληφθεί υπόψη το δημοσίευμα της offsite στο οποίο αναφέρεται πως τηλεφώνησε στον διευθυντή της Digital Tree Παναγιώτη Τσαγγάρη για να του απολογηθεί καθώς το δεύτερο δημοσίευμα παρουσιάζει τον Νίκο Χριστοδουλίδη να αναφέρει πως ο κ. Τσαγγάρης βρίσκεται στο «payroll» προφανώς του ΔΗΣΥ. Εγείρεται συνεπώς το ερώτημα για το επίπεδο αυτού του προεκλογικού αλλά και για το πόσο εκτεθειμένος είναι πολιτικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης.
Το ηθικό
Το πρώτο ζήτημα που μπαίνει στην εξίσωση είναι το ηθικό κομμάτι. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης βάσει δημοσκοπήσεων έχει υπεροχή σε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Σε μία κυβέρνηση για παράδειγμα που πολλοί χαρακτηρίζουν διεφθαρμένη, ο ίδιος θεωρείται αδιάφθορος και παρουσιάζεται ως το νέο στην πολιτική. Κάπως έτσι το «στη λάσπη απαντάτε με χαμόγελο» ήταν το μότο του προεκλογικού του απέναντι στις επιθέσεις που δεχόταν, όμως στη λάσπη όπως φαίνεται απαντούσαν άλλοι λογαριασμοί. Τα screenshot των συνομιλιών του που τον φέρουν να δίνει οδηγίες προς τον συνεργάτη του πως να υποσκάψει δημοσιογράφο που τον επικρίνει, πλήττει καίρια την εικόνα που κτίζει εδώ και καιρό, ως ο εκπρόσωπος του ήθους στην πολιτική και το αντισυστημικό. Θα πρέπει συνεπώς να εξηγήσει, πως ο ίδιος, που θεωρείται το νέο στην πολιτική και το άφθαρτο, χρησιμοποιεί όπλα καθαρά συστημικά και παλαιοκομματικά.
Η κρίση
Το δεύτερο θέμα που εγείρεται για τον κ. Χριστοδουλίδη είναι η πολιτική του κρίση και το φίλτρο του στην επιλογή συνεργατών. Οι πολίτες μπορεί αν συγχωρέσουν μία κακή κρίση, όπως στην περίπτωση του επικοινωνιολόγου του Γιώργου Φλέσσα, στον οποίο επιρρίφθηκε η ευθύνη του copy paste. Μία δεύτερη ωστόσο λανθασμένη επιλογή όπως η περίπτωση Κυριάκου εγείρει ζήτημα. Ένα πολιτικό πρόσωπο που προδίδεται από συνεργάτες του ενδεχομένως να προκαλέσει σε κάποιους συμπάθεια αλλά κυρίως να στείλει το μήνυμα της αφέλειας και της αδυναμίας. Αν λοιπόν επιδερμικά διαλέγει τους συνεργάτες του στον προεκλογικό, ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως το ίδιο επιδερμικά δεν θα διαλέξει το υπουργικό του συμβούλιο στην περίπτωση που θα κυβερνήσει; Ο Μανώλης Κυριάκου, προτού αρχίσει να αναπαράγει αναρτήσεις και φωτογραφίες του Νίκου Χριστοδουλίδη αλλά και άλλων μελών της κυβέρνησης, ήταν συνεργάτης και μέλος του ΔΗΚΟ. Είχε αποχωρήσει πυροβολώντας από το ΔΗΚΟ, όταν η ηγεσία του κόμματος ανάθεσε σε ελλαδική εταιρεία τον χειρισμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μία ματιά στον λογαριασμό του αποδεικνύει πως αυτά που έγραφε για τον Νίκο Χριστοδουλίδη τα έγραφε για τον Νικόλα Παπαδόπουλο και τον περίγυρό του. Θα ανέμενε κάποιος λοιπόν από τον υποψήφιο για την Προεδρία να είναι διπλά προσεκτικός στην επιλογή των συνεργατών του και τον πρότερο βίο τους. Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι ο βιος και η πολιτεία Κυριάκου, αλλά για ποιο λόγο αυτό το πρόσωπο που τελικά εξέθεσε πλήρως τον Νίκο Χριστοδουλίδη επιλέχθηκε εξαρχής. Το ίδιο βεβαίως θα πρέπει να σκεφτούν μέλη της κυβέρνησης και στελέχη του ΔΗΣΥ οι οποίοι διατηρούν όπως φαίνεται σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης επαφή μαζί του.
Η πολιτική και τα όρια
Προφανώς η πολιτική δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε ένα παιχνίδι με καθαρούς κανόνες και ανοικτά χαρτιά. Το γνωρίζαμε καλά από την εποχή του 80 με τα περιβόητα attivan του Σπύρου Κυπριανού, τον Τάσσο Παπαδόπουλο που παρακολουθείτο, τον Γλαύκο Κληρίδη που κατηγορείτο από την Ελευθεροτυπία ως πράκτορας των Ναζί και άλλα συμβάντα που θυμίζουν πλοκή μυθιστορήματος. Όσο όμως κι αν θα έπρεπε ο πολιτικός λόγος και τα επιχειρήματα να είχαν βελτιωθεί από την δεκαετία του 80 και 90, ας μην παρουσιάζουμε ότι πέφτουμε από τα σύννεφα με τη δημοσιοποίηση της ύπαρξης fake accounts. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε τουλάχιστον υποκρισία, καθώς ως γνωστό επιτελεία και κόμματα φέρεται να χρησιμοποιούν λογαριασμούς, είτε για να επιτεθούν στους αντιπάλους τους, είτε για να περάσουν τις θέσεις των δικών τους υποψηφίων. Απλώς στην περίπτωση Χριστοδουλίδη είναι πλέον αποδεδειγμένο και θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Πέραν όμως των προεκτάσεων που προκαλεί στον προεκλογικό η δημιουργία fake accounts και η δράση τους, ζήτημα εγείρεται για την δημοσιοποίηση ιδιωτικών συνομιλιών. Όταν τελειώσει λοιπόν όλο αυτό ας ανοιχτεί και η συζήτηση για τις πολιτικές και νομικές προεκτάσεις της δημοσιοποίησης ιδιωτικών συνομιλιών, αλλά και το κακό προηγούμενο που δημιουργείται. Στο δια ταύτα: Μένει συνεπώς εκτεθειμένος από όλο αυτό ο Νίκος Χριστοδουλίδης; Αυτό θα διαφανεί στην πορεία, το σίγουρο είναι πάντως πως έχει πλήξει το ατσαλάκωτο προφίλ που έκτιζε εδώ και καιρό.
